Mijn Eerste Marathon

“Ik zeg het niet vaak, maar ik ik heb me vandaag toch vét goede fietsbenen joh!”

Als een blije eikel sta ik met een iets te brede glimlach naast mijn fiets. Ik, die blij word van fietsen. Het blijkt te kunnen. Zowaar. Met het stof nog op mijn gezicht kijk ik vriendje aan. Nog een rondje?

Mountainbiken. Soms ontdek je van die dingen die je eigenlijk veel eerder had moeten ontdekken. Vóór het racefietsen bijvoorbeeld. Inmiddels weet bijna iedereen wel hoe ik daarover denk. Het haten is een groot woord, maar ‘niet zo mijn ding’drukt het wel aardig uit.

Het mountainbiken daarentegen, dat blijkt nou helemaal wél mijn ding te zijn! Niet omdat ik het nou zo geweldig fantastisch kan (scherpe bochtjes worden nog steeds met piepende remmen genomen), maar wel omdat het zo geweldig fantastisch leuk is. Zit ik met het racefietsen al ploeterend de kilometers af te tellen, bij het mountainbiken vraag ik dus zomaar met een glimlach om nog een rondje.

Buiten spelen. Zo voelt het. Zodra je van de geasfalteerde weg het eerste paadje van de route induikt begint het avontuur. Heuveltjes, bochtjes, klimmen, dalen….en dat allemaal midden door het bos alsof je de bestuurder bent van je eigen bobslee-wagentje in de vrije natuur. Helemaal in Rhenen, waar een stukje route ligt die ook wel de ‘halfpipe’ wordt genoemd. Het is de afdaling waar ik tijdens mijn eerste mtb-ritje bovenaan stond te gillen dat ik niet naar beneden durfde. Inmiddels kijk ik zelfs naar dit stukje route uit en voelt het letterlijk alsof ik in een achtbaankarretje zit. Alleen dan wel met mijn handen aan het stuur in plaats van in de lucht.

Het toffe aan mtb’en is dat het niet zozeer voelt als sporten (ondanks mijn ontplofte bovenbenen na de Grand Raid in de Ardennen), maar vooral als een uitje. Ik ben niet bezig met hoe lang, hoe ver, hoe hard, maar concentreer me vooral op de route, de omgeving en de techniek. Vooral dat laatste is iets waar nog best wel wat aan te schaven valt, maar nu ik en mijn fiets elkaar wat beter kennen en ik bepaalde routes wat vaker heb gereden, merk ik dat het ook steeds beter gaat. Van ‘duwen’ in de kuilen tot een beetje springen bij een heuvel (hoe stoer voelde ik me toen ik van de twee met 2 wielen in de lucht over een mini-heuveltje heen sprong!). Ik rijd steeds harder omlaag en weet op welke momenten ik moet schakelen.

Het is een combinatie van spanning, adrenaline, endorfine, modder, stof en zweet die mijn liefde voor de mountainbike compleet maken. Dat, plus het feit dat ik hier in de omgeving beschik over het mooiste mtb-attractiepark dat er wellicht in Nederland is. Tja, en als je dan kan kiezen tussen een rondje in de pagode of een ritje in de python, dan weet ik het wel. Ik voorspel dus veel achtbaanritjes deze zomer. Met een kus van happy sweat als toetje.