Tijd is soms een gek dingetje. Los van het feit dat het niet meer is dan iets dat door ons mensen is bedacht, is de beleving van tijd iets dat steeds weer fluctueert.
Bijvoorbeeld: Twee-en-een-halve week niet lopen voelt als eindeloos.
Over zeven weken starten met een 195 kilometer lange tocht naar Terschelling, voelt als een soort van overmorgen.
Nu is het goede nieuws dat de geïrriteerde spier zich na het nodige baantjes trekken en andere alternatieve activiteiten eindelijk koest lijkt te houden. De looprust heb ik dus inmiddels ingeruild voor een programma ‘rustige opbouw’. Het ‘slechte’ nieuws is wel dat er zaterdag een tochtje van 80 kilometer wandelen op het program staat en dat dit – nog los van de vraag of ik dat zonder kleerscheuren overleef – natuurlijk ook weer het nodige herstel zal kosten.
Ondertussen tikt de tijd door.
Of ik twijfels heb of ik het ga redden? Eerlijk gezegd niet. Noem het ‘je kop in het zand steken’ of ‘naïef zijn’, ik noem het liever gewoon gezond optimisme. Bovendien, naar dit huzarenstukje kijk ik alweer bijna een jaar uit, dus dat feestje laat ik me niet graag door de neus boren.
Uiteraard heb ik wel ergens nog iets van een gezond verstand verstopt liggen en is het doel richting 9 juni toe: herstellen, rustig opbouwen en geen snelheidstrainingen. Gelukkig gaat het bij dit tochtje toch om de reis en niet zozeer om het doel (als is het Oerol festival wel een hele fijne eindbestemming). Het gaat er niet om hoe snel ik er kom, áls ik er maar kom. En die luttele 40 kilometer die ik daarvoor gemiddeld 5 dagen lang zal moeten afleggen? Daar heb ik de hele dag de tijd voor.
Nog maar 7 weken. Dan gaat de Grand Northern Oerol Trail (#GNOT) AAN!
En eigenlijk kan ik stiekem maar één ding denken: is het al zover?
Mijn Eerste Marathon 
Soms wou ik dat we gewoon wat geblesseerde onderdelen van onze lijven uit de 3d-printer
(te snel) konden laten rollen.
Ja, dat zou mooi zijn! Aan de andere kant…het is ook goed om soms tegen de grenzen van je lijf aan te lopen. Of tegen de grenzen van je eigen kunnen. Niet altijd leuk, maar wel leerzaam. Bovendien leer je door rust het lopen weer extra waarderen en is er niks mis met soms niet focussen op snelheid of doelen, maar gewoon op lopen, reizen, gaan.