Hoewel ik na Colombia toch best wel een beetje heel erg moest wennen aan het feit dat het hier gewoon winter is in januari met bijbehorende kou en zo, was ik mijn verlangen naar warmte afgelopen weekend als sneeuw voor de zon vergeten. Want, sneeuw….ja sneeuw…daar word ik toch wel echt als een kind zo blij van!
Niet in de laatste plaats omdat het de laatste jaren nog maar weinig voorkomt dat het in Nederland eens écht goed sneeuwt. Al gravend in mijn geheugen kwam ik uit bij december 2014. Of nog preciezer, 27 december 2014. De reden dat ik dit nog zo goed weet, is omdat we die dag eigenlijk de Derde Kerstdagloop in Arnhem zouden doen. Maar die, jawel, werd vanwege de sneeuw afgelast. Nu snap ik het feit van het af lassen van een loop vanwege verse sneeuw sowieso niet zo goed. Maar goed, het gaf ons wel de gelegenheid om dan maar mooi ons ‘eigen’ bos in te duiken en van het prachtige winterwonderland te genieten.
En nu, dik drie jaar later, kon het eindelijk weer. En bofte ik even dat ik uitgerekend met dit pak sneeuw een duurloop van 21 kilometer op het program had staan! Nu zou ik deze eigenlijk met Andrea lopen, maar aangezien zij 21 kilometer iets te gortig vond, ging ik voor een ander plan: mijn duurloop opsplitsen en twee keer lopen. Why run once, when you can run twice?! Ok, normaal zou ik het een klein beetje ‘valspelen’ vinden om mijn duurloop zo aan te pakken, maar in dit geval zag ik eigenlijk alleen maar voordelen: twee keer het bos in om sneeuw te stampen!
En zo geschiedde. ’s Ochtends om 9:00 was ik met mijn opnieuw-tot-het-lopen-bekeerde wederhelft al in het bos te vinden en wat we daar aantroffen…een winters sprookje tot leven gekomen! Maar dan echt hè…. Zo mooi! En zo zwaar. Want 12 kilometer lang door 10 centimeter sneeuw ploeteren ga je op den duur wel voelen in je kuiten. Gelukkig heb ik iets van een ultratrail op de planning staan in de nabije toekomst en zag ik iedere extra centimeter ploeteren maar gewoon als extra trainingsbonuspunten.
Maar man, wat allemachtig prachtig was het! Ik wilde eigenlijk het bos niet verlaten, maar ja, aangezien ik over 3 uurtjes alweer een stuiterende Andrea voor mijn neus zou hebben staan, leek het me beter om me nu maar even in te houden.
Want voor het middagprogramma van ‘Sneeuwpret met hardloopschoenen’ had ik ‘wildlife spotting’ bij Plantage Willem III op het programma staan. Andrea had al eens aangegeven daar graag heen te willen en ik had ook wel zin om weer eens wat Galloways en Konikspaarden te spotten. En gevallen sneeuwengeltjes…
Of we van de sneeuw genoten hebben is een understatement. Als je zo’n kleine 2 uur doet over een kilometer of 10, dan weet je dat je a) een hele goede langzame duurloop hebt gelopen en b) dat een goede sneeuwbips maken nog best een uitdaging is.
En, aan het einde van zo’n dag vol trailrunning in de sneeuw…is er niks fijner dan opwarmen met Baileys-koffie en warme chocolademelk met rum. En ze leefden nog lang en smolten gelukkig!
Mijn Eerste Marathon 