Mijn Eerste Marathon

Eerst een boterham met hartig, dan pas een boterham met zoet.
Soms moet je door de zure appel heen bijten, voordat je de zoete kern kan proeven. Maar, zoals bijna altijd in het leven, kan het een niet zonder het ander. En gelukkig is het uiteindelijk de combinatie van die twee, die het leven zo mooi maken. Perfectie als een boterham met jam en pindakaas.

Maar genoeg filosofisch gezever. Wat ik met die boterham probeer te zeggen, is dat ik gisteren voor het eerst in mijn carrière 2 wedstrijdjes liep. Dat wil zeggen: twee wedstrijdjes op één dag. De derde coss in de serie van het BVC Circuit, én de Florijn Winterloop in Woudenberg. En ja, dat was jam met pindakaas, of beter gezegd: pindakaas met jam.

Want hard gaan op een cross, blijft toch wel een ‘hartig’ dingetje. Zoals je ’s ochtends op kan zien tegen die boterham met kaas, zo zie ik steeds een beetje op tegen die cross. Keihard geNIETen, zo hebben Jantiene en ik het maar genoemd. Want het is leuk, het is gezellig, maar het feit dat je van tevoren al weet dat je op dat kleine rotstukkie compleet het snot voor je kop en de longen uit je lijf loopt, dat maakt dat je de hele race toch een beetje uitkijkt naar de finish en de boterham met hagelslag die daar op je ligt te wachten.

Bovendien had mijn broodje kaas ditmaal helemaal een beschimmeld bijsmaakje omdat er blijkbaar mensen zijn die hun wedstrijdjes iets te serieus nemen en waarbij gezellige competitie niet in het woordenboek voorkomt. Bij deze zal ik plechtig beloven dat ik niet meer met een knipoog zal schrijven dat ik het leuk vond om iemand in te halen zonder dat ik zijn/haar ‘versie van het verhaal’ heb gehoord. Semi-goedbedoelde ‘dreigementen’ via Facebook smaken namelijk nooit lekker. Zelfs al strooi je er een hele laag suiker over.

Gelukkig veranderde mijn broodje kaas al snel in een overheerlijke tosti toen bleek dat mijn boze concurrente haar startnummer niet was komen ophalen. Niet dat ik bang voor haar was, maar je weet maar nooit of je ergens boven aan die heuvel alsnog stiekem pootje gehaakt wordt.

Afijn, tijd om te knallen! En mijn vriendschappelijke competitie met Jantiene weer aan te gaan. Voor wie ik nu overigens wel een beetje bang was geworden. Daar waar ik de feestdagen namelijk al funrunnend en reetjes spottend ben doorgekomen, rende Jantiene fanatiek heuveltjes op en af en waagde zich series kikkersprongen waarbij mijn benen alleen al bij het denken daaraan in het zuur schieten. Ik had dan ook zo’n vaag vermoeden dat ik mijn winst van de afgelopen twee crossjes dit keer toch aan haar moest overdragen.

En alsof zij wist wat ik dacht was ik Miss Roze meteen al na het startschot kwijt. Ik zag die kikkerbillen voor mij vooruit schieten en dacht: ‘Never nooit niet dat ik die nog kan inhalen!’ Niet inhalen dus, maar wel proberen zo dichtbij mogelijk te komen. Dat lukte heuvel op steeds heel aardig, maar heuvel af zag ik het gat helaas toch steeds groter worden. Toch iets minder tosti’s moeten eten misschien? Of juist meer?

Ik had echter niet lang de tijd om daar over na te kunnen denken. Want wie doemde daar op in het rood. Jawel, mijn lieftallige wederhelft. Die lieftallige wederhelft die mij er de vorige keer op 2 seconden in een laatste eindsprint uitliep. En waarvan ik hetzelfde scenario nu, met nog 200 meter te gaan, zich weer zag herhalen. Maar terwijl ik mij al hijgend en puffend de laatste heuvel op probeerde te krijgen, bleef meneer soepeltjes naast mij lopen. Op zich al irritant genoeg natuurlijk (waarom kan hij zo hard terwijl hij NIET traint?!). Maar ok, ook wel schattig. En of het feit dat we uiteindelijk in precies dezelfde tijd hand in hand over de finish kwamen romantisch of klef is, dat mogen jullie bepalen.

Iets minder romantisch zag Jantiene eruit, die na haar TOP race toch wel merkte dat ze redelijk diep was gegaan en besloten had dat het een goed idee was om even de grond al zittend/liggend te knuffelen. Zó leuk is een cross dus mensen. Echt kei-hard-ge-NIET-en!

Veel tijd om blij te zijn met het feit dat ik de finish toch weer in een mooie tijd had volbracht, had ik echter niet. Na het racen in het Hoekelumse Bos was het nu racen naar huis om me even om te kleden, snel wat te eten en door te gaan naar een hemel vol jam en pindakaas: De Florijn Winterloop!

Het leuke aan deze 10 kilometer die op het program stond? Het hoefde niet hard én ik hoefde niet met anderen te strijden. Sterker nog, ik mocht gezellig samen met mijn zusje én Andrea lopen. Als dat niet gezellig is! Ik zeg: three times fun is trouble fun! En ja, dat hebben de rest van de deelnemers aan deze afstand geweten!

Wie namelijk wel eens denkt dat er bij mij een steekje los zit, zou voor de grap een kennis moeten maken met Andrea. Liep ik die ochtend namelijk eerst nog een cross. Andrea liep het uur voor onze start op de 10 ook nog even de 5 kilometer. Je hebt gekkies en je hebt gekkies. En mijn zusje, die het allemaal maar laat gebeuren en wellicht al lang blij is dat ze een beetje afleiding heeft op dit toch pittige parcours waar we haar onder het uur zouden proberen te hazen.

Of haasde (haaste?) zij ons nou? Andrea en ik waren in het begin zo druk met kletsen (want, elkaar al even niet gezien), dat we soms moesten opletten dat we mijn zusje in de menigte niet kwijtraakte. Mevrouw was duidelijk niet gediend van de langzame lopers voor haar, dus hop erlangs en wij er hop achteraan. Tot…’ho!’ file! File? Jawel. Er lag namelijk modder enne…je schoenen vies maken, dat wil natuurlijk niemand. Behalve Andrea natuurlijk, die met haar gemudrun een beetje baldadig werd van al die modder-ontwijkende mensen, dat ze spontaan in iedere plas begon te stampen waar ze bij kon. Sorry mensen op het parcours, sorry.

Nu is het zo dat Andrea en ik samen één gekke gewoonte delen. Als wij samen ergens in het bos lopen, móeten we gewoon even dudeljoën. Hoe en waarom is een beetje een lang verhaal, maar laten we het erop houden dat we er inmiddels zo geoefend in zijn, dat we ons optreden zelfs hardlopend in canon kunnen volbrengen. Nogmaals, sorry mensen, sorry. Volgende keer zullen we onze stem iets minder luid verheffen en mogen jullie verzoeknummertjes inbrengen. Beloofd!

Terwijl de kilometers en de selfies (met onder andere vreemde mannen op het parcours) voorbij vlogen, bleef mijn zusje (die we zeker niet vergaten) steady doorlopen. Modder, heuvels, mul zand….ja, het was zwaar, maar wandelen zoals de man met op zijn shirt ‘Ik heb er de kracht voor’? No way! Je kan er dan op kilometer zeven niet helemaal de kracht meer voor hebben, stoppen en/of wandelen is géén optie!

En ook al zouden we die sub 60 minuten misschien niet meer gaan halen. Een grandioze eindsprint moet er nog wel in zitten. Ok, hier was mijn zusje het niet helemaal mee eens (“Ik kan echt niet harder meer!”), maar gelukkig ken ik haar langer dan vandaag. Toen ons ‘sprint-start-bruggetje’ dus daar was, kwam het laatste restje pindakaas-power-gen naar boven en schoot ze er vandoor. Zo hard dat Andrea en ik nog moeite moesten doen haar bij te houden. But we did it! Met z’n drieeën hand in hand stopte de tijd op 1:01:25. Het hagelt, het hagelt, grote korrels Venz! En welverdiende warme bekers chocomel.

En ik? Ik was moe maar voldaan. Blij en super trots. De boterham met pindakaas en jam die in mijn tas zat werd dan uiteraard ook met alle liefde gedeeld. Op harde strijd en zoete overwinningen!