Mijn Eerste Marathon

Al een aantal weken stond in mijn agenda de Montferland Run genoteerd. Een tip van loopmaatjes uit de Derde-Kerstdagloop-groeps-app en ach…als ik dan toch lekker bezig ben, waarom dan niet gewoon nog een inschrijving erbij? De omgeving van rond Montferland schijnt prachtig te zijn, dus geen beter moment om gewoon even lekker te genieten en te Pleasure Runnen. Aldus mijn redenatie in de groeps-app.
“Ja, haha, dat zeg jij iedere keer mevrouw de Pleasure Run! Lekker genieten, maar ondertussen dan stiekem alsnog een PR lopen!”

Ehm, oeps. Dat was dus niet helemaal de bedoeling! Natuurlijk is een PR lopen tijdens een Pleasure Run een fijne bijkomstigheid, maar een doel op zich is het niet. Hoewel ik natuurlijk wel begrijp dat de geloofwaardigheid achter deze logica inmiddels wel wat ver te zoeken is.
Maar…ik was dus echt echt écht niet van plan daar in ’s Heerenberg een PR te lopen. Zelfs als ik zou willen; ik heb sinds november wel alweer wat duurlopen op mijn naam staan, maar zeker nog niet genoeg om die afstanden ook in een PR-waardige tijd te lopen (n.b. deze staat op dit moment op 1:12:01 en stamt van de Zevenheuvelenloop uit 2010). Om teleurstelling bij mijzelf en te hoge verwachtingen bij anderen te voorkomen wilde ik dus gewoon echt lekker relaxed gaan lopen én genieten!

Totdat ik een geweldige ingeving kreeg. Babette – loopmaatje en lid van de bewuste groeps-app – had vorige week tijdens de try-out voor de Derde Kerstdagloop namelijk geroepen haar PR op de 15 kilometer wel te willen verbeteren. En stiekem het liefst wel onder de 1.30 te willen duiken. Laat dat nou precies het tempo zijn dat ik in gedachten had om in de genietmodus te geraken! Bovendien, wat is er nou leuker dan samen een race lopen? Spontaan meldde ik me dus aan als haas. Want een win-win-situatie moet je ook tijdens Pleasure Runs niet laten liggen!

Tja, en als ik dan toch het konijn ga uithangen. Waarom dan niet meteen goed? Met een glimlach moest ik denken aan mijn haasactie tijdens de Hoge Veluwe Loop begin oktober. Daar ontpopte ik mij tijdens het lopen als een soort Evy, die al lopend riep dat ze “fier op u” was. Een stunt die veel rare blikken maar ook veel lol opriep. Dus waarom dit concept niet nog een niveau hoger tillen en er gewoon maar een echte on-route Heldensupport van maken? Inclusief mini-helden-bord achterop mijn jasje gespeld (note to self: ik moet echt eens een helden t-shirt laten drukken!)

And so we went. Op naar ’s Heerenberg! De voorpret begon al in de auto wat Babette was mijn lift naar het ov-technisch wat minder toegankelijke Montferland. Precies, en dan zeg ik précies, op tijd kwamen we aan. We hadden nog exact 7 minuten om nog even snel een dixie op te kruipen, voordat we achteraan de rij van lopers konden aansluiten, waar we zelfs speedy Nesrine no even troffen (fotomomentje!) Gelukkig vind ik hekkensluiter van de looprij zijn nooit zo heel erg. Juist goed voor het moraal om – in ieder geval in het begin – veel mensen te kunnen inhalen. Dat voelt toch fijner dan op hetzelfde tempo vooraan links en rechts voorbij gesneld te worden door Nutellasnella loopmaatjes die de naam Marco of vergelijkbaar dragen. Laat die maar achter Paula Radcliffe aanrennen.

Ik had afgesproken met Babette dat zij het tempo zou bepalen. Omdat ze de nacht ervoor niet heel lekker was geweest wist ze niet hoeveel sub 1.30 ze zou kunnen lopen. Het doel was dus om haar lekker te laten lopen, maar er wel voor te zorgen dat we dat beloofde PR gingen pakken. Met hoeveel maakt niet uit, maar onder die 1.30 moest gewoon lukken! Daar zou Evy-Sanne wel voor zorgen! Ik had goesting in een gezellige run en dat ging het worden ook!

De sfeer zat er meteen al goed in. Best wel wat publiek langs de weg en we waren nog amper een kilometer op pad of daar stond de eerste brass-band al. Wat is het toch dat lopen op hoem-pa-pa-muziek zo fijn maakt? Met de toeter nog in onze oren liepen we al fluitend de eerste kilometers door die we zonder moeite onder de 6:00 min/km aantikten. We waren los. We waren opgewarmd. En de Evy in mij had zin om haar eerste heldendaad te verrichten. Gelukkig kwam al snel een man in het blauw (nee, geen politie) licht hijgend links naast ons hangen. Toen ik opmerkte dat hij toch echt beter rechts van mij kon lopen, keek hij me eerst wat verbaasd aan, om daarna in lachen uit te barsten. Inmiddels had Babette een meisje gespot dat al aan het wandelen was. Met een klein sprintje schoot ik vooruit en tikte haar aan op de schouder. “Kom op hè! Je kunt het! Gewoon rustig dribbelen. Komt goed!” En warempel! Van wandelpas gingen de benen weer over in looppas en ze liep zowaar een stukje met ons mee! Met nog een laatste succesgroet lieten we haar uiteindelijk wel weer achter ons. We hadden immers ook zelf een doel te bereiken én…er zouden vast nog meer mensen om Evy zitten te springen!

