‘Je begint toch niet zenuwachtig te worden hè?’
Vanuit een oncomfortabele positie kijk ik mijn fysiotherapeut aan. Liggend op mijn buik met mijn benen op een soort rol en mijn hoofd in een gat waarin ik mijn pijnlijke grimas een beetje kan verbergen, draai ik mij – voor zover dat kan – enigszins naar hem toe.
‘Nou, om heel eerlijk te zijn; toch een beetje wel ja.’
We zijn inmiddels 5 weken verder. Meer dan een maand na mijn eerste bezoek aan de fysiotherapeut lig ik nog steeds bijna wekelijks bij hem op de bank. Het bekken is al een tijdje geleden recht gezet en blijft sindsdien – dankzij mijn fanatieke toewijding tot ‘planking’ – ook netjes in het gelid staan. Daaronder zit het allemaal echter nog wat minder stabiel. De ene keer een pijntje hier, de andere keer een pijntje daar. Dan weer wat minder, dan weer wat meer. En ondertussen tikt de tijd natuurlijk gewoon door.
Dus ja, ik begin wel een klein beetje zenuwachtig te worden ja. 20 oktober mag dan misschien nog ver weg klinken, het is voor mij dichtbij genoeg om toch wel een klein beetje last van mijn ‘zenuwpees’ te krijgen. En laat daar nou net geen hardhandige massage voor bestaan!
Of toch wel?
Terwijl ik mijn hoofd terug in het gat van de behandelbank druk en rustig probeer te blijven ademen terwijl mijn diepe kuitspieren nog even flink van jetje krijgen, weet de fysio met slechts een paar woorden mijn nieuwbakken blessure alsnog meteen te genezen. Pijn doet het dit keer niet. En oefeningen hoef ik ook niet te doen. Het enige dat ik voel is verlichting wanneer hij zegt: ‘Nou, als ik jou was zou ik me geen zorgen maken hoor. Die marathon die komt er wel’.
En zo was ik ineens één blessure lichter. Als meneer de wonderdokter dit soort fratsen nou ook nog eens zou kunnen uithalen bij mijn andere spieren, dan weet ik zeker dat ik die zenuwpees voorlopig ook niet meer hoef te vrezen.
Mijn Eerste Marathon 