Mijn Eerste Marathon

Een duurloop maken. Wat is er nou fijner dan op een mistige zondagmiddag een fijne duurloop maken?
Een duurloop maken met een groep vrienden! Nóg fijner is echter als je na die duurloop voldaan aan de flink gevulde pannenkoeken mag met als toetje een goed glas bier in een fijne kroeg! Proost!

Ja, fijn was het. Afgelopen zondag. Een spontaan (het zal ook eens niet!) idee ontstaan in een groeps-app van een cluppie loopmaatjes die allemaal op zaterdag 27 december de Derde Kerstdagloop in Arnhem gaan doen. Was de app eerst een middel om iedereen over te halen zich in te schrijven voor deze prachtige maar ook pittige loop (de extra kerstkilo’s en wijnroes nog niet eens meegerekend). Nadat iedereen overstag was begon de spam in de app pas echt. Het begon met Marco, die op een mooie oktoberdag het HM parcours vast ging verkennen met Birgitte. De verhalen die daaruit kwamen waren zo jaloersmakend dat wij – het groepje 14 km lopers – ook wel wat dat privilege gebruik wilden maken. Want hé, is het 14 km parcours niet veel zwaarder dan die van de HM? Wij moeten ook oefenen!

Eén app-bericht werden er al gauw meer en 100 berichten over en weer later hadden we een datum: zondag 30 november. En tja, als we dan toch allemaal naar Arnhem moeten komen, waarom dan niet meteen gezellig de kroeg in daarna? Eén probleem: de kroeg die we op het oog hadden is op zondagmiddag pas om vier uur open. Nou, dan doen we toch gewoon wat pannenkoeken tussendoor? We moeten immers ergens bijtanken voordat we op nuchtere maag na een duurloop andere dingen gaan tanken.
En zo geschiedde. De groeps-app kwam weer enigzins tot rust en we keken allemaal uit naar 30 november: een vroege kerstloop met bier en pannenkoeken.

Zoals het echter nog wel eens wil gaan met lopers en plannen maken: soms komen er dingen tussendoor die je niet kunt voorzien. Blessures die roet in het eten gooien, te weinig getraind, andere plannen in het vooruitzicht. De uiteindelijke groep die afgelopen zondag dus op de afgesproken parkeerplaats in Arnhem stond was iets kleiner dan gepland, maar…dat mocht de pret natuurlijk niet deren! Sterker nog, we hadden er zin an! Zelfs ondanks de kou, de mist en het feit dat de route die we vandaag gingen lopen geen 14 kilometer zou zijn, maar zo’n 17,5 km. Het kaartje op de site van de loop bleek toch niet zo goed leesbaar als Marco van te voren had gedacht. Met het proeflopen had hij er uiteindelijk dus maar een mengelmoes van de HM en 14 km route van gemaakt. Best pittig voor een aantal van ons (zowel Babette als Sjoerd hadden nooit eerder zo ver gelopen), maar ook ik zou voor het eerst sinds begin augustus weer een afstand verder dan 16 kilometer aantikken.

Maar hé, wij zijn bikkels! En alles wat we nu extra lopen aan kilometers scheelt straks weer als we er echt maar 14 aan hoeven tikken. Laat die route dus maar komen!
En zo gingen we op pad. De vier kerstbengels van de Veluwezoom. Op naar de heuvels, de dalen en al het andere moois dat ons voor onderweg beloofd was.

En ik moet zeggen: er is absoluut niet gelogen over hoe mooi de route is. Prachtig was ie namelijk! Zelfs, of nee juíst, met de mist. Alsof er een mysterieus deken over de vlakte hing. Zo stil. Kalm. Uitgestrekt. Het is dat ik hier met de Utrechtse Heuvelrug als achtertuin ook wel wat mooie plaatjes gewend ben, maar dit was toch weer heel anders. Groter, weidser. Prachtig!

Voor we het wisten waren we al genietend en kletsend zo 7 kilometer verder. Tijd voor een kleine pitstop en fotostop. We moesten als social media groepje immers wel even vastleggen dat we hier echt waren geweest. If it ain’t on Facebook, it did not happen! Niet dat je in zo’n natuurgebied ook maar enig bereik hebt. Gelukkig losten we dat uiteindelijk bij de free pannenkoeken wifi weer op.

Pictures taken, time to go on! We hadden immers nog de helft van de tocht voor ons liggen. En was de eerste helft al prachtig. De tweede helft deed er zeker niet voor onder! Qua pittigheid ook niet trouwens. Die vergezichten leveren namelijk wel mooie uitzichten op. Maar wel pas nadat je eerst naar de top van de heuvel geklommen bent om dat uitzicht te kunnen zien! Gelukkig herinner ik mezelf op dat soort momenten altijd aan de uitspraak: ‘What comes up, must go down’. Na iedere klim kwam er gelukkig dus ook weer een afdaling, wat ervoor zorgde dat we na dik 13 kilometer alsnog fris en fruitig en met een dikke glimlach op de foto konden bij Kasteel Rosendael.

Maar, niet voor lang! Onder het mom van ‘save the best for last’, is de venijnigste klim van de route op het allerlaatst geplaatst. Een vreemde ‘geitenbult’ naast een viaduct met een smal slingerpaadje waarvan je je haast zou afvragen of deze wel tot de officiële wedstrijdroute behoort. Marco mocht dan echter niet de gehele route nauwkeurig hebben weten te herleiden, van dit stukje wist hij toch echt zeker dat die echt echt echt in de route hoort! Als makke (en ietwat vermoeide) schapen volgden wij hem dus braaf de geitenbult op. Een bijzonder verrassend pad zo langs de snelweg en een mooie afsluiter voordat we ons weer naar de parkeerplaats zouden begeven. Want die parkeerplaats, daar keken we na 17,5 kilometer stiekem toch wel weer een beetje naar uit.

En naar de pannenkoeken! Hongerrrr! Was ik even vergeten hoe een hongerklop na een duurloop ook alweer voelt, nadat we ons bij Marco hadden opgefrist en omgekleed kon ik de pannenkoeken bij wijze van spreken al ruiken! Inmiddels was ook Bianca aangeschoven en vervolgden we onze weg als 5 uitgehongerde beren ontsnapt uit Burger’s Zoo naar het pannenkoekhuis. Voedsel, vulling!  Oh, en even de app, Facebook, Twitter, en Instagram bijwerken natuurlijk! Tja, je kent elkaar via social media of niet.

Eenmaal alle foto’s geüpload en alle magen gevuld was het tijd voor de derde en laatste helft van de dag. Bier in het Moortgat! De legendarische kroeg waar ik in de app al veel van had gehoord, maar waar ik nu eindelijk zelf een biertje van de tap mocht proeven. En ik kan zeggen…die ging er wel in!

Net zoals de volgende, de volgende, de volgende en alle gênante foto’s die daarna gemaakt werden maar ik hier niet zal delen. Grapje. Hoewel de plannen op de app van tevoren groots en wild waren, was de waarheid dat we om half zeven ’s avonds allemaal na 1 biertje rozig op de biljarttafel hingen en het eigenlijk wel mooi geweest was. Moe, vol, voldaan. Tijd om afscheid te nemen en huiswaarts te keren. Om daar nu al uit te kijken naar de échte  Derde Kerstdagloop en een derde helft die we dan absoluut nog wat langer laten duren! Proost!