De fun zat in ieder geval al goed in de run en met de eerste echt grote heuvel in zicht, doemden in de verte ook de eerste camera’s op. Ja, camera’s. Meervoud. Op een stellage. Heel professioneel. Tja, dat krijg je als Paula Radcliffe en Dennis Kimeto op de startlijst staan; dan zijn er héél veel mogelijkheden om die ‘one minute of fame’ te pakken! En dat deden we dus ook! Zoenend, zwaaiend, iets teveel aandacht trekkend. Alles voor de camera! Wij aandachtsgeil? Neuh, hoe kom je erbij? We doen gewoon ook graag al lopend even ons haar goed voordat we vastgelegd worden. Dat is toch niet zo gek?

Ons foto-momentje gehad moesten we wel alsnog die bult over. We waren van tevoren al gewaarschuwd dat deze loop wel eens zwaarder zou kunnen zijn dan de Zevenheuvelenloop. Maar…met ons mantra ‘what comes up, must go down’ lieten wij die heuvels gewoon een dik vet poepie ruiken (met dennenbosgeur uiteraard). O yes, we kick as! Zwoegend naar boven, rollend naar beneden. Op naar het 7,5 kilometerpunt en heerlijke bekertjes met warm(!) water (ok, dat was dus echt niet te hachelen!)

Met de helft van de run al achter ons lagen we meer dan perfect op schema. Tijd dus om nog wat Pleasure in de Run te stoppen en het fijne publiek te bedanken dat toch op best veel plekken langs de kant stond te kleumen en klappen. En hoe kun je dat beter doen dan door het uitdelen van kushandjes, gebalde vuisten in de lucht, een dramatische blik en een snikkend “dank u, dank u!” Waarop de toeschouwer nóg harder beginnen te klappen en jij je met het schreeuwen van je naam (lang leve startnummers met naamsvermelding!) bijna net de koningin voelt (en dat ook zegt, waardoor het publiek wederom in een deuk ligt). Kijk, ook support kan van twee kanten komen!

Zo bewees ook een collega-haas die op een saai recht stuk waarop ik al sprintend en stoppend foto’s van Babette aan het maken was, wel even aanbood ook een foto én filmpje van ons te maken! Nou, tegen zo’n aanbod zeggen wij natuurlijk geen nee. Hoe meer aandacht hoe beter. Dus hop, mijn telefoon aan hem overdragen (met het goede vertrouwen dat hij er niet als een haas mee vandoor zou gaan) en voor we het wisten waren we een filmpje en weer een kilometer verder. Dank haas! Maar wij moeten gaan. Babette’s got a record to break. And damn sure we’re going to break that!

Van kilometer 10, gingen we naar kilometer 11. Strak op schema, blits voor de steeds weer opdoemende camera’s en af en toe Babette aan mijn rechterschouder even verruilend voor een andere Held die na al die kuitenbijtertjes wel wat Evy-support kon gebruiken.

Dat onze acties niet onopgemerkt bleven, dat merkten we wel aan de paar groepjes lopers die zich inmiddels om ons heen verzameld hadden. Ongemerkt hadden we zonder dat we het wisten ineens groupies gekregen die het blijkbaar wel gezellig vonden om door een stelletje malloten uit de wind gehouden te worden (en ondertussen gratis entertainment te krijgen!) Wat overigens wel goed begrepen natuurlijk. Wie wil er immers nou niet bij ons horen? De handkussers van de Montferland Run!

Babette merkte ondertussen wel terecht op dat niet al het publiek even enthousiast mee deed. Stijf verkleumd stonden ze maar stilletjes langs de kant. Ja, dat kan natuurlijk niet. Tijd om ze even warm te krijgen. “Applaus voor jezelf! Geweldig publiek! Super! Jullie doen het geweldig! Kom op hè! Nog maar even staan en jullie hebben het gehad! Kom op toppers! Gewoon klappen, daar krijg je het lekker warm van!” Ja lieve mensen, Babette en Sanne zijn niet te beroerd om ook de supporters even te supporteren. Immers, zonder supporters ook geen helden!

Een status waar Babette inmiddels héél dichtbij aan het kruipen was. Met nog maar 2 kilometer (en nóg twee heuvels) te gaan, zag ik dat de PR-poging eigenlijk niet meer kon mislukken. Rustig met kleine pasjes die laatste heuvels dus nog even op, zodat we ons vol energie konden opmaken voor ons laatste ere-rondje: naar de finish! De handkusjes vlogen over en weer. Met uiteraard een dikke lucht-gitaar-smakkerd voor Marco die al een half uur eerder binnen was komen snellen, maar ons toch in de kou stond op te wachten. Net zoals Jan, de superhelden-supporter van de dag, die ‘even’ 200 kilometer was komen rijden om Marco (en ons!) naar de finish te schreeuwen. Als we al niet op vleugeltjes liepen, dan was dat nu wel het geval. Helemaal toen ik Babette na de finish (hand in hand!) kon vertellen dat ze maar liefst 7 minuten van haar PR af had gelopen en met een eindtijd van 1:27:06 zelfs DIK onder die 1:30 was gekropen. Oh men, do we rock! En met een glimlach hè! Een hele dikke vette! Echt, 15 kilometer lang aan één stuk plezier. Genoten. Met een hele grote G. En dan nog een PR gelopen ook. Ok, voor Babette natuurlijk, maar misschien is dat nog wel bijna mooier dan een PR voor jezelf. Gedeelde smart mag dan halve smart zijn…gedeeld geluk is nog altijd dubbel geluk!

En, uiteraard, waar overwinningen worden behaald, moet er gevierd worden. In de kroeg. Met een biertje. Oh, en eerst een flinke boterham, want anders weet ik niet hoe lang ik die smile nog op mijn gezicht zou houden.
Op dit moment zit ie er in ieder geval nog steeds.

Groetjes uit Montferland. Met een hele dikke zoen!