Mijn Eerste Marathon

En toen was het ineens half december.
Terwijl mijn hoofd en lijf zich nog steeds afvragen waar toch in godsnaam die nazomer is gebleven, laten mijn agenda en twintig centimeter sneeuw geen ruimte voor vertraging van tijd en is de conclusie meedogenloos: het einde van het jaar is in zicht.
En zoals dat gaat, zo aan het einde van het jaar, staan die laatste weken – voordat de goede voornemens weer worden gemaakt – altijd een beetje in het teken van reflectie en terugblikken. Hoe was 2017? Heeft het mij gebracht wat ik ervan verwachtte? En had ik eigenlijk wel een verwachting?

Ik moet eerlijk zeggen dat het mij een beetje duizelt als ik terugdenk aan wat er afgelopen jaar allemaal de revue is gepasseerd. Van verre reizen tot oma-avonturen en van eerste ultra’s tot verhuizingen en hardlopen door kerken. Ik voel me soms als een stuiterbal in een snelkookpan en betrap me er beschaamd op dat ik mijn Instagram-tijdlijn moet door scrollen om mezelf te herinneren aan ‘Oja, dat heb ik ook nog gedaan!’

Hollen en stilstaan. Of, nou ja, vooral veel hollen en iets te weinig stilstaan. Letterlijk en figuurlijk. Een activiteit waar ik overigens zelf de enige schuldige aan ben. Mijn zelf uitgeroepen doopnaam is niet voor niets ‘Meisje Nooit Genoeg’ en thuis word ik er regelmatig aan herinnerd dat ik toch echt zélf degene ben die altijd roept een ‘Groots en Meeslepend’ leven te willen hebben.

En ja, dat klopt. Ik zou heel flauw kunnen zeggen dat ik ‘zo nu eenmaal ben’, maar ja, zo ben ik dus nu eenmaal. Onrustig en hongerig naar avontuur. Omdat ik weet dat het mij mooie dingen brengt. Zoals de #GSGT. Nog steeds krijg ik een glimlach op mijn gezicht als ik terugdenk aan die 5 dagen dat ik in de gloeiende hitte van Veenendaal naar Bingelrade liep. Een spontaan idee dat uitmondde tot een plan en uiteindelijk tot wellicht de mooiste hardloopervaring die ik tot nu toeheb gehad. Omdat het voelde als waar hardlopen om draait: als een avontuur van één plek naar de ander. De Grand Southern Grandma Trail werd zo van een ‘gek plan’ ineens een ‘te gek plan’.

Impulsief iets bedenken en het dan ook gewoon doen. Al dan niet goed of minder goed voorbereid. Natuurlijk was ik Trail des Fantômes niet gestart als ik niet een beetje vertrouwen zou hebben in dat ik dit zou kunnen. Maar of ik echt klaar was voor die (uiteindelijk) 50 kilometer met 2300 hoogtemeters? Het resultaat liegt uiteraard niet, maar mijn trainingsschema vooraf was niet per se naar dit plan toegeschreven.

Gelukkig ben ik naast impulsief ook heus wel verstandig en waren die marathon ( *insert Instagram-momentje ‘oja, die heb ik ook nog gelopen dit jaar!’*) en natuurlijk die Indian Summer Ultra geen grappen om zomaar onvoorbereid aan te gaan.

En toch heb ik mezelf verbaasd. Misschien omdat ik er zonder verwachtingen in ging? Misschien omdat ik er gewoonweg vertrouwen in had? Hoewel dit ook weer klinkt alsof ik het allemaal ‘gewoon maar even’ doe. En daarbij even vergeