Mijn Eerste Marathon

Niks mooier dan spontane ideeën, ongeplande uitstapjes en onverwachte avonturen.

Met nog maar iets meer dan een week te gaan tot de ICAN in Amsterdam begon ik me toch wel een beetje zorgen te maken over het aantal fietskilometers dat ik in mijn benen had. Ik had op zich al wel een paar een iets langere afstand gefietst, maar het idee dat ik over 10 dagen zo hard mogelijk 45 kilometer zou moeten fietsen baarde me toch enigszins zorgen. Nog los van het feit dat ik ook nog nooit 1500 meter achter elkaar borstcrawl heb gezwommen en sinds januari ook nog geen 10 kilometer meer heb aangetikt. Maar goed, één stressfactor tegelijk graag.

Fietsen dus. Terwijl ik donderdagavond bij mijn ouders eet en aan het bedenken ben wanneer ik nog een goede rit kan inpassen komt mijn zusje ineens met het lumineuze idee ‘Waarom fiets je morgen niet gewoon naar Tilburg?’ Eh ja, waarom niet? Ehm waarom wel? Zullen jullie denken. Nou, omdat mijn moeder, zusje en in sowieso van plan waren die kant op te gaan om op kraamvisite te gaan. En tja, inderdaad, waarom ook niet? Waarom het nuttige niet met het aangename combineren en mijn Dikkie Dik boek gewoon per fiets komen afleveren? Fietsend heen, met de auto terug. Best een goed plan eigenlijk! Alleen..ehh..hoe ver is dat eigenlijk naar Tilburg? Enne..hoe kom ik daar dan?

Een uur later weet ik dat ik morgen een fietstocht van 84 kilometer ga maken en heb ik dankzij Google-maps de route zorgvuldig opgeschreven en uitgewerkt op papier. Ja op papier. Omdat ik a) geen luxe gps-horloge heb en b) geen hoesje oid voor mijn telefoon. Maar vooral ook omdat ik zin heb ik avontuur. En bij avontuur hoort een wegenkaart. Al dan niet zelf in elkaar geknutseld in zelfgefabriceerde fietsmap-constructie. Ouderwets? Misschien. Maar vooral ook uitdagend. En dat is precies waar ik even behoefte aan heb. Op avontuur in eigen land. Alleen de ‘wijde wereld’ in. Op speurtocht met Dikkie Dik. En ok, met stiekem een telefoon als back-up, want zo stoer ben ik nou ook weer niet.

Stoer voelde ik me ook niet echt toen de regen vrijdagochtend met bakken uit de hemel kwam. Shit! Maar dat had ik niet besteld! Ik wist dat het geen denderend weer zou worden, maar meer dan 80 kilometer in de regen is wel heel andere koek. Gelukkig leek buienradar mij tegen het einde van de ochtend goed gezind en konden Dikkie Dik en ik alsnog zoals gepland om 11:30 van start.

Het eerste stuk was simpel. Geijkte route naar Rhenen, over de brug beneden naar naar rechts en dan…shit! Omleiding! Als dat nu al zo begint? En nu begint het nog te regenen ook! Links rechts, links, rechts en dan sta je ineens in Lienden. Eh ja leuk, maar niet waar ik heen moet. Prut! Telefoon erbij dan maar, winegum voor de troost. Eerst toch nog verkeerd rijden (grrrr) en dan..ja, gelukkig! De weg die op mijn papiertje genoemd staat! Hoera voor avontuur (en het moment dat je de juiste weg weer hebt gevonden)!

Ik kwam er al snel achter dat niet zozeer de afstand of het fietsen de uitdaging zou zijn, maar vooral het navigeren. Google maps is leuk en handig, maar soms niet echt nauwkeurig in zijn uitgeschreven routebeschrijvingen. Of eigenlijk juist iets té nauwkeurig. Gelukkig blijk je met wat gezond verstand, soms een kleine omweg en even stiekem spieken op je telefoon ook een heel eind te komen. En hoewel ik daardoor wellicht wat minder hard fietste dan gepland en ook zeker hier en daar een extra kilometertje meepikte, voelde ik me wel heel stoer. Zo in mijn eentje, op de fiets, mijn eigen weg zoekend over nieuwe wegen en paden.

En zo reed ik verder. Aalst, Meerten, Echteld, Ooij, Beneden Leeuwen, Wamel, Dreumel, Heerewaarden, Rossum, Hedel…slingerend door plaatsen waar ik nog nooit was geweest. En hoewel de route die ik gekozen had niet de meest mooie route was, kwam ik onderweg nog genoeg leuke dingen tegen. De vele fruitomatieks in de Betuwe, mensen wonend in burchten en kastelen in Engelen, een stukje Oeverlandroute…
Kilometer na kilometer trapte ik weg. En dat viel me eigenlijk niet eens echt tegen! Via Vlijmen kwam ik terecht in Helvoirt, wat betekende dat Tilburg nu echt in zicht kwam.

Met inmiddels meer dan 75 kilometer op de teller had ik al zo’n voorgevoel dat ik uiteindelijk die 84 kilometer niet zou redden. Maar stiekem toch wel een beetje moe lijf of niet, het einde was in zicht. Nog even een lang stuk saaie provinciale weg af. Zwaaiend door Berkel Enschot en dan ja…eindelijk…Tilburg! I made it! Bijna 87 kilometer op de teller, maar heelhuids aangekomen op plaats van bestemming. Nu alleen nog het huis van mijn tante vinden….

Met het laatste blaadje met aantekeningen voorop op mijn fiets tik ik de laatste kilometers door het centrum van Tilburg af. Na 3,5 uur en 92 kilometer komt de teller eindelijk tot stilstand. Ik ben er! Mijn neefje staat al in de deuropening te wachten tot hij eindelijk het cadeau van zijn pasgeboren broertje mag openen. Dikkie Dik heeft het gered! Een heel avontuur, maar uiteindelijk toch op zijn pootjes terecht gekomen. En wat voelt dat goed! Voldaan! Helemaal na een warme douche, chocola, thee, wijn en pizza. En uiteraard veel gezelligheid. ’s Avonds terug in de auto gloei ik nog na. Avontuur dichtbij huis? Ik kan het iedereen aanraden. Het enige dat je nodig hebt is een fiets, een geknutselde wegenkaart en een rode kater om je de moed te geven het gewoon te doen!