Mijn Eerste Marathon

Today was a day full of heroes. Too many to fit in one picture. But know, I’m proud of all of you!

Donderdagavond 22:30. Morgenochtend vliegen we naar Wenen. Maar terwijl ik de hele dag de tijd heb gehad om mijn tas te pakken, is de koffer die ik klaar heb staan nog angstvallig leeg. Niet eens zozeer vanwege pakstress (‘wat moet ik meenemen?!’), maar vooral vanwege het feit dat ik de hele dag druk ben geweest met stiekeme voorbereidingen. Stiekeme heldenvoorbereidingen, voor een hele reeks aan lopers die zondag het verschil gaan maken. Die van start tot finish een transformatie doormaken, waardoor ze na die eindstreep niet meer alleen loper zijn, maar ook HELD!

Hoe vaak ik het woord ‘held’ het afgelopen weekend heb gebruikt weet ik niet. Wel weet ik dat ik donderdagavond naast een lege koffer een hele volle tijdlijn met heldentweets klaar had staan die zaterdag en zondag online zouden komen. Voor iedere held persoonlijk één. En dan nog tweets voor al die mensen die ik per ongeluk nog vergeten was (sorry sorry sorry – jullie waren ook met zoveel!). Tja, je bent een beetje gek, of je bent het niet. En als ik dan toch moet kiezen, dan ben ik liever een beetje dubbel gek.

Maar gelukkig ook wel verstandig. Want hoe ik precies op de gedachten kwam weet ik niet, maar toen vriendje en ik ’s ochtends door Marco werden opgepikt om naar het vliegveld te gaan, kwamen ineens duiveltjes en stiekeme plannen naar boven drijven. Van ‘zal ik toch dat startnummer ophalen – al is het maar voor mijn minutenfeestje’ tot ‘tja, ik zou het natuurlijk ook wel gewoon kunnen proberen…zou wel een stunt zijn’ en ‘zal ik het gewoon doen? Ik ga het gewoon doen!’

Even. Héél even heb ik met de gedachten gespeeld. Totdat het engeltje het gelukkig van mij overnam en mij influisterde dat het misschien nu niet het beste moment was om een loopje met mijn karma te nemen. Ja, het zou een stunt zijn, maar wellicht ook één die ik met veel ellende zou moeten bekopen. Bovendien, wie moet dan het Heldenbord vasthouden? Nee, ik ben braaf. Aan het taperen doe ik mee, maar dat startnummer laat ik braaf bij de balie liggen (zelfbescherming heet zoiets).

Aangekomen in het prachtige, statige Wenen (wat een gebouwen! Lees: wat een geld!), was na het opzoeken van appartement en hotel, het ophalen van het startnummer wel het eerste voor op het lijstje. Voor de mannen dan. Zoals het engeltje mij had ingefluisterd ben ik braaf uit de buurt van de balie gebleven, en heb ik het daarna gewoon keihard op een zuipen gezet. Alcoholvrij. Dat dan weer wel. Tja, dat krijg je met taperende mannen. Niks geen wilde feestjes…halve liters liggend op een zitzak. Gelukkig waren er ook kekke bierpakjes. Tja, en als we er dan toch zijn. Heb altijd al willen voelen hoe het is om als goudgele blondine begeerd te worden door alle mannen.

Het voordeel van het naar binnen werken van een liter alcoholvrij bier, is dat je de volgende dag wel compleet fris en fruitig bent. En dat was maar goed ook, want ik mocht je ochtend beginnen met een feestje. Mijn ál-ler-eer-ste minutenfeestje sinds 12 weken! Als je daarvoor je feesttoeter niet mee op pad neemt, weet ik het niet meer. En alsof Wenen wist dat het een mooie dag zou worden, scheen de zon als een vrolijke discobol, en maakten we een prachtige route langs de Danuberivier. Dat de kilometers die ik maakte meer uit wandelen dan lopen bestonden, kon me niet schelen. Ik liep weer! Ietwat onwennig en nog niet met vol vertrouwen, maar wel met een hele dikke vette big smile! En een toeter! Tja, dubbelgek hè.

De rest van de dag stond in het teken van sightseeing (stiekem alvast een kijkje nemen bij de Heldenplatz – marathonkriebels!) en…taperen (lees: wederom halve liters bier wegtanken). Dacht Marco eerst dat hij dat taperen maar ‘verloren trainingstijd vond’ (tja, een triatleet hè – een dag niet getraind, is een dag niet geleefd). Nu leek hij er op de zitzak met een Erdinger toch best content mee te zijn.

