Mijn Eerste Marathon

Vorige week liep ik een duurloop van 16 kilometer. Voor veel lopers niks bijzonders. Wat zeg ik, in al het marathongeweld dat ik op dit moment voorbij zie komen is 16 kilometer eerder peanuts! Pindakaas met hoofdletter P.

Maar niet voor mij. Ik kon me namelijk niet meer bedenken wanneer ik voor het laatst zo ver had gelopen. Een jaar geleden? Langer? Sinds ik blessuretechnisch de ‘lange’ afstanden heb afgezworen kwam mijn teller het afgelopen jaar weinig verder dan 10 of 12 kilometer. Kort en hard, dat was mijn nieuwe plan van aanpak. Totdat ik me dus in een vlaag van verstandsverbijstering voor een halve marathon inschreef. En mijn zusje vroeg om mee te gaan.

Of dat inschrijven voor die halve marathon een goed plan was, dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat het vragen aan mijn zusje om mee te gaan wél een heel goed plan was! Want daar waar ik eerst lange tijd vooral een solo-loper was (lekker gaan wanneer jij wil gaan, niet rekening houden met tempo’s van anderen, en zelf je training zo lang, kort, hard, langzaam maken als jíj wil), vind ik het tegenwoordig eigenlijk veel gezelliger om samen te lopen. En dan vooral met mijn zusje.

Voor wie mijn en (vooral) mijn zusje niet zo goed kent. Wij zijn ehh..nogal verschillend. Niet alleen qua uiterlijk zien we eruit alsof een van ons van de melkboer komt, ook qua karakter lijkt het of ons dna een grapje met het bindende familiegen heeft uitgehaald. Iets met dag en nacht en zwart en wit. Maar hoe verschillend we ook zijn, lopen doen we allebei. Ik iets meer prestatiegericht. Zij iets meer ontspanningsgericht. Maar we lopen.

Allebei.
Apart.

Tenminste, dat hebben we de afgelopen jaren altijd gedaan. Terwijl we officieel toch maar 10 minuten bij elkaar vandaan wonen. En ja, ok, we doen sinds anderhalf jaar wel sporadisch een wedstrijdje samen, maar écht sámen lopen? Dat doen we pas sinds afgelopen december. En het suffe is, ik heb géén idee waarom we het eerder niet deden! En waarom we nu pas hebben ontdekt hoe leuk het is? Het is namelijk rete-gezellig! En wat blijkt: al lopend blijken we toch meer met elkaar gemeen te hebben dan we dachten. En leren we elkaar ook nog eens beter kennen. Ik bedoel, we zitten toch zo’n dikke anderhalve uur met elkaar opgescheept. Dan komen de verhalen vanzelf wel los!

Humor en doorzettingsvermogen, dat hebben we in ieder geval allebei. Hoe hard we onderweg ook kunnen roepen dat we halverwege al moe zijn, het voorgenomen aantal kilometers wordt altijd braaf volbracht. Ook delen we graag high-fives uit aan mede-lopers en schuwen we poep- en plasgrappen sook niet (helemaal niet als we langs dat ene tunneltje komen waar ik ooit..ehh…ja dat dus).

En ook al loop ik misschien iets harder en denkt mijn zusje dat ik haar alleen maar als alibi gebruik om niet zo’n snelle tijd neer te hoeven zetten…. Ik vind het stiekem gewoon veel leuker om samen die 21,1 kilometer straks te volbrengen. En om niet in m’n uppie al die lange (ok, relatief lange) trainingen te hoeven doen. Bovendien geniet ik door haar niet alleen meer van het lopen, maar leer ik haar op mijn beurt dat ze meer kan dan ze denkt.

Morgen mogen we weer. 15 kilometers lang. Of eigenlijk 15 kilometers kort. Want samen met mijn zusje, vliegen de duurlopen voorbij!