Mijn Eerste Marathon

En toen was het ineens nog maar 4,5 week. Nog maar vier-en-een-halve-week! Ik was het in alle heldenhectiek van vorige week bijna even vergeten, totdat ik terug thuis mijn agenda opensloeg en de dagen telde. Nog maar 33 nachtjes slapen tot ik op de proef gesteld word om te bewijzen dat ik mijn status als tryatleet in mag ruilen voor die van (1/8e) triatleet. Op papier een verschil van één luttele letter, maar in de praktijk een verschil dat lekker stukjes fietsen, lopen en zwemmen onderscheidt van de hele boel aan elkaar koppelen.

Ja, en dan slaat de paniek wel een beetje om het hart. Want nu is 500 meter zwemmen en 20 kilometer fietsen an sich niet zo’n opgave. Maar om die disciplines nu aan elkaar te koppelen! Oja, en dan moet ik nog 5 kilometer lopen ook! Het is dat ik alweer minutenfeestjes mag vieren, maar zo snel als die minuutjes steeds voorbij zijn, zo snel vliegen ook de weken. Tijd dus voor actie! Tijd om van de losse stenen die ik nu heb liggen, het begin van een bouwwerk te bouwen. Tijd voor ‘brick workouts’. Oftewel, tijd voor koppeltrainingen!

Nu had ik pre-blessure-tijdperk al wel een keer een loop-fiets-loop training gedaan. Maar omdat het toen koud, guur en nat was, had ik het fietsgedeelte van deze training in het spinninglokaal op de sportschool doorgebracht. Prima natuurlijk. Maar niet helemaal ‘echt’. Niet dat mijn training nu wel ‘echt’ zou zijn. Het fietsgedeelte zou ik nu namelijk dan wel buiten op een echte racefiets afleggen, het loopgedeelte daarna zou eerst starten met braaf 15 minuten wandelen, dan 5×2 minuut lopen (met tussendoor weer 1 minuut wandelen), en tot slot weer 15 minuten wandelen. Maar goed, echt of niet echt, voor spek en bonen of niet. Ik ben op dit moment nog een TRYatleet, dus we knijpen maar een oogje toe. Bovendien is een verstandige opbouw in dit geval – ook met nog maar 4,5 week te gaan – een betere keus dan de held uithangen. Die tijd komt nog wel. Nu is het zaak fit aan de start te komen staan én wat koppelfeestjes in the pocket te hebben.

En dus was het gisteren tijd. Tijd om voor het eerst de liefde te testen tussen mijn kleurrijke racefiets en even zo kleurrijke loopschoenen. Aan het weer kon het niet liggen (dat was prachtig!), wel aan de voorbereiding. Heb ik al eens verteld hoeveel logistiek er eigenlijk bij een triatlon komt kijken? Ik ben al weken ‘wisslpunt-filmpjes’ op youtube aan het bekijken, met tips van ‘eerst je helm opdoen, dan pas je fiets pakken’ tot ‘je kan satéprikkers in de je schoen doen om er sneller op te kunnen stappen’.
Nu gaat die satéprikker-truc mij ietwat te ver en ga ik er voor het gemak maar van uit dat ik in de wisselpuntzones veel tijd zal verliezen. Maar voor het gemak is het natuurlijk wel handig als je van tevoren je spullen een beetje goed klaar legt. Al is het maar zodat je na het afstappen van je fiets niet eerst een uur naar je loopschoenen hoeft te zoeken.

Dus…spullen klaar leggen! Fietskleren aan, loopkleren en loopschoenen bij de deur. Normaal gesproken kleed je je tussen deze twee onderdelen natuurlijk verder niet om, maar aangezien ik mijn tri-suit nog niet binnen heb en met de huidige zemen in mijn fietsbroeken nou niet echt comfortabel loop (lees: eerder als een peuter met een volle luier), leek het mij als tryatleet wel geoorloofd om tussen de koppelpoging door even van outfit te wisselen. Dat komt de overspringende vonk vast wel ten goede.

Helm op, fiets pakken en gaan met die banaan! Eens kijken of we over 20 kilometer wat snelheid kunnen maken. Want echt snel, dat ben ik nog niet echt. Tenminste, als ik naar het percentage kijk van andere fietsers die mij onderweg steeds inhalen (99%). Zijn zij nou zo snel of doe ik nou iets niet goed? Ik heb soms het gevoel dat ik als een klein keffertje de benen uit mijn lijf trap. En ja, dan is het best frustrerend als je onderweg door een slome lobbes wordt ingehaald, die duidelijk veel minder moeite heeft om van sloom het nieuwe heel erg snel te maken.

Maar goed, geen reden om gefrustreerd te raken. Ik doe wat ik kan en plezier hebben is nog altijd het belangrijkst (hoewel ik na afloop stiekem toch wel een beetje extra blij was toen bleek dat ik zo’n 28km/h had gefietst – tja, strebertje hè). Het was dan ook echt heerlijk fietsweer en de kilometers vlogen voorbij voor ik er erg in had. Tijd voor de grote wisseltruc! Fietsschoenen uit, fietsbroek uit, fiets de bijkeuken in, helm af, loopbroek aan, loopschoenen aan, nog één laatste slok uit de bidon en…..wandelen maar!

Met flinke stappen ging ik ervan door. Met een vader als marinier en vele wandelvakanties in de bergen (die ik vroeger kon missen als kiespijn, maar waar ik nu toch best wel profijt van heb), loop ik met een beetje aanzetten zo’n 8min/km. Kijk, dat ging prima! Fietsen en wandelen is bij deze geslaagd in de koppelpoging. Totdat echter mijn eerste hardloopminuutjes aanbraken. Oef! Dat viel nog niet mee! Nu zit ik natuurlijk sowieso nog in de opbouwfase qua hardlopen, maar zulke zware benen, dat moest toch iets met het fietsen te maken hebben. Gelukkig ging de tweede serie van 2 minuten al een stukkie beter en leek ik met de vierde serie de fietskilometers er zo ongeveer wel uitgelopen te hebben. Zo’n 3 kwartier later en 6 kilometer verder kwam ik weer thuis. Koppelpoging geslaagd! Tijd voor een welverdiende douche and…some food! Tja, ze zeggen niet voor niets dat liefde door de maag gaat. Mijn maag kon na al deze liefde wel wat vullende vlinders gebruiken!

En tja, nu kriebelt het dus. Niet alleen door de vlinders, maar ook door spanning en opwinding. En héél veel zin! Want over 4,5 week is het al zover. Eens zien of we een feestje kunnen bouwen en het liefdessprookje tot een happy end kunnen brengen!