Mijn Eerste Marathon

En dan komt alle blessurefrustratie van de afgelopen anderhalf jaar er in één plotselinge jankbui uit. Op koopzondag. Midden in een overvolle Run2Day. Gênanter kunnen we het niet maken. Leuker ook niet.

Voor wie de afgelopen weken de indruk heeft gekregen dat ik alleen maar een soort van positieve stuiterbal ben, altijd vrolijk met een oranje heldenbord voor mijn kop: ontwaak gerust uit die droom. Hoewel ik zeker een voorstander ben van een positieve draai aan negatieve dingen geven, ben ik – gelukkig – ook maar een mens. En net zoals ieder ander heb ook ik mijn buien, negatieve nukken en af en toe een emotionele uitbarsting. Zoals gisteren dus.

Wat de aanleiding precies dat zal ik jullie besparen. Het had te maken met het omruilen van schoenen, steunzolen, advies A van mijn fysio, advies B van de verkoopster, een kastje, een muur en uiteindelijk al het blessureleed, van stressfractuur tot bekkenprut, dat zich onaangekondigd in één wanhopige frustratiebom via mijn traanbuizen een weg naar buiten werkte. Een niet te stoppen snelweg welteverstaan. Die had ik even niet zien aankomen.

Want echt, heel eerlijk, om die marathon gaat het stiekem al helemaal niet meer. Natuurlijk baalde ik toen het voor het eerst niet doorging. En baalde ik nog erger toen het feest voor de tweede maal in het water viel. Ik heb absoluut een vloek en een traan gelaten, maar realiseerde me ook dat er ergere dingen zijn en dat negatief bezig zijn met zoiets je uiteindelijk geen meter verder helpt. Laat staan 42 en nog wat kilometer.
Maar wat was het dan wel? Waarom stond ik daar ineens tranen met tuiten te huilen, terwijl ik die ochtend nog zo vrolijk ‘de held’ had uitgehangen bij de eerste trailrun van vriendlief (die het overigens super heeft gedaan!) Als het niet die marathon is, waarom kon ik mijn kraan dan niet gewoon even dicht laten? Gewoon, voor mijn eigen waardigheid en die van de verkoopster (ze zal wel gedacht hebben!). Life can be simple as that. Toch?

En dan realiseer je ineens waar het wél om gaat. Het gaat inderdaad niet om die marathon en het feit dat ik het wéér niet heb gehaald. Het gaat erom dat ik al anderhalf jaar lang te weinig kan doen wat ik het allerliefste doe: gewoon, lopen. Eerst die stressfractuur, daarna geploeter met een bekken en uiteindelijk een chiropractor die net dat rukje teveel geeft. Terwijl de opsomming door mijn hoofd gaat, prikken de tranen in mijn ogen. Het is niet de gemiste marathon die mij een gevoel van ‘mislukking’ geeft, maar mijn lijf. Mijn lijf dat mij steeds in de steek laat en mij ineens het gevoel geeft dat ik hier gewoon niet hoor. Niet in die winkel vol sportschoenen, niet bij de start van de marathon en al helemaal niet bij de finish. Iedereen kan lopen zeggen ze? Is het eigenlijk niet zo dat niet iedereen voor dezelfde sport geschikt is? En ik dus eigenlijk helemaal niet voor hardlopen ben gemaakt? Ik bedoel, met zo’n lijstje blessures zou ik mezelf ook doorverwijzen naar een andere klas.

En ja, natuurlijk weet ik dat ik met bovenstaande redenatie een beetje doordraaf (hoewel; wellicht zit er ook wel een kern van waarheid in). Maar zoals ik al zei, niets menselijks in mij vreemd. Als het rad eenmaal de verkeerde kant op draait, dan draait het de verkeerde kant op. Daar kan geen hoopje mens met vol gejankte sportschoenen een positieve draai aan geven.

Gelukkig wist ik de uit-knop uiteindelijk alsnog te vinden. Naast emotioneel was ik namelijk ook nog eens verkouden, en bij gebrek aan zakdoekjes was mijn meegenomen sportsok inmiddels verworden tot iets wat je niet meer aan je voeten wilt hebben. Gelukkig reageerde de verkoopster opvallend rustig (ik bedoel, ik mag toch aannemen dat dit niet iedere week gebeurt) en wordt de aanleiding van dit gênante moment komende week alsnog opgepakt en afgehandeld.

En ik? Ik heb mijzelf ook weer herpakt. Want nu ik weet waar dit vandaan kwam, kan ik er ook wat aan doen. En dat is? Lopen. Gewoon heel simpel: lopen. En ditmaal niet met het idee om zo snel, zo goed en zo hard mogelijk terug te komen. Nee. Ditmaal doen we het écht anders. Voorlopig geen marathon meer voor mij. Zeg nooit nooit, maar niet nu, niet komend jaar en wie weet ook niet over twee jaar. Ik wil gewoon lopen. Feestjes bouwen in het bos. Soms kort, soms wat langer. Af en toe een evenement meepakken. Wellicht eens een leuke tijd lopen, maar vooral en bovenal genieten. Niet de druk om alleen maar te lopen om te presteren (jongens, ik roep dat zelf dat iedereen die loopt een held is), maar juist om het presteren om te lopen om het lopen. Dan komen er vanzelf wel weer mooie dingen uit.

Vanochtend ben ik met een schone lei gestart. Samen met vriend (die mooi op de mtb zijn benen kon lostrappen na dik 10km heuvel op en heuvel af) heb ik een heerlijk relaxed minutenfeestje gevierd in het bos. Zonder horloge, hartslagmeter of andere technische snufjes. Niet de afstand, niet de tijd en niet de snelheid was belangrijk. Het belangrijkst was het bos en het feit dat ik stapje voor stapje weer uit het blessuredal kruip.

Mijn doel voor nu? Rustig toewerken naar het eerste écht pijnvrije rondje. En natuurlijk naar de HuiskamerRun begin november, waarvan ik hoop dat ik die 10 kilometer dan ook zelf helemaal met iedereen kan meelopen. Want dat is misschien nog wel het állerleukst: je meest favoriete hobby delen met andere mensen die minstens net zo gek zijn als jij!

Oh, en mocht ik mijn eigen goede voornemen ergens de komende maanden weer een beetje vergeten: herinner me dan nog even aan dat moment in de Run2Day. Ik geloof dat het schaamrood op mijn kaken genoeg is om me weer even netjes op mijn plek te zetten. In mijn hardloopschoenen.