Mijn Eerste Marathon

Het oordeel ‘hardlooprust’ verbaast me niets. Verbazingwekkender is het feit dat ik er niet van in paniek raak. Of dat ik op de vraag van de fysio ‘of ik nog wilde plannen heb’ ontkennend moet antwoorden.

Het is een beetje een raar hardloopjaar tot nu toe. Een jaar dat inmiddels alweer dik drie maanden op gang is en zelfs al twee gelopen marathons kent, maar toch, een beetje ‘leeg’ voelt. Doelloos misschien ook wel.

“Mijn spieren nemen nu vast wraak op alle wilde, verre en snelle avonturen die ik vorig jaar in één jaar heb weten te proppen”, zeg ik.
Het feit dat ik heel blasé twee marathons tussen neus en lippen door loop, zal wellicht ook niet helpen. Denk ik.

Afijn. Hardlooprust dus. Geïrriteerde spieren achter het scheenbeen zijn de boosdoener.
Dat had ik natuurlijk ook wel gevoeld. Al een week of vijf. Maar zolang de pijn nét niet erg genoeg is om te stoppen met lopen (of dat het niet specifiek erger wordt als je eenmaal hébt gelopen), kun je zo’n verslavende hobby best een tijd op een laag pitje blijven volhouden. En dan is het altijd fijn dat er fysio’s bestaan die (letterlijk!) de vinger op de zere plek leggen en jou gewoon even in hapklare brokken vertellen wat je wel of niet mag doen.
Niet doen: de komende 5 dagen lopen. Wel doen: over 5 dagen terug komen om verder te kijken.

Gelukkig was ik inmiddels al langzaam overgeschakeld naar een modus van meer zwemmen en fietsen (zo verstandig ben ik nou ook weer wel). Bijkomend voordeel is dat ik eindelijk de mtb-paadjes weer eens herontdekte, dat ik met alle horror-regen gewoon met excuus tv kon kijken midden op de dag onder het mom van ‘fietsen op de tacx’ en dat ik met zwemmen eindelijk weer eens een beetje snelheid wist te maken én vast te houden. Ieder nadeel…

Maar het blijft gek. Even niet weten wat te willen. Alhoewel, er staat 20 april gewoon een 80 kilometer wandeling op het program (iets met een Kennedymars en familietradities) en in juni ga ik weer op de mooiste hardloopreis van het jaar, ditmaal naar Terschelling (The Grand Northern Oerol Trail). Ook speel ik met de gedachte voor een zwemloop ergens in Duitsland in mei. Tot zover het puntje ‘doelloosheid’.

Maar grote wilde plannen? Nee, eigenlijk niet.

Dus komt deze blessure eigenlijk dus wel prima uit. Geen reden tot paniek, maar alle tijd om de boel tot rust te komen. En tegen de tijd dat we weer up and running zijn, is er vast wel weer iets bedacht.