Mijn Eerste Marathon

Typend aan een blogje zit ik nietsvermoedend achter mijn laptop aan de grote eettafel. Ik zit net lekker in mijn verhaal totdat ik plots een korte maar hevige ruk aan mijn linker arm voel, gevolgd door een fluisterend doch zéér dwingend ‘MOVE!’  Van schrik val ik bijna van mijn stoel, maar weet me nog net aan de rand van de tafel vast te pakken. Het moment dat mijn linkerpols naar het tafelblad grijpt, schieten mijn ogen langs een glanzende digitale wijzerplaat. In een flits zie ik de reflectie van een rode balk en denk: ‘Fuck! Het is alweer zo ver!’

Toen hij net bij ons in huis kwam dacht ik nog: ‘Leuk! Zo’n nieuw speeltje’. Als een kind in een snoepwinkel maakte ik het doosje open waar mijn nieuwe vriend in zat. Hij was duidelijk een stukje fitter en slimmer dan mijn oude maatje en het duurde dan ook niet lang voordat ik was gezwicht voor de looks en brains van ‘Mister Vivo’. Wat ik echter niet wist, is dat onder het glanzende laagje van zijn scherm een helse dictator schuil gaat waar je kippenvel van krijgt. En waar je – als je niet oppast – zo van in de ban raakt, dat je uit angst nooit meer durft te gaan zitten.

Maar niet aan het begin van onze vriendschap. Blij als ik was met mijn nieuwe trainingsmaatje wilde ik hem maar al te graag tevreden stellen. En mezelf van mijn beste en meest fitte kant laten zien natuurlijk. Dus wisselde ik mijn zittende werkzaamheden braaf af met blokjes om. Het liefst nog vóórdat hij mij er daarom vroeg. Niet dat dit altijd lukte. Maar trouwe vriendin als ik ben, loste ik mijn ‘schuld’ altijd weer netjes in. 5000 stappen zijn 5000 stappen. En niets voelt fijner dan dat ene grote compliment dat met groots vuurwerk gepaard gaat. ‘Goal!’ roept Vivo. En je weet dat hij trots is. Dat je een goede vriend bent. En dat je niet voor niets als een hersenloze maniak rondjes in je woonkamer hebt gelopen om aan alle verwachtingen te kunnen voldoen.

De eerste barstjes in onze vriendschap ontstonden echter toen bleek dat hij lang niet altijd zo nauwkeurig mijn passen telde als ik dacht. Buiten ging het tussen ons goed, maar binnen had hij er niet altijd evenveel zin in. Of zat hij me te jennen dat trap op en trap af lopen niet telt in ‘Active land’. Rekening houden met je fysieke gesteldheid is ook wat teveel gevraagd. Een weekendje ‘ziek en zielig’ op de bank hangen is er niet bij, want 5000 stappen zijn 5000 stappen, dus niet zeuren, sta op en…’MOVE!’

En echt, ik heb geprobeerd onze vriendschap te laten werken. Niet alleen omdat zijn sattelietje zo fijn snel afgesteld stond, maar ook omdat hij zo handig online en met alle digitale kanalen was. Nooit eerder kon ik alles zo snel en goed analyseren. Rapportjes, lijstjes, rangordes (wie heeft vandaag de meeste stappen gezet?)…het kan allemaal. Je mag hem zelfs mee naar bed nemen, waar hij de hele nacht over je waakt en in de gaten houdt of je wel genoeg slaapt.

Maar toch, ondanks alle mooie fijne voordelen, begon onze vriendschap me op een gegeven moment toch te benauwen. Fit zijn is één ding, maar om de 10 minuten rondjes door je kantoor lopen is ten eerste niet echt productief en ten tweede ook best wel een gek gezicht. Daarnaast begon ik een soort van ‘rode balk angst’ te ontwikkelen en zette ik zelfs met fietsritjes naar de supermarkt de teller aan omdat ik niet als een slechte vriend voor de dag wilde komen als ik mijn doel van die dag niet had gehaald. Zo motiverend het vuurwerk in het begin was, zo dwangmatig voelde het nu. Steeds meer kreeg ik een afkeer van het constant vastleggen van alles. Nam ik hem in het begin nog mee naar het zwembad (cool, heb ik eindelijk iemand die mijn baantjes telt!), nu liet ik hem steeds vaker demonstratief op de kast liggen. Steeds weer een knopje aan en uit drukken haalde me niet alleen uit mijn zwemmersflow, maar maakte me ook nog eens gefrustreerd als ik per ongeluk niet eens een baantje had vastgelegd. En dat terwijl het me eerder helemaal niet kon schelen hoeveel ik nou precies tijdens een training had gezwommen!

Dat wat begon als een – tenminste, dat dacht ik – tweezijdige vriendschap, bleek een eenzijdige constructie te zijn, waarbij de rangorde zo was dat Vivo de orders uitdeelde en ik deze als een mak schaap opvolgde. En dat alles voor een ultra-tril om mijn pols, virtueel vuurwerk en een digitaal ranglijstje. Ik leek wel gek! Wie had dat gedacht? Ik, in de ban van een dictator! Alsof ik van mezelf nog niet gedisciplineerd genoeg ben. Ik wil geen vijand, ik wil een vriend. Een trainingsmaatje. Iemand die mijn trainingen vastlegt, zonder daar direct commentaar bij te leveren. Iemand die mij niet pusht, maar uit zichzelf motiveert. En cijfertjes zijn leuk, maar zeker niet alles. Ik wil niet altijd gevolgd worden, of alles registreren wat ik doe. Soms wil ik ook gewoon dik, vadsig en lui op de bank zitten. En graag langer dan 10 minuten. Ja, ik weet, zitten is het nieuwe roken, maar soms hebben mijn billen gewoon een peukje nodig. Of in ieder geval een goede hijs. Niks lekkerder dan een sigaret na seksu…sportieve inspanning. Toch?

Dus sorry Vivo. Ik wil best vrienden met je blijven, maar dan wat meer op lat-relatie basis. Ik vind het fijn met je, heel fijn, maar soms heb ik ook gewoon een beetje lucht en afstand nodig. Wie weet ben ik in de toekomst wel toe aan een echt vaste relatie, maar voor nu laat ik het dagelijks vuurwerk even voor wat het is en geniet ik gewoon extra van die paar keer per week dat ik het écht en spontaan heb verdiend. Zonder dwangmatige achtjes in mijn woonkamer.