Mijn Eerste Marathon

‘Loop je nou altijd alleen?’
‘Is dat niet saai?’
‘Verveel je je nooit als je zo lang in je eentje op pad gaat?’

Zie hierboven een aantal vragen die ik de laatste tijd met regelmaat op mij afgevuurd krijg. Het moge duidelijk zijn: het leven van de loper is een eenzame weg die in stilte en saaiheid wordt afgelegd. Tenminste, als je de niet-loper moet geloven!

Wat veel niet-lopers niet weten, is dat hardlopen helemaal zo eenzaam en saai niet is. Los van het feit dat het natuurlijk een geweldige, heerlijke, ontspannende en geluksstofjesaanmakende sport is (daar valt natuurlijk niet over te twisten!), zitten er achter deze sport vele communities verscholen die van al dat lopen een socialere gelegenheid maken dan je op het eerste moment zou denken.

Lopen? Sociaal? Ja, in een groep zeker! Maar toch niet als je alleen loopt? Wat is daar nou sociaal aan?

Nou, ik zal het even uitleggen. ‘Vroegah’, in de tijd van foute witte sportschoenen en giga-computers zonder kennis van het wereldwijde web, toen was hardlopen inderdaad een beetje de sport voor gekke einzelgängers. (Veelal) mannen in korte broekjes legden zwijgend en zwoegend hun kilometers af, renden af en toe een wedstrijd en dat was het dan. Mensen renden hun rondjes, werden soms een beetje gek aangekeken en meer kwam er niet bij kijken.

Nu worden wij lopers tegenwoordig ook zeker nog wel eens gek aangekeken (‘Een marathon! Waarom eigenlijk?!’). Het voordeel is echter, dat we dit alles met andere lopers kunnen delen. Online! Daar blijken namelijk nog veel meer van die ‘gekken’ te zitten!

Neem bijvoorbeeld het forum ‘Dutch Road Runners’ (ook wel liefkozend ‘DRR’ genoemd). Vlak nadat ik dit blog startte kwam ik via via op dit platform voor lopers terecht en geloof mij; er is geen loper die zich daar eenzaam zal voelen! Veel van mijn blogs post ik op DRR en steeds weer verbaas ik mij over de hoeveelheid tips, aanmoedigingen en andere bruikbare info die ik daar van veel mensen binnenkrijg. Met veel ervaren lopers is er altijd wel iemand die het antwoord weet op je vraag en is het ontzettend leuk om op zo’n manier je ervaringen met anderen te delen.
Wat heb ik bijvoorbeeld meegeleefd met alle DRR’ers die in april (voor het eerst) de marathon van Rotterdam liepen. Plaatsvervangend zenuwachtig zat ik voor de t.v. (wetende natuurlijk dat het straks mijn beurt zou zijn!) en hoe leuk was het om achteraf alle verslagen te kunnen lezen.

Nog meer sociale gezelligheid vindt plaats via de site Loopmaatjes. En dan vooral via de twitternaam @loopmaatjes. Daar waar ik tot begin dit jaar de hele hype rond Twitter nog niet echt snapte, ben ik dankzij @loopmaatjes helemaal om (en stiekem een beetje verslaafd). Daar waar je vrienden thuis nog wel eens zat kunnen worden van je hardloopervaringen,  kun je hier naar hartelust al je loopverhalen kwijt en kom je binnen no-time in contact met honderden andere lopers.

Nu zie ik de niet-lopers al denken: ‘Ja, heel leuk allemaal, maar dat zijn allemaal contacten online! Zo sociaal is dat nou ook weer niet!’
Klopt, ware het niet dat ik dankzij die online communities ook ‘in het eggie’ al veel leuke mensen heb mogen ontmoeten. Zo ben ik dankzij Twitter op een passessie van het kledingmerk InknBurn terecht gekomen, heb ik een heuse Twitter-date gehad met ‘langzame-loopster-en-geweldige-plannenmaakster’ Anne en zat ik vorige week nog op een vol Utrechts terras voor een vrijdagmiddagborrel met een grote groep Loopmaatjes.

Hoezo niet sociaal?

En ok, het lopen zelf doe ik dan misschien wel in ‘allenigheid’ en in ‘eenzaamheid’. Maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg. Zo heb ik juist genoeg tijd om al mijn hardloopbelevenissen in mijn hoofd in een verhaal te gieten en die daarna heel sociaal met jullie via dit blog te delen!