Mijn Eerste Marathon

‘De alpen van Den Haag’. Wie zijn loop zo weet te omschrijven moet wel goed gevoel voor humor hebben. Het is dan ook niet voor niets dat Haagse Harry hét boegbeeld is van een run waarvan vele kuiten het resultaat vandaag flink zullen vervloeken. Wie namelijk denkt dat dit een gewoon ‘heuveltje-op-heuveltje-af’ parcours is, heeft het gruwelijk mis. Of je moet net als Harry 500 traptreden per rondje een ‘ètjûh’ vinden. Ik heb na gisteren echter het gevoel dat dit eitje sommigen nogal hard bekomen is.

Hard of zacht gekookt. Voor mij was het gisteren een scrambled-egg-feestje. Aangezien ik zelf nog steeds in de kluts lag, was lopen er voor mij helaas niet bij. Ik heb nog even overwogen hinkelend de trappen te nemen, maar aangezien ik toch zo’n voorgevoel had dat ik daarmee mezelf alleen maar meer in puin zou helpen, besloot ik het over een andere boeg te gooien. De boeg die inmiddels een vertrouwd boegbeeld is geworden. Zo vertrouwd dat je er zelfs voorafgaand aan de start bij de toiletten over wordt aangesproken (“Hé, ik zag jou op Twitter! Ben jij niet dan meisje met…”) Het HELDENBORD!

Heldensupport. Het was ook al eigenlijk weer te lang geleden hè. Werd tijd dat ik weer eens aan de kant zou staan! Niet alleen vanwege de zwaarte van het parcours. Maar ook vanwege de vele loopmaatjes die vandaag aan de start zouden staan. Van pancakegirls Babette en Liza tot superkanjer Anne en van mijn allerliefste vriendje tot twittermaatjes Jeffrey en Wendy. Het was dus maar goed dat ik mede-geblesseerde Dominik (de arme jongen raakte uitgerekend geblesseerd aan zijn enkel toen hij het parcours voor de PuindruinRun aan het verkennen was) als extra supporter erbij had. Want we hadden flink wat helden aan te moedigen vandaag!

Handig was ook dat Dominik de route goed kende en precies wist waar we als supporter het beste konden staan. Bovenop de hoogste heuvel, waar de lopers 2 keer per trap langs zouden komen. Een prachtige plek met geweldig uitzicht over de duinen en het zee. Hoewel de lopers daar na 2 rondjes volgens mij toch wel anders over dachten. “Uitzicht? Mooi uitzicht? Het enige mooie uitzicht is de finishlijn!”

Maar goed, eerst nog vol goede moed van start. Na een minuut stilte voor Haagse striptekenaar Marnix Rueb die afgelopen oktober overleed, klinkt om 11:00 het startschot en vliegen de PuinduinRunners de eerste traptreden op. Naïef en niet wetende wat ze nog allemaal te wachten staat. Hoewel bovenop de heuvel de eerste angstige blikken al boekdelen spreken.

“Gogogogo! Kom op Helden! Ziet er goed uit! Zet hem op!” Ik zie wat toeschouwers vreemd naar dat fanatieke meisje met haar oranje bord kijken. Zou ze niet helemaal goed bij haar hoofd zijn?, hoor je ze denken. Ik zit echter helemaal in mijn element en weet weer waarom supporteren zo leuk is. Omdat er niets mooier is dan vermoeide lopers een glimlach op hun gezicht te bezorgen of net dat duwtje in de rug te kunnen geven dat ze nodig hebben om nog even door te zetten.
Dat ik er stiekem ook zelf heel veel plezier aan beleef, dat is natuurlijk ook mooi meegenomen. Met kreten als ‘
“Kom op jongens, geniet van het uitzicht!” of “Blijven lachen, voor je het weet is het alweer voorbij!”, is het best vermakelijk om boer-met-kiespijn-grimassen tevoorschijn te toveren. Bovendien lijken de andere supporters het vermaak ook wel te kunnen waarderen (“Ze mag dan misschien een beetje gek zijn, grappig is ze wel”).

Ondertussen hebben Dominik en ik een perfecte tactiek ontwikkeld. Ik schreeuw en houd het bord omhoog, en Dominik maakt foto’s. De ene nog iets minder charmant dan de ander. Maar dat mag ook wel als je achtervolgd wordt door kuitenbijters. Zo geconcentreerd als de lopers de trappen op rennen/lopen/strompelen/kruipen, zo geconcentreerd houden wij beide aanlooproutes in de gaten. Omdat het parcours een route is van 3,2 km die desgewenst 1, 2 of 3 keer gelopen kan worden, passeren veel lopers ons meerdere malen. Goed in de gaten houden dus wie er langskomt, want de ergste supportersnachtmerrie is precies de verkeerde kant opkijken als jóuw loper net langs loopt.

Wat overigens niet wil zeggen dat heldensupport er niet voor iedereen is. Natuurlijk heb ik een aantal helden die net dat beetje extra verdienen (that’s what friends are for), maar verder is het mij om het even wie ik allemaal op het parcours toeschreeuw. Iedereen die loopt is immers een ‘Held!’. En nee, bijdehante lopers, daar hoeft echt geen ‘en’ aan vastgeplakt te worden. ‘Helden’ toeschreeuwen is mij namelijk te algemeen. Door ‘Held!’ in enkelvoud op het bord te hebben staan, krijgt iedere loper een eigen persoonlijke supporterskreet. En ja, die is dus ook voor jóu bedoeld!

En jou, en jou, en jou, en jou. Net zolang totdat anderhalf uur later de aller-allerlaatste loper voor de allerlaatste keer het hoogste punt bereikt om daarna rollend naar de finish te kunnen. Want ook dat is support. Blijven staan totdat de laatste lopers binnen zijn.

Binnen. Iets waar Dominik en ik inmiddels ook wel naar verlangden. Opwarmen. Onze helden spreken. Proosten op een geslaagde dag. “Jägermeister, iemand?” Met een grote grijns haal ik een fles uit mijn tas. De Puinduinen hebben echter iedereen zo gesloopt dat de fles uiteindelijk ongeopend de tas weer ingaat. Ach, soms zijn thee en cola voldoende om de warmte en energie weer aan te vullen. Thee, cola en een grouppic met de leukste mensen die deze dag weer onvergetelijk maakten. Ik zeg: “Smile en…PuìnduìnRun Foâhèvâh!”