Mijn Eerste Marathon

In de trein starten aan een blog. Het is allemaal de schuld van Mari en zijn ‘welke blogger komt het eerst met een verslag’ uitroep. Ik typ dit blog nu echter niet om te winnen (tenzij hij nog iets leuks in de aanbieding heeft voor in mijn goodiebag), maar omdat ik nog een beetje zit na te stuiteren van een gezellige avond. Precies ook de reden waarvoor ik vanavond naar Amsterdam was gekomen: niet om te winnen, maar voor het hebben van een gezellige avond. En voor wie nu direct zegt ‘Ja ja, het zal wel! Iedereen wil toch winnen!’ Klopt. Ik zou een leugenaar zijn als het mijn ego niet zou strelen. Erkenning voor wat je doet is altijd fijn. Maar ja, wat ik ‘doe’ is natuurlijk niet echt hardloopbloggen, maar gewoon ordinair ‘verhaaltjes schrijven’. Vind ik dan hè. Geen trainingsverslagen, handige tips of technische reviews. Geen marketingplan of doelgroepstrategie. Een lousy runblogger dat ben ik. Ik tik verhaaltjes. Ik vermaak. Tenminste, dat hoop ik dan.

Daar kwam ik vanavond dus ook voor: vermaak. En om een gezellige avond te beleven met oude én nieuwe bekenden. Uiteraard met Andrea (Dudeljoooo!), maar ook met Erlinde (TdF-maatje), Gabriëlla, Mari (helaas zonder de beloofde witte smoking en groene nadellak), Zélia, de helft van de ‘6girlsonthemove’ en nog vele anderen. Met een welkomstcocktail (zonder acohol!) zat de sfeer er meteen goed in. En werd er uiteraard volop getwittert, instagramt, facebookt, gevlogt en al wat er dan niet nog meer op social media te delen valt (eindelijk een goed excuus om constant met je neus op je telefoon te zitten en ongegeneerd selfies te maken).

Maar….we waren ook hier voor serieuze zaken (aldus Tim van Runnersworld met zijn meest serieuze gezicht). We kwamen namelijk niet alleen voor de uitreiking van het beste hardloopbog van het jaar. We kwamen ook voor een aantal interessante lezingen en…voor goodies! Nu ben ik dus als ‘verhaaltjesschrijver’ niet de standaard ‘ik-ontvang-een-product-en-schrijf-daar-een-review-over-blogger’, maar ja, als je dan ineens wat leuke gadgets in je handen krijgt ‘geduwd’ dan zou ik liegen als ik daar niet blij van word (en anders zijn er altijd nog foto’s als bewijs die een soort van ehhh…boekdelen spreken).

Zo zit ik nu (inmiddels thuis) dit blogje te tikken met een heel fancy Garmin horloge om mijn pols, die vindt dat ik nu eigenlijk niet meer mag zitten maar moet gaan bewegen. Vivo Active heet mijn nieuwe tijdelijke vriendje. En het is naar wat ik begrijp een veelzijdige sportieve jongen. Je kan ermee lopen, zwemmen, fietsen, maar zelfs wandelen of golfen. Én…je kan ermee naar bed! Heel spannend aangezien ik tijdens het testloopje vanavond al heb gemerkt dat hij af en toe gezellig trilt (alhoewel ik me afvraag of hij dáár ook voor is bedoeld). Ik ben in ieder geval heel benieuwd! En aangezien mijn andere vriend toch niet houdt van zwemmen, neem ik deze mooi morgen mee op een zwemdate.

En alsof het uittesten van een horloge nog niet genoeg was, kregen we ook nog een paar toffe schoenen van Skechers cadeau! Niet meteen een merk dat je zou linken aan hardlopen, maar dat is iets waar verandering in komt. Als het aan Skechers ligt in ieder geval. En hoe kun je beter je merk promoten dan dit door de beste bloggers van Nederland te laten doen? Ik zou er bijna zelf voor gaan bloggen! Oh wacht…

Een toffe lezing óver bloggen werd in ieder geval gehouden door Anton-Jan Thijssen. Zijn ‘langste blogpost (en langste ondertitel) ooit over hardloopblogs, voorgedragen tijdens de Runner’s World Hardloopblog van het Jaarverkiezing, op 1 september 2015 in Amsterdam’ kun je hier lezen (gemeten leestijd door de schrijver zelf: 25 minuten – u bent gewaarschuwd).

Ondertussen moest er natuurlijk ook nog gegeten worden (een ‘lopend buffet’ – inkoppertje). En gelopen! Uiteraard! Wat zijn hardloopbloggers zonder hardloopkilometers! Maar niet voordat we eerst naar het verhaal van onze special guest en ‘running coach’ van vanavond hadden geluisterd: Susan Kuijken! Achtste van de wereld op de 5 kilometer. En een partijtje sympathiek met humor ook nog (inclusief act van haar ‘pinguïnloop’ door het hotel na haar 10 kilometer in Beijing vorige week).

Vol inspiratie op naar buiten dus. Op onze nieuwe schoenen en ‘ploeterend’ met onze fancy horloges (‘Weet jij hoe hij werkt?’). Nog even een groepspic en 3, 2, 1…RUN! Welgeteld 2 kilometer in totaal. Niet om over naar huis te schrijven (of in je blog te vermelden), maar…every mile counts (helemaal als je net een nieuw horloge hebt en je dus vanzelf ineens allemaal PR’s te pakken hebt – snelste km, langste afstand – dat is een leuke training!) En we werden ook heus nog wel even aan het werk gezet. In ieder geval onze hamstrings, billen, core en evenwichtsorgaan. Met rek- en strektips van Susan in the pocket zijn we in ieder geval verzekerd van een kleinere kans op blessures. Mits we ze regelmatig uitvoeren natuurlijk!

Eenmaal terug bij Runnersworld HQ, was het dan toch echt tijd ‘waarvoor we waren gekomen’. Dé uitreiking van hét hardloopblog van 2015. Oeehhh de spanning! Nou, dat niet (liet ook mijn Vivo Active mij weten), maar ik was uiteraard wel benieuwd wie er wél met die prijs vandoor zou gaan! Zou het mijn maatje Andrea zijn die al een aantal jaar haar expertise op loop- en inmiddels obstakelrun-gebied deelt (en voor wie ik af en toe ook een gastblogje tik)? Of Gabriëlla die als nieuwkomer hard aan de weg timmert? Of de meiden van Justkeeprunning, die laten zien dat hardlopen echt voor iedereen is? Helaas, zij werden het allemaal niet. Uiteindelijk mochten Runninglau en Annemerel als runner up’s het podium betreden en ging de winst naar Girls Love 2 Run.

Maar…winnaar of ‘verliezer’. Verloren heb je nooit als je samen een leuke avond hebt gehad. Ik heb mijn avond qua gezelligheid in ieder geval gewonnen. En dat ik er hier dan nog een leuk verhaaltje over kan schrijven is helemaal feest! Daar is het immers ooit allemaal mee begonnen! Zelfs nu mijn actieve leenvriendje inmiddels zegt dat het inmiddels al laaaaaang tijd is om naar bed te gaan. Soms moet een verhaal er gewoon uit. Dan maar een slechte score op mijn ‘sleeping mode’.

Maar goed, ook aan mijn ‘liefde voor het vak’ zit een grens. En aangezien het inmiddels 1:26 is en Mari vast niet eens meer gaat meemaken dat dit blog nu online komt… Geef ik nu het stokje over aan de olifant met de hele lange snuit. Die blaast het bloggersverhaaltje met heel veel confetti uit!