Mijn Eerste Marathon

Meer leuke dingen doen. Zo stellig als ik het vorige week opschreef, zo hard zit ik op dit moment aan mijn eigen geloofwaardigheid te twijfelen. Want waar ik zojuist ‘ja’ tegen heb gezegd klinkt eerlijk gezegd verre van leuk. Of nee, het klinkt vooral ver. Heel. Erg. Ver.

En ja, ik kan het weten. Hoe onbezonnen het ook klinkt, ik weet waar ik aan begin. Ook dat nog eens. Ik kan het dus niet eens wijten aan een vlaag van verstandsverbijstering. Daarom gooi ik het maar op het feit dat ik er gewoon niet onderuit kom. Dat het een onvermijdelijk lot is waar ik tot gedoemd ben omdat ik nu eenmaal in deze familie ben geboren. En dat deze familie niet het type is dat met Pasen gezellig paaseieren gaat zoeken, maar met z’n allen 80 kilometer gaat wandelen (waarna je hoopt dat je überhaupt nog chocola kan zeggen).

Noem het gekkenwerk. Noem het een familietraditie. Wat mij betreft is het een combinatie van allebei. En hoewel ik zelf ooit eerder zelfs nog eens 20 kilometer verder liep tijdens de Dodentocht in België (sommige namen behoeven weinig uitleg), wist ik mij tot nu steeds met de juiste smoezen aan de familiemars te onttrekken. Want tja, kan ik er wat aan doen dat de Kennedymars van Sittard zo ongelukkig met Pasen valt? Of dat ik net in training ben voor een belangrijke hardloopwedstrijd? Of dat ik gewoon eigenlijk geen goede smoezen heb, behalve dan dat ik gewoon geen zin heb om zo’n pokkeneind te lopen. En ervoor te trainen.

Want ik mag in 2011 dan wel met ‘gemak’ die 100 kilometer hebben gewandeld. Feit wil dat ik toen een half jaar redelijk regelmatige wandeltraining in mijn benen had, plus een uitgelopen Vierdaagse. Maar aangezien dit grapje al plaatsvindt op 26 maart (waarom valt Pasen zo vroeg dit jaar?) en ik in die komende 7 weken nou niet heel veel vrije wandeltijd gepland heb staan, heb ik zo’n voorgevoel dat dit wel eens een gevalletje afzien zou kunnen worden. En ik kan je zeggen, 80 kilometer afzien is best wel ver.

Maar ik zou geen tak van Van Herk zijn als ik me niet liet kennen. Niet alleen heb ik ooms en neven die deze wandeling wel eens in de top-10 zijn gefinisht. Ook staan er flink wat familieleden in de ere-gallerij vanwege het feit dat ze deze monstertocht al 20 keer of meer hebben volbracht. Vorig jaar werd op de nieuwszender Limburg 1 zelfs een item gewijd aan die sportieve familie van mij. U begrijpt, de druk is hoog en ik kom er gewoon niet onderuit om tenminste één keer die 80 helse kilometers te volbrengen. Van je familie moet je het hebben.

Dus zei ik ‘ja’. Ja tegen de pijn, het afzien, maar hopelijk ook de lol, het plezier en de euforie van de finish. Want dat ik die ga halen is zeker. Al moet ik kruipend en huilend die lijn over. Een Van Herk laat zich niet kennen. Zeker niet als je weet dat de dag na de finish een uitgebreide brunch bij oma staat te wachten. Dan weet je eindelijk waar je het allemaal voor het hebt gedaan. Een broodje blaar en een vrolijk Pasen!