Mijn Eerste Marathon

Misschien komt het omdat ik het zelf al voelde. Misschien omdat ik me er mentaal al op had voorbereid. Misschien omdat ik mezelf wel een beetje ken. Of misschien omdat de grap nou eenmaal is dat driemaal scheepsrecht is. En dat het kwartje van het feit dat dit eigenlijk helemaal niet zo grappig is uiteindelijk pas later valt.

Ik ben geblesseerd. Ja. Alweer.
Hoe het komt is me een raadsel, maar het feit dat ik ondanks een week rust, oefeningen en ijs na een dag supporteren redelijk strompelend door het huis heen schoof, kon niet anders betekenen dat ik mijn karmapunten toch maar beter even bij de fysio kon inwisselen. Al is het alleen maar omdat ik zijn grootste klant ben en ik hem in 2015 ook wel een luxe vakantie wens.

“Dus, wat heb je?” vroeg hij met een nietsvermoedende blik. “Pijn”, antwoordde ik. Naar waarheid. Wat het was wat ik voelde was ik inmiddels kwijt. Ik weet alleen dat het pijn doet. Soms in mijn hak, dan weer rond mijn enkel, aan de zijkant van mijn voet. Rondjes draaien met de enkel gaat prima. Buigen, strekken, geen probleem. Maar zodra ik iets moet doen wat ook maar op lopen lijkt, verander ik in een strompelend oud vrouwtje.

Dat de uiteindelijke conclusie was dat lopen er waarschijnlijk zeker een week of 6, of misschien wel 12, niet inzit, gleed gek genoeg met een rustige flow langs me heen. Ik had er al een beetje op gerekend. Aan halfslachtige blessures doe ik immers niet. Je moet wel een beetje wat te piepen hebben. Voor minder doe ik het niet. Bovendien, het was toch eigenlijk ook allemaal weer veel te mooi bedacht; al die plannen voor dit jaar. Zoveel hoogtepunten in één seizoen. Ik had het kunnen weten: dat is vragen om problemen. Het is dan ook niet voor niks dat het ‘juich-gevoel’ bij mij nog niet echt in de polonaise-stand wilde bij het feit dat ik ingeloot ben voor Berlijn. In het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. In het verleden behaalde blessures ook niet. Maar de angst in je achterhoofd speelt wel altijd mee.

En terecht. Blijkt dus. Maar in plaats van boos te worden of verdrietig, laat ik me er dit keer gewoon in berusten. Vind het stiekem zelfs hilarisch. Ok. Nee. Niet echt. Maar…het is wat het is, en ik kan hoog of laag springen (auw, nee, dat kan ik niet), maar van een chagrijnige kop is nog nooit een blessure genezen. En boos zijn? Op wat? Op wie? Nee, niet alles is eerlijk in het leven, maar er zijn ook ergere dingen en op beetje pech op hardloopgebied na heb ik verder eigenlijk bar weinig te klagen. Soms heb je nou eenmaal geluksvogel en soms heb je pechvogels. Blijkbaar ben ik op dit vlak goed voer voor de pechvogel. Tja, so be it. Zo’n beestje moet ook eten. Daar kan het vogeltje ook niks aan doen.

Het enige wat ik kan doen en wat ik nu kan bedenken is om de vogel voorlopig gewoon niet meer te voeren. Misschien moet ik slimmer zijn. En realistischer. Tussen willen en kunnen zit een groot verschil. En ja, ik wel graag (héél graag zelfs), maar wat niet kan, dat kan niet. Dus misschien wordt het gewoon tijd om te erkennen wat andere mensen wellicht al wel dachten en wat ik eerder nooit maar dan ook NOOIT wilde horen: Misschien ben ik voor hardlopen gewoon niet geschikt.
Dus.
Punt.

En ja, ik weet dat nu heel veel mensen hard dingen tegen mij gaan schreeuwen. En nee, ik zeg hiermee niet dat ik stop met lopen (hé, I’ve got a triathlon to complete!). Maar het zet je wel aan het denken. Net zoals sommigen geen wiskundeknobbel hebben, heb ik misschien gewoon geen hardloopvoeten. Best een logische redenatie toch?

Maar goed, aangezien wiskunde sowieso niet mijn sterkste kant is, moet ik misschien maar gewoon stoppen met redeneren. Veel leuker is om als Alpha met pretpakket de positieve kanten te bekijken. Want hé, ik kan dan misschien wel niet niet lopen. Ik kan wel zwemmen en fietsen! Ik ga deze periode dus niet gebruiken om te sikkeneuren, maar om de beste Lance Kromowidjojo uit mijzelf te halen die erin zit (zonder doping, uiteraard). Te beginnen met een 1000-meter battle die ik met een Twittermaatje ben aangegaan. Blijkbaar riepen mijn 19 minuten op de kilometer als beginnende zwemmer wat strijdvaardige gevoelens op. Gelukkig ben ik altijd wel in voor een watergevecht. Dus Heleen, maak je borst maar nat!

Dat ik in dit soort periodes vaker met Evert kan afspreken is natuurlijk ook geen straf. Hoewel ik stiekem wel ook hoop op beter weer zodat ik eindelijk mijn regenboogfiets uit de stalling kan halen en met mijn bijpassende blauwe glitterschoenen over het asfalt kan shinen. Misschien kan ik zelfs wel in het echt naar Evert toe fietsen? Heen en terug naar Huissen is best een mooi trainingsrondje. Kan hij me mooi halverwege wat aanmoedigingen toeschreeuwen. Oh, if only dreams would come true!

Bepaalde dromen laten varen, betekent wel ook andere mensen blij maken en startnummers in de aanbieding doen! Mochten er dus mensen zijn die graag de 15 kilometer van de Petzl Night Trail willen doen (7 februari), of een HM tijdens de Achtkastelenloop in Zutphen (1 maart)? Roept u maar! Het is sale en op = op! Over een leuke halve marathon in Wenen of de mogelijkheid om onder mijn naam (de eer!) in Berlijn te shinen kan ik nog geen harde uitspraken doen, maar onderhandeling is altijd mogelijk. Mijn assistent de pechvogel helpt u daar graag bij verder.

Ga ik ondertussen lekker fladderen met mijn geluksvogel. Of fietsen. Of zwemmen. Want het is zonde energie aan stomme dingen te verspillen. Het kwartje van dat rekensommetje is bij mij inmiddels wel gevallen.