Mijn Eerste Marathon

Pleasure Runnen.
Deze nieuwe definitie van een ‘PR’ lopen is ontstaan tijdens mijn eerste after-blessure run op de Hoge Veluwe. Relaxed lopen zonder verwachtingen. Geen tijd, geen doel. Maar gewoon genieten van de sfeer, de loop, de natuur en de mensen.

Zo was ook de bedoeling afgelopen zaterdag. Een prachtige eerste november, die met voorspellingen oplopend tot wel 19 graden, door mij spontaan werd uitgeroepen tot ‘Nationale Hardlooprokjesdag’. En wat is nou een betere dag om te gaan Pleasure Runnen dan op Nationale Hardlooprokjesdag? Helemaal als dat op fietsafstand van je huis kan in Renswoude, waar niet alleen een kleinschalige halve marathon wordt georganiseerd, maar ook een PR waardige afstand van 10,5 km. Kijk, dan hoef ik niet lang na te denken om met mijn rokje op de fiets te springen!

Zo dacht ook mijn lieve vriendje. In het kader van ‘hoe meer zielen hoe meer vreugd’ ging hij gezellig met mij mee, hoewel hij dat hele rokjesgedoe maar niks vond. Met mijn argument dat onder zo’n rokje ook gewoon heel discreet een broekje zit kon ik hem helaas niet overhalen. Er zit dus blijkbaar voor sommigen wel een grens aan wat je fun in een run kunt noemen.

Maar goed, rokje of geen rokje: samen lopen is sowieso gezellig en dat gingen we dus ook doen. Het idee was om lekker rustig te starten. Langzaam toe te werken naar een steady pace van rond de 5:30 en dan maar zien of er ergens de laatste km’s nog een versnelling in zit. En mocht dat niet lukken: geen probleem. De Pleasure stond voorop in deze Run, dus we zouden wel zien wanneer we de finish zouden bereiken.

And of we went. Het eerste stukje slingerend door de pittoreske woonwijken van Renswoude. We lieten de Snelle Jelle’s en Jelka’s aan ons voorbij gaan en liepen een prima medium pace. Tenminste, dat dacht ik. Tot ik na de eerste km op mijn klokje keek en een tijd van 5:06 zag staan. Mmm..dat is wel snel, dacht ik nog. Maar goed, we zien wel. Het loopt lekker zo en als het later niet meer gaat, laten we het tempo gewoon vanzelf wel zakken.

En zo liepen we door. Wapperend met mijn rokje de weilanden in. Het was bijna te bizar om te bedenken dat het de eerste dag van november was. Ik was gewoon blij dat er wat bomen langs de kant van de weg stonden, want zodra je de zon in liep voelde je de warmte meteen naar je hoofd stijgen.
Wat overigens ook als oorzaak zou kunnen hebben dat kilometer 2 en 3 ineens boven de 12 kilometer per uur gingen. Oei! Dat is wel erg hard! Alhoewel, ik loop nog steeds soepel en naast mij lijkt vriendje ook nog niet echt moeite te hebben met dit tempo. We trippelen dus steady en gestaag door, maken wat grapjes over de gekke borden die we onderweg tegenkomen (Kinderdagverblijf Koetjeboe?!) en halen en passant nog wat dames in die er in eerste instantie bij de start redelijk snel vandoor waren.

Hoewel ik nog steeds niet het gevoel heb dat we heel hard lopen, ben ik wel blij als na bijna 5 kilometer een verzorgingspost opdoemt. Het luchtige rokje was geen overbodige luxe. Zo ook de sponzen die ze naast de bekertjes water uitdeelden. Dat je begin november zo blij kan zijn met een natte spons in je nek. Wie had dat gedacht? A funrun in the hot burning sun. Wat lijkt het me ineens heerlijk als er na de finish een opblaaszwembadje zou staan! Kan ik daar mooi met mijn rokje lekker in poedelen en afkoelen.

Maar voor afkoelen is nu nog geen tijd. We zijn over de helft en nog steeds lopen we op een tempo waarvan ik vooraf niet had kunnen vermoeden dat we daarin zouden lopen. Maar ja, wat loopt dat loopt en zolang we nog kunnen lachen om onze medelopers (‘hé, kijk, nog iemand met zo’n slingerbeen als jij!’) en breed grijzend met de duimpjes omhoog kunnen zwaaien naar de fotografen, zit het met de fun in deze run wel goed.

Maar ja, dan kom je op een gegeven moment toch op een punt dat je denkt: wat nu? Dat we er flink de vaart in hadden, dat was wel duidelijk. En hoewel het allemaal soepeltjes ging, wist ik ook dat er vast en zeker een punt zou komen waarop het niet meer zo soepeltjes zou gaan. De laatste 2 kilometer bijvoorbeeld. Of beter gezegd, de laatste 2,5 kilometer. Die 500 meter extra lijken op papier namelijk wel verwaarloosbaar, maar zijn op een saai industrieterrein nog flink lang en net die extra uitputtingsslag voor de finish.

Op kilometer 8 begonnen we het dus wel te merken. Vriendje die eigenlijk niet meer dan 1 keer per week traint en überhaupt nog amper verder dan 10 kilometer heeft gelopen. En ik, comeback-rokjesmeisje, met ook nog niet heel veel snelheidstraining in de benen. Je zou dus kunnen zeggen: gewoon tempo laten zakken en lekker ‘uitrollen’ naar de finish. That’s what a Pleasure Run is for. Toch? Maar ja, als je dan zo lang, zo fijn en lekker op zo’n tempo hebt gelopen , en je ruikt dat de finish in zicht is…Tja, dan komt toch stiekem het competitieve rokje in mij naar boven en wil ik gewoon kijken of we dit samen tot het einde kunnen fixen. Ja, het is zwaar en ja ik begin wel moe te worden. Maar ik voel dat we dit kunnen en dat de Pleasure achteraf misschien nog wel veel groter zal zijn als ik nu doorzet.

Dus lopen we door. Met een rood tomatenhoofd. Maar wel met een blij tomatenhoofd! Want hoe kan het toch dat het ineens zo loopt? Dat we zo steady lopen, amper ingehaald worden (geen vrouw is ons onderweg voorbij gekomen) en dit gewoon maar even lijken te doen? Ja, het is een snel parcours, maar toch… Ik denk terug aan mijn ‘mislukt’ PR moment in Amersfoort, waar ik erop gebrand was een goede tijd te lopen en mezelf de eerste helft van de wedstrijd helemaal opblies. Zo zwaar als ik het toen had, zo lekker gaat het nu. Zit het dan echt allemaal in je hoofd? Bij het 10 kilometerpunt zegt mijn horloge ‘piep’ en kan ik nog net zien dat ik nét onder mijn PR tijd van Amersfoort zit. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Hoewel het PR natuurlijk niet officieel is, voelt het toch een beetje als positieve wraak op die verschrikkelijke loop een half jaar geleden.

Nog 500 meter te gaan. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat het nu nog soepel gaat. Om heel eerlijk te zijn kon ik niet wachten om die finish te zien. Een eindsprint zou mooi zijn, maar zit er na 10 kilometer op dt toch wel verbazingwekkend tempo niet meer in. Maar dat hoeft ook niet. De wedstrijd is al gewonnen. Het plezier heeft gezegevierd en heeft daarmee alle PR’s verbroken.

Met een dikke vette glimlach komen vriendje en ik over de finish. Verbaasd, maar vooral ook trots op elkaar. Dit hadden we een uur geleden toch niet kunnen denken. Was ook niet de bedoeling. Maar ja, soms lopen dingen anders dan je verwacht.
Ik had er dan ook absoluut geen rekening mee gehouden dat ik er bij thuiskomst achter zou komen dat ik met mijn netto eindtijd van 51:18 zowaar nog een derde plaats bij de vrouwen senioren had weten te scoren. Als ik dat had geweten….heb nog nooit het podium weten te behalen! Dat is dan weer het voordeel van die wat kleinschaligere loopjes: je valt met een semi-snelle tijd nog eens in de prijzen.

De grootste prijs was echter de euforie. En het plezier van samen lopen.
Ik verheug me dus nu al op de volgende Pleasure Run. En kan niet wachten tot de volgende Hardlooprokjesdag!