Mijn Eerste Marathon

Soms heb je van die plannen waarvan je niet meer zo goed weet hoe ze zijn ontstaan of wat de aanleiding ervan was, maar weet je alleen dat er ergens op een bepaald moment een zaadje is geplant dat op enig moment ook uit zal moeten komen.

Zo hoor ik mijzelf afgelopen oktober ergens in de duinen van Zeeuws Vlaanderen nog zo zeggen: ‘Ik ga hardlopen naar mijn oma!’ Zoals gezegd, de aanleiding weet ik niet meer en nee, het kan niets met zand of duinen te maken hebben, want daar heeft mijn oma helemaal niks mee te maken.

Mijn oma woont namelijk in Limburg. Daar waar ook mijn roots liggen (al zul je het aan mijn harde G niet horen). En tja, het leek me daar zo tussen zee en duinen ineens best een goed idee om in het nieuwe jaar eens hardlopend langs naartoe te gaan…180 kilometer lang. Hoe en wat wist ik verder niet, maar dat het zou gebeuren, daar was het deel van mijn hersenen waar het zaadje zich had genesteld, wel van overtuigd.

En dus ga ik het maar gewoon doen. Ik zit immers toch al in de Pipi Langkous modus, dus ach…waarom niet nog een nieuw avontuur erbij? Eerder ging ik al eens op de racefiets op avontuur, maar dat was maar 1 dag. En aangezien ik geen Léonie van den Haak heet, lijkt het me wel zo verstandig die 180 kilometer gewoon op te delen…in een dag of vijf. Dat klinkt in mijn wereld wel ambitieus genoeg.

Rond hemelvaart moet het gaan gebeuren. Mijn (nog geheel niet concrete plan) is dat ik dinsdagavond wil vertrekken met een halve etappe. Het voelt wel een beetje gek dat je dan na 20 kilometer van huis al ergens een slaapplek pakt, maar soit..dat zou ik anders nooit doen, dus dat is alvast een klein avontuur op zich. Daarna woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag een dikke dertiger en zondag…de laatste kilometers richting oma.

Waarom ik het precies wil…? Ja, dat is een goede vraag. Want zo leuk kan zoveel lopen achter elkaar toch niet zijn (tenzij je dus LvdH heet). Maar het lijkt gewoon een avontuur op zich. Plus dat het me gewoon heel cool lijkt om bij mijn oma aan te komen en te zeggen: ‘Dag oma! Ik ben helemaal naar u komen hardlopen!’

Mijn oma verklaart me voor gek. Ik mijzelf misschien ook wel. Maar aangezien normaal worden altijd nog kan, haal ik liever eerst alles uit mijn capaciteit om ondoordachte plannen uit te voeren.

Want voor bij wie de vraag op de lippen brandt: ‘Waar ga je dan slapen enzo en hoe doe je dat met je spullen?’ Ook op die vragen heb ik nog geen antwoord. Misschien dat ik alleen met mijn rugzakje ga en onderweg bij B&B’s (of misschien wel aardige lopers in de buurt?) ga slapen. Maar het kan ook zomaar zijn dat ik een fietsmaatje meeneem en misschien wel ga kamperen (hoewel een zacht bed mij ook niet verkeerd in de oren klinkt als ik zoveel gelopen heb – ik ben nogal een kampeerwatje wat dat betreft).

Hoe dit avontuur af gaat lopen? Ik heb geen idee. Maar ik hoop met een dikke zoen van mijn oma en samen met een kopje koffie met de voetjes omhoog in de tuin.