Mijn Eerste Marathon

“Of ik de megafoon vandaag wil bedienen? Maar natuurlijk! Geen probleem!”

Soms. Soms zijn er van die vragen waarvan sommige mensen zich achteraf met een schuddend hoofd afvragen waarom ze ook alweer zijn gesteld.

Dit was zo’n vraag. Zo’n vraag waar 60 dames met tutende oren nu nog van na kunnen genieten. Zo’n vraag waarbij Amersfoort zich nog steeds afvraagt wat zich afgelopen zaterdag overkwam. En…zo’n vraag waar ik nu niet eens meer op zou kúnnen antwoorden, omdat ik in het enthousiasme van het fanatiek antwoorden een heel klein beetje mijn stem ben kwijtgeraakt. Of nou ja, ik hem hem inmiddels wel weer gevonden, maar het blijkt de verkeerde te zijn. In plaats van als mijzelf klink ik als Katja Schuurman na het roken van een pakkie shag.

Maar goed. Zaterdag dus. Een dag waar ik en 60 andere meiden al een aantal weken naar uit keken. Het was namelijk de dag waarop de állereerste Kari Traa Urban Training in Nederland werd gehouden. En Jantiene had de eer hem te mogen organiseren. Een schot in de roos zo bleek, want het maximaal aantal plekken was binnen een dag al bereikt. Sporten in hyperactieve kleuren blijkt ‘in’ te zijn. En als er één kledingmerk is wat deze hyperactiviteit mogelijk maakt…

De startlocatie was het prachtige Zandfoort aan de Eem, waar onder een strakblauwe lucht en een stralende zon het kakelende kippenhuis zich verzamelde. Het leuke aan evenementen als deze is namelijk, is dat je veel oude en ‘nieuwe bekenden’ (die je normaal alleen van social media kent) tegenkomt. En tja, dan moet er bijgekletst worden. Héél veel bijgekletst!

Maar goed, we kwamen hier natuurlijk ook om te trainen. En wel onder het toeziend oog van Inge, die enkele weken terug met Jantiene al een mooie route met oefeningen had uitgezet. Wat precies, dat wisten we nog niet, maar Inge een beetje kennende was ik blij dat ik als begeleider een plaatsje mocht innemen in de achterhoede en meer overzicht moest houden dan meedoen. Als er namelijk iemand is die jou graag ziet squatten, dippen, jumping jacken of andere oefeningen waarbij je spieren meteen in de verzuring schieten dan is het Inge wel.

En de deelnemers werden dan ook niet gespaard. We waren nog niet buiten of de eerste oefeningen konden beginnen. En terwijl de groep zich opwarmde met buikspieren en strekoefeningen, warmde ik me vast een beetje op met mijn roeptoeter. Man, wat een mooi ding is dat! Ik geloof dat lang niet iedereen net zo blij was als ik met het feit dat ik hem in handen had (just for the record: het was Inge die hem aan mij over droeg – blame it on her zou ik zeggen!), maar ik weet wél wat ik komend jaar voor mijn verjaardag wil. Megafoon Mindy to the rescue!

De Kari Traa bende was inmiddels goed opgewarmd en klaar om de rest van Amersfoort te veroveren. Nou, dat heeft Amersfoort geweten! De Urban Training heet immers niet voor niets Urban Training en verplaatst zich letterlijk midden door de stad. Geen trapje, bankje of muurtje werd onbenut gelaten. Van kikkersprongen tot slalommen en van handstand tot ‘muurtje zitten’. En dat allemaal onder mijn aanmoedigend geblèr (ik bedoelde het goed en bied tevens mijn excuses aan voor eventuele vals gezongen noten).

De twee uur vlogen veels te snel voorbij en na nog wat laatste groepsfoto’s en écht de áller-állerlaatste oefeningen kwamen we weer terug bij de strandtent. Moe, voldaan, maar nog steeds hieperdepieper. En dat was niet omdat Inge ons met haar oefeningen niet moe genoeg had gemaakt. Dat is gewoon een hysterisch vrouwentrekje als ze met teveel enthousiastelingen bij elkaar zijn. Vermoeiend, maar niet moe te krijgen.

Op mijn stem na dan. Want hoewel de spierpijn van de squats mij als lieftallige assistent bespaard is gebleven, hebben mijn stembanden zich toch iets te fanatiek uitgesloofd. Gelukkig zeggen beelden meer dan duizend woorden en spreken de foto’s ook zonder megafoon voor zich!