Mijn Eerste Marathon

Stress zit soms in een klein hoek.
De hele week had ik al zo’n voorgevoel. Dat ik even rustig aan moest doen. Dat ik mijn lichaam goed in de gaten moest houden. Geen idee waarom. Marathonstress misschien? Met nog maar 7 weken te gaan tot M-Day is er immers nog maar weinig tijd voor onverwachte wendingen. Of blessures.

Maar het was dan ook geen gewone week. De stress hing al een beetje in de lucht.
Na zeker 3 maanden Koos Werkloos thuis op de bank te hebben gezeten (lees: optimaal gebruik te hebben gemaakt om lekker op mijn eigen tijdstippen te kunnen trainen), had ik eindelijk weer een baan gevonden en mocht ik sinds deze week weer aan de slag. Hartstikke leuk en fijn, maar toch ook altijd een beetje spannend en weer even wennen. Vooral zo’n eerste dag. Je krijgt altijd meer informatie dan je hoofd op kan nemen en ondertussen wil je het liefst meteen aan de slag, maar kan je eigenlijk nog niets. Knappe kop die zijn hoofd daar geheel koel bij weet te houden. Mijn bovenkamer tolde in ieder geval tien keer in de rondte.

Een andere stressfactor was de drukte bij mijn vrijwilligersbaan. Als bestuurslid bij ons lokale Filmhuis staan we de komende weken op scherp om te verhuizen naar een prachtig nieuw pand en een hele mooie nieuwe filmzaal. Hartstikke mooi natuurlijk, maar  daar komt ook een hoop geregel en héél veel mailverkeer bij kijken! Werkloos kon je deze Koos dus zeker niet meer noemen. En stressloos evenmin.

Gelukkig bestaat er zoiets als hardlopen. Je benen aan het werk zetten om de stress uit je hoofd te laten verdwijnen. Een prima plan! Alleen, moest deze anti-stress-remedie dit keer wel wat meer ingepland worden. Met minder vrije dagen (en vooral ochtenden!) dan voorheen, liep ik voor het eerst sinds lange tijd weer een rondje in de avonduren. Hard. Want tja, die stress, adrenaline en vermoeidheid moest uit mijn lijf. Benen vol, hoofd leeg.

Hoe leeg je je hoofd echter ook probeert te lopen, zo’n eerste werkweek gaat je toch niet in de koude kleren zitten. Dat merkte in donderdag wel toen ik – op mijn vrije dag – weer lekker een ochtendrondje kon maken. Hoewel de adrenaline het tempo liet stijgen, liet de vermoeidheid de benen dit voelen. En hoewel er verder niets aan de hand was, liet dat gekke voorgevoel me maar niet los. ‘Doe rustig aan en blijf heel.’

Dat was ook het punt waarop ik besloot om de halve marathon die ik eind die week gepland had staan niet voluit te gaan lopen. Een PR verbreken is leuk, maar uiteindelijk is die halve marathon voor nu slechts een tussenstation naar het ‘hogere doel’. Nee, ik zou het anders aanpakken. Deze halve marathon zou ik echt gebruiken als training voor het echte werk. Oefenen met eten en drinken en lopen op een tempo net iets sneller dan ik voor straks in de planning heb. Geen druk, geen stress. Gewoon lekker lopen en met een goed gevoel over die finish komen. Dat PR, dat komt later wel weer.

Maarja, hoe goed je dingen soms ook weet te plannen; stress zit vaak toch in een kleine hoek. En komt altijd net de kop boven steken als jij de boel onder controle lijkt te hebben.

Zaterdagochtend bijvoorbeeld. Het is weekend, de eerste werkweek zit erop. Met een relaxed gevoel denk je nog even een paar km los te lopen voor de wedstrijd de volgende dag. En dan…slaat het noodlot toe. Een scherpe pijn in je rechter ‘wijsteen’ die gewoon echt niet valt te negeren! Wat is dit?! Je denk ‘dit trekt wel weg’ en hobbelt op nog een stukje door. Even lijkt het weg te trekken, om daarna weer genadeloos toe te slaan. Doorlopen wil je wel, maar nee, het lukt gewoon niet. What the…?!
Je denkt terug aan donderdagavond. Toen voelde je ook al ineens een gevoeligheid onder de bal van je voet. Gewoon een beetje gevoelig dacht je. Trekt wel weer weg. Maar nu ben je daar ineens niet zo zeker van.

Met ijs op je voet en al googelend en tips vragend achter de computer kom je al snel op een mogelijke diagnose uit: stressfractuur. Kan het nog ironischer? Alsof de aanloop naar een eerste marathon al niet spannend en stressvol (en erg leuk en fijn overigens!) genoeg is! Hier zitten we nu toch niet op te wachten?

Leuk of niet: pijn is pijn en tja, dat viel dit keer toch echt niet te negeren. Hoe lullig klein zo’n teentje ook is.
Dus zo kwam het dat ik vandaag niet aan de start stond van mijn geplande halve marathon, maar met hangende pootjes richting de sportschool vertrok om daar mijn frustraties op de crosstrainer bot te vieren. Natuurlijk had ik kunnen proberen om die halve marathon toch te starten, maar mezelf kennende zou dat niet echt een slim plan zijn geweest. Opgeven in een wedstrijd is immers geen optie, maar lopen door de pijn zou wellicht nog meer kapot maken dan mij lief is. Geen wedstrijdstress dus voor mij, maar marathonstress met een pijnlijke poot in de laatste fase van mijn training.

En nu? Tja, goede vraag. Als het echt een stressfractuur is, dan is de enige remedie: rust. Of het ook echt een stressfractuur is, dat weet ik echter nog niet. Dus ga ik morgenochtend heel even proberen hoe het voelt als ik loop (en duimen dat het niets blijkt te zijn!). Mocht de pijn er meteen weer inschieten, dan hang ik direct aan de lijn van de fysio en hoop ik dat hij mij verder op weg kan helpen.

Want, stress of geen stress en vanuit welke hoek die stress ook mag komen. Ik laat mij er niet onder krijgen. Die marathon wordt gelopen!