Mijn Eerste Marathon

En dan is het ineens zover.
Van ‘nog 2 maanden’ naar ‘nog 2 weken’ en ‘nog 2 dagen’.
Zo ver weg als het eerst leek, zo dichtbij is het nu. En dat wat eerst abstract leek, wordt nu in mijn hoofd ineens realiteit.

Honderd-en-twee kilometer.

Ik probeer er niet te veel aan te denken, maar tegelijkertijd zoemt het steeds harder door mijn hoofd. Naarmate de trainingen afnemen, nemen de twijfels toe. Kan ik dit wel? Heb ik genoeg getraind? Ben ik er klaar voor?

Tja, ben ik er klaar voor?

Eerlijkheid gebied te zeggen dat ik het niet weet.
De trainingen zijn goed geweest. De duurlopen zijn gedaan. Veertigers. Vijftigers. Weken van 70 tot 90 kilometer. Vroege ochtenden. Voor werk. Na werk.

Maar toen dat zeurende kuitpijntje. Gewoon een stijve kuit.
Dacht ik.
Totdat de stijfheid na anderhalve week maar niet af leek te nemen en dit waarschijnlijk kwam omdat mijn bekken weer eens een eigen wil bleek te hebben. Bekken recht gezet. Geen resultaat. Nog meer stijfheid. Nog meer rust. Toen een rondje manueel en dat bleek te verlichten. Bekken recht, rug los, maar die kuit…die had weken zo hard moeten werken, dat het even wat tijd zou kosten om bij te trekken. Tijd die inmiddels steeds sneller ging en steeds schaarser werd. Nog maar een week. Nog maar 4 dagen.

Nog maar 2 dagen.

Maar liefst honderd-en-twee kilometer.

Ben ik er klaar voor?

We zullen het zien.
Mijn hoofd wil niets liever dan lopen en genieten. Gewoon een dagje buitenspelen. Het weer belooft prachtig te worden. De route ook.

Mijn hoofd is er klaar voor.
En op mijn lijf kan ik niet anders dan positief vertrouwen.

Dus als de helft al tussen je oren zit.
Dan komt het met de rest ook wel goed.
Toch?

Yes I can.