Mijn Eerste Marathon

“Goh, als je zoveel sport zul je vast veel op je voeding moeten letten.”
“Goh, als je zoveel sport zul je vast alleen maar gezond eten.”
“Goh, als je zoveel sport zul je vast bijna nooit een biertje drinken.”

Sporten en gezond leven. Het zijn twee gegevens die hand in hand gaan. Om goed te kunnen presteren moet je je goed (lees: gezond) eten en om gezond te kunnen leven is sporten onontbeerlijk.
En ja, ik zal de laatste zijn die niet toegeeft dat ik op mijn voeding let. Havermouttrutje, avocadokutje, hummussloerie. Ik beken. Liever een zoete dan een gewone aardappel en als ik kan kiezen tussen een zak friet of een kom linzensoep kies ik vrijwel altijd voor het laatste. Maar wie denkt dat je als sporter alleen maar leeft op linksdraaiende yoghurt, besjes en lijnzaad, die heeft het mis. Iets met balans en ‘het leven moet ook leuk blijven’. Bovendien ben ik verre van een heilige. Gelukkig maar. Want wat zou het leven zijn zonder La Chouffe en pepitamix?

Guilty pleasure 1: Pepitamix
Noten. We weten allemaal dat ze goed voor ons zijn. Iets met gezonde vetten enzo. Uiteraard wel met mate. En het liefst puur natuur en ongezouten. Maar ja, laten nou net die gezouten nootjes het allerlekkerst zijn. Het liefst nog met een pittig krokant laagje en een kruidenmengsel aan e-nummers. Dan zijn ze pas echt onweerstaanbaar! En zo komt het dus dat ik zeker wekelijks, zo niet tweewekelijks, in de supermarkt te vinden ben voor een zakje ‘pepitamix’. De allergoedkoopste variant die helemaal onderin het schap te vinden is. Alleen die twee feiten zeggen natuurlijk genoeg, maar toch, er zijn weinige andere notenmixen die zo aan deze kunnen tippen. Zout, kruidig, fout. Maar o zo lekker! Semi-verantwoord pik ik altijd eerst de ‘gezonde’ amandelen en pompoempitten uit de mix, om vervolgens alsnog los te gaan op de zoute pinda’s en katjang pedis nootjes. En verstandig als ik ben eet ik ze niet rechtstreeks uit het zakje, maar stop ik ze heel bewust in een piepklein bakje. Wat vervolgens 2 tot 3 en soms (jaja) tot 4 keer aangevuld wordt, waardoor ik net zo goed meteen de halve zak had kunnen leeg eten. Maar goed, noten zijn gezond en zout mag je als sporter ook best een beetje extra binnenkrijgen. Toch?

Guilty pleasure 2: Cola Zero
Cola. Als klein meisje was ik er al dol op. Het glaasje dat ik in het weekend of tijdens een feestje of verjaardag kreeg was altijd één groot feest. Niet teveel natuurlijk, want, ‘een gezonde versnapering’ is nou niet echt te noemen. Maar verantwoord of niet, lekker was het wel. En nog steeds. Ik geef het ronduit en eerlijk toen: I loooooove cola. Hoewel ik inmiddels een ‘verantwoorde’ Cola Zero drinker ben (iets met in de pubertijd overstappen op light omdat dat ‘gezonder’ zou zijn – I know – toen Zero ontdekken, wat véél le
kkerder was dan light en tja…hooked). Niks lekkerder dan een glaasje vol aspartaam. Wellicht nóg slechter dan suiker. Maar die gedachte verdwijnt meteen op het moment dat ik het geluid hoor van een ijskoud blikje dat opengetrokken wordt. Ptsjjjjjj! Aaaah! Er zijn weinig guilty pleasures waar ik niet zonder zou kunnen, maar dit donkerbruine prikkelende goedje is er één waar ik soms echt naar kan snakken. “Ik. Moet. Nu. Cola!” Dat dus. En ja, ik heb het wel eens zonder geprobeerd, maar geloof mij, een glaasje spa rood, zelfs met een smaakje, haalt het gewoon niet bij dat ijskoude glaasje cola. Uit zelfbescherming haal ik dan ook vrijwel nooit een fles, maar probeer ik het te beperken tot een paar blikjes per week. Guilty as charged indeed!

Guilty pleasure 3: Bier (en wijn en ….)
Wie denkt dat sporten en drinken niet samengaan, heeft het bij het verkeerde eind. Bij mij in ieder geval wel. Ik durf haast wel te stellen (met het risico voor alcoholist uitgemaakt te worden) dat sporten en drinken bij mij tot op zekere hoogte zelfs hand in hand gaan. Niets lekkerder immers dan een welverdiend biertje na een lange duurloop. Of een rood wijntje op een zondagmiddag na het mountainbiken. Een Baileys met ijs na een pittige zwemtraining. Of een bokbiertje de avond voor een PR race. Aan geheelonthouding voor een race heb ik nog nooit echt gedaan. Uiteraard zal ik mezelf vlak voor een wedstrijd nooit laveloos drinken (overigens is dat iets wat ik überhaupt zelden tot nooit doe – just for the record), maar om nou voor iedere race een week lang nuchter te blijven? Mij niet gezien. Sporten maakt gewoon dorstig. En het is zelfs zo dat toen ik aan het begin van het jaar geblesseerd was, de biertjes me ook ineens een stuk minder smaakten. Toeval, of?… Dat (alcoholvrij) bier ook nog eens wordt gezien als een goede hersteldrank, is des te meer reden om er na een pittige training of wedstrijd eens extra van te genieten. Kom dus maar op met die Erdinger, La Chouffe, Vedett, Delirium, La Trappe of La Corne!

Guilty pleasure 4: Pure chocola met hazelnoten
Ok. Ik geef eerlijk toe. Ik ben geen grote chocoholic. Ik ben eerder een zoutekauw dan een zoetekauw en een op het eten van halve reep chocola zul je mij niet zo snel betrappen. Maar een blokje pure chocola op zijn tijd (lees: vrijwel iedere avond) hoort er toch bij. Het liefst met hele hazelnoten. Héél veel hazelnoten. Van Ritter Sport bijvoorbeeld. Daar zitten pas noten in jonguh! Lekker joh! Ik ben wel eens betrapt vooral de noten uit de chocola te peuzelen. Tja, hoe meer noten hoe beter. En een stukje chocola a day keeps the doctor away. Of was dat nou een ander spreekwoord?

Guilty pleasure 5: Wortels met hummus
Ja, ik weet het. Wortels. Hummus. Dat kan onmogelijk een guilty pleasure zijn. Waarom geen slagroomsoesjes? Of kaasbroodjes? Of een frikadel xxl? Omdat er iets is met die combinatie. Een dikke winterpeen met een nog dikkere dot hummus. Gewone hummus, pittige hummus, hummus met zongedroogde tomaatjes…ik ‘peen’ het er allemaal doorheen. Een tijd lang ben ik verslingerd geweest aan de combinatie winterpeen met zoete pompoenhummus. Zo erg, dat ik me op een gegeven moment serieus afvroeg of ik wellicht niet binnen afzienbare tijd oranje uit zou slaan. Dat ik (als roodharige sproetenkop) deze zomer voor het eerst van verschillende mensen te horen kreeg dat ik ‘zo’n lekker bruin kleurtje’ had gekregen, zou best wel eens verband kunnen houden met die extreme pompoenhummus periode.

Guilty pleasure 6: Pitloze druiven
Nog zo’n guilty pleasure die eigenlijk geen guilty pleasure mag heten of lijkt te zijn. Totdat je er een hele bak tegelijk van leeg eet. Dat is mijn probleem namelijk met druiven. Ik kan er nooit een paar van eten. Een klein schaaltje wordt al gauw nóg een schaaltje en dan al vlug de hele bak. Niet iets om je heel schuldig over te voelen (ondanks de hoeveelheid fruitsuikers die je naar binnen werkt), totdat je de volgende dag op het toilet zit. Zelfs zonder een wedstrijd op het program raak je daarvan aan de race. Die bak witte druiven die ik de avond voor de triatlon van Veenendaal stapelde kwam er de volgende ochtend dus weer als spetterende startkak uit. Uit voorzorg (voor mezelf en mijn medebwoners en toiletdelers) haal ik dus eigenlijk nooit meer druiven in huis.

En tja, dan heb je nog de waterijsjes (perenijsjes!), de chupachup lolly’s, de Domino’s pizza (ik zwéér bij de Italian veggi), de gratis chippies die je bij onze lokale Engelse Pub krijgt als je een biertje besteld (van die goedkope zoute)….

Je zou haast denken dat het maar goed is dat ik sport. En dat ik een appeltje op zijn tijd ook best lekker vind. Op een boterham met een dikke lik appelstroop en een plak oude kaas. Eet smakelijk!