Maar alleen op bier kun je niet lopen. Tenminste, niet als je iets als sub 2.50 op een marathon wil lopen zoals Marco. En aangezien vriendje er één is in de categorie ‘altijd honger’, leek het mij wel zo verstandig om de dag af te sluiten met een flinke home-made pasta party. Het is even behelpen in een appartement  met twee kleine pannen, maar waar een wil is, is een weg. En een hele lading race-pasta, waarmee je bijna een leger aan helden aan pr-brandstof kan voorzien. Je ken maar beter genoeg hebben.

En toen, na een lange nacht met een goed gevulde maag, was het zover: D-day! Of beter gezegd: H-day! De dag waarop helden gemaakt worden. Terwijl op mijn twittertijdlijn een ‘tweetbom’ afgaat, bereid vriendje zich rustig voor. Hij geeft aan maar een ‘pietsie’ zenuwachtig te zijn voor zijn eerste halve marathon en met de nuchterheid die hij doorgaans zelve is, geloof ik hem. Misschien ben ik stiekem zelf wel zenuwachtiger dan hij. Wetende dat hij nou niet echt heel veel heeft getraind (lees: max. 1 keer per week) en een halve marathon toch best een rot-end is. Aan de andere kant heb ik er ook gewoon vertrouwen in. Met die lange stelten van hem, is de afstand sowieso half zo lang, en gezien zijn onlangs gelopen tijd op de 10 km, geloof ik ook wel dat hij makkelijk binnen de twee uur gaat redden.

Waar ik minder zeker over ben, is of ik het allemaal ga redden. Supporterstechnisch. Met een paar lopers die je perse wil toejuichen, maar die allemaal verschillend starten, verschillende afstanden lopen én verschillende tempo’s, is het nog best even puzzelen hoe je dit het beste kunt doen. Plus dat je logistiek moet kijken hoe je overal op tijd komt. In een vreemde stad. Waar je geen idee hebt of het gaat lukken om, volgens afspraak, aan de rechterkant van de weg te gaan staan. U begrijpt, de zenuwen waren geheel aan mijn kant!

Gelukkig hoefde ik ondertussen in Rotterdam nergens voor te vrezen. Wat niemand namelijk wist, is dat ik daar een interimmer had ‘ingehuurd’, om mijn afwezigheid kei- en keihard goed te maken. Lieve, stoere en net zo gekke Babette had namelijk een vervangend heldenbord gemaakt. Niet van echt te onderscheiden! En die is voor mij op het 37 kilometerpunt gaan staan om alle helden daar toe te schreeuwen. Ik had mij geen betere vervanger kunnen wensen! Wie weet, begin ik wel een heldensupport-uitzendbureau. Schreeuwlelijkerds voor al uw heldhaftige diensten!

Maar eerst concentreren op mijn helden in Wenen. En mijn Weense heldensupporttactieken. Ook dat is in het buitenland altijd een beetje aftasten. Hoe zijn de supporters hier? Wat roepen ze? Kan ik héél gek doen, of beter wat rustig aan? Al kijkend en observerend leert men. Zo is de ‘hejahejaheja’ uit Zweden hier een ‘hophophophop’. En wordt er naast ‘Super!’ ook veel gebruik gemaakt van ‘Bravo!’. Oh, en koebellen! Daar zijn ze dol op! Helaas had ik die net niet in mijn supportersassortiment.
Gelukkig blijkt ook hier het heldenbord (toch handig, dat ‘held’ gewoon ‘held’ is in het Duits), dezelfde glimlachen op te wekken als in Nederland. En dezelfde reacties te ontlokken. ‘Ich?’ ‘Ja, du!’

Met de juiste krachttermen achter de stembanden was het nu ook concentreren. Opletten dat de helden die ik echt niet mocht missen, mij ook niet missen zouden. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten tot dat Snelle Jelle Marco al voorbij kwam geraasd. On full speed langs mij heen, nog net genoeg tijd voor een high five. Daarna was het wachten tot ik mijn eigen lange held voorbij zag komen. Best handig soms een vriendje die bijna twee meter is. En een paarse hardloopbroek niet schuwt (hoezo, wij passen bij elkaar!). Niet te missen in de menigte! Net zoals Bianca met haar krullenbos. Hophophophop! Heldensupport part 1 is geslaagd!

Tja, maar toen werd het lastig. Mijn plan was om te verplaatsen naar kilometerpunt 11. Maar onderweg daar naartoe kwam ik er al achter dat die actie wel eens een krappe zou kunnen worden. Na een tijdje tussen de menigte te hebben gestaan, leek het erop dat mijn helden dit punt al gepasseerd waren. Snel terug de metro in dus en op richting de finish. Nog even zoeken hoe het precies zit met opsplitsen van routes (half, heel, estafette) en wie waarheen wordt geleid. Plekje zoeken en ‘hoppen’ maar! Hophophop! Bravo! Ihr seid allen Helden! Super! Hophophop! Hoewel vast te horen was dat deze gekke dame niet ‘van hier’ was (lees: ‘Ihr seid bijna dar!’ is géén correct Duits!), verschenen er toch glimlachen op de gezichten. Waarschijnlijk waren ze ook te moe om überhaupt te horen wat vanachter dat oranje bord geroepen werd.

Wie het wel hoorde was vriendje, die voor kilometer 20 nog behoorlijk fris en fruitig voorbij kwam gesneld met zijn lange stelten. Wat uiteindelijk ook wel bleek met een eindtijd van 1.56.59 en zo goed als géén spierpijn de volgende dag. Als je zo uit je halve marathon debuut komt, ben je niet alleen een HELD, maar ook een held die de volgende keer nog best een stukkie harder kan. Belangrijkst is echter dat hij had genoten. En dat waar hij van tevoren dacht dat dit zijn eerste en laatste halve marathon zou worden (veel te ver, die afstand), zag ik aan de lichtjes in zijn ogen, dat hij op deze uitspraak nog best wel eens terug zou kunnen komen.

Terug naar mij kwam hij in ieder geval. Lang leve het oranje bord. Daarmee val je niet alleen op bij de lopers, maar ook bij de mensen die je na de finish in de grote massa moeten vinden. Volgens afspraak zouden we samen Marco naar de Heldenplatz schreeuwen. Beetje jammer alleen was dat de organisatie juist bij het laatste stuk metershoge hekken had geplaatst, waardoor fatsoenlijk supporteren er bijna niet bij was. Gelukkig kwam de lengte van vriendje hierbij goed van pas en waren mijn stembanden luid genoeg om op tijd de aandacht van Marco te trekken. Met zulke Snelle Jelle’s moet je er rap bij zijn. En ondanks dat hij uiteindelijk zijn beoogde PR-doel niet haalde, mag je met een eindtijd van 2.55(!) nooit klagen. Sowieso mag je na het finishen van een marathon niet klagen. Of na het starten van een (halve) marathon. Want ook als het niet loopt zoals gedacht. Als het je door een blessure, ziekte of andere reden niet lukt om te finishen. Als je besluit uit te stappen. Als je besluit naar je lichaam te luisteren. Ook dan ben je die heldenstatus waard. Besluiten te stoppen is soms net zo moedig als doorgaan. Het doet pijn, maar welke marathon doet dat niet? Nooit gaat het vanzelf. Nooit krijg je de kilometers cadeau. En hoe goed voorbereid je soms ook mag zijn. De (H)M kent geen genade. Sometimes you win, sometimes you win a little less. But you never lose. Never!

Eenmaal ‘thuis’ in ons appartement, werd het dankzij het live-verslag van Rotterdam op TV Rijnmond (dat ieder jaar weer geweldig, hilarisch, heerlijk, eerlijk is) nog duidelijker dat iedere loper een held is. Snel, langzaam, met of zonder ‘pijn aan je potûh’….het feit dat je het doet, zegt genoeg.

En wat een feest, wat een sfeer. Het is dat ik mijn relatie met de marathon voorlopig heb verbroken, maar anders…

Tijd voor bier! Overwinningsbier. Mét alcohol! En pizza! En nog een Jägermeister om het af te maken. Ik bedoel, als ik mee heb getapeerd, wil ik ook meedoen met het feestje achteraf. Zo ben ik dan weer wel.

En dan…zo snel als het gekomen is, zit het er weer op. Alsof ik in een vreemd soort overwinningsroes zit. Niet gelopen, maar in mijn hoofd wel met jullie meegelopen. Van start tot finish. Van loper tot held. Het is maar goed dat ik morgen nog een dagje in Wenen heb om met beide benen op de grond te landen. En als afscheid nog een klein minutenfeestje te vieren. Voor jullie allemaal!