Mijn Eerste Marathon

“Ik zie er een klein beetje tegenop moet ik zeggen.”
“Waar zie je tegenop dan?”
“Vooral het mtb’en. Dat ik nog niet goed genoeg ben. En dat we sowieso niet goed genoeg getraind zijn.”
“Nee joh, jij bent zeker goed genoeg! Ja, het is zwaar, maar het komt goed!”
“Ik hoop oprecht dat we laatste worden, dan finishen we in ieder geval nog!”

Tot zover een klein stukje uit de conversatie die ik afgelopen week met Jantiene had. Want ja, ik schijt hem een beetje. Zeven stinkende kleuren. Want hoe had ik ooit kunnen denken dat dit zo leuk zou zijn dat ik het ‘wel effe’ zou doen? Hoe had ik er nou nooit van tevoren bij stil kunnen staan dat toffe paadjes fietsen op de heuvelrug ook maar enigszins vergelijkbaar is met toffe paadjes fietsen in de Ardennen? Waarom keek ik niet eerder bij de uitslagen? Waarom besefte ik niet eerder dat 4,5 uur sporten voor een ‘korte’ afstand zonder al te veel duurtraining ook gewoon een pokkeneind is?

Het is nog dat we ‘Team Cavia’ heten. Dat kan nooit hoge verwachtingen scheppen. Gelukkig had ik die al niet. Helemaal niet na het laatste ‘testrondje’ afgelopen zondag. De technische route bij Kwintelooijen. Slechts 2,5 km kort, maar lang genoeg voor mij om een flinke deuk in het vertrouwen van de vrouwelijke helft van Team Cavia op te lopen. Als ik nu al steigerend omhoog ga (‘Neus naar je stuur en rustig doortrappen!’) en met piepende remmen omlaag, hoe ga ik dat dan zondag doen? “Er zijn er wel meer die afstappen en lopen”, zegt Jantiene dan (die vorig jaar als eerste damesteam finishte en als zesde team overall). Ja, maar vast niet bij de babyheuvels waar ik straks al te gillen sta.

En dan mag meneer Cavia wellicht een goede fietser zijn, de keren dat hij in 2016 zijn loopschoenen heeft aangehad zijn op één hand te tellen. Op twee vingers zelfs. Niet dat ik zelf ook maar enige vorm van koppeltraining heb gebezigd.  ‘Gelukkig’ liet het verslag van Jantiene me toch al de moed in de schoenen zakken. Als je met benen van beton steil omhoog moet lopen, dan kan die extra ballast er nog wel bij.

Het onderdeel waar ik het gekst genoeg dan weer totaal niet tegenop zie, is het onderdeel dat we helemaal niet hebben geoefend; en dat is het kajakken. Daar zie ik juist wel de caviapret van in. Links, rechts, links, rechts…Beetje peddelen, beetje spetteren, beetje poedelen… Maar goed, daar zal ik me dus vast wel héél erg in vergissen. Wie weet is het net zoals met een triatlon: zoals ze al zwemmend aan je benen trekken, proberen ze je hier uit je boot te krijgen.

Zeven kleuren dus. Nooit eerder deed ik in wedstrijdverband iets met een mtb. Of een kajak. En langer dan 2,5 uur heb ik ook nooit over een sportief evenement gedaan (helse wandeltochten daargelaten – oh, help, dat is precies volgende week al!). Ik poep uit mijn comfortzone en ben blij als ik het guinese biggetje straks gewassen heb.

Want hoewel ik de afgelopen weken héél vaak heb gedacht om Sjaak Afhaak te gaan spelen, gaan we er toch gewoon voor. We zijn cavia’s of we zijn cavia’s. Piepend, gillend, kreunend, steunend…het ken me niet schelen… Grand Raid Nisramont, here we come! Caviapowerrrrrr!