Mijn Eerste Marathon

Herfstzin, schreef ik begin september.
Na een zomer met niet noemenswaardige hardloopkilometers, begon met het langzaam dalen van de temperaturen, mijn loopzin weer met grote sprongen te stijgen. Ik liep weer eens een korte trail, ging op een spontaan uitje naar de Eifel en ook bij de triatlongroep werden de zondag-bosdag-rondjes weer rustig aangeslingerd.

So far so good.

Om toch enigszins nog een leuk doel voor het einde van het jaar te hebben, schreef ik me in voor de Veluwe Wintertrekking. In 2 dagen de Veluwe over met eigen bepakking. Een passend toetje op een jaar dat niet in het teken stond van wedstrijden, maar vooral op het maken van (spontane) avonturen en genieten van het lopen.

Zonder druk ging ik mijn trainingen in. Maar niet voordat ik eind september eerst nog een weekje vakantie had gevierd in Portugal. Zonder loopschoenen, maar met genoeg stappen en heuvels om al shoppend en terrasjes pakkend toch aan de nodige compensatie-kilometers te komen.

So far so good.

Totdat na de vakantie een verkoudheid from hell aanspoelde. Recht mijn beide neusgaten en holtes in. Ik wist er tussen de laatste glaasjes port en de eerste zakdoeken in nog nét 2 loopjes uit te persen, maar lag toen toch een week al snotterend gevloerd op de bank.

So far so good.

Aan een verkoudheid ga je niet dood en ik had nog genoeg tijd mijn trainingen op te pakken.

Totdat…ik na één post-verkoudheidsloopje ineens mijn lies voelde. Een gevoel dat ik direct herkende en meteen kon linken aan één van mijn zwakke punten: mijn bekken. Blokkade hier, pijntje daar. Duwen, wrikken, prikken bij de manueel dus maar. Dat ik wel meer dan een week op mijn afspraak moest wachten, was even botte pech. Maar, geen nood, gewoon geduld. Gelukkig kan ik nog zwemmen en fietsen.

Moet het je alleen niet overkomen dat het je na een rondje mtb’en spontaan zo in je rug schiet dat je direct geparkeerd staat.

So far not so good.

En dan is het ineens alweer zo goed als november en tikte ik in een volle maand in totaal slechts 30 hardloopkilometers aan, waarvan het laatste rondje alweer teruggaat naar 3 weken geleden. Ook komende week is hardlopen door de manueel nog tot een no go area gebombardeerd en mag ik hopen dat ik over 2 weken met een beetje geluk nog wat van die prachtige herfst kan meepikken.

Die Veluwe Wintertrekking? Die kan ik dus helaas wel op mijn buik schrijven (mochten er nog mensen interesse hebben in overname van een startbewijs, laat het mij vooral weten). Laat ik me eerst maar weer eens richten op 100 kilometer in een maand, in plaats van 100 kilometer in één weekend.

Soms heb je geluk en soms komt pech in drieën. Maar in plaats van me af te vragen waar het aan ligt (was het die verstapping in Lissabon of had ik toch mijn rek en strekoefeningen de laatste maanden was minder moeten laten verslonzen?), kan ik me beter focussen op de positieve dingen. Dat er (véél) ergere dingen in de wereld zijn bijvoorbeeld. Of dat ik mag terugkijken op al heel veel mooie hardloopavonturen dit jaar. Bovendien; de herfst is prachtig, maar wie weet wat de winter nog in petto heeft?

Ik reken me dan nog wel niet rijk, maar ik reken me wel gelukkig.
En in de tussentijd laat ik me gewoon tijdelijk omscholen tot zeemeermin.

So far so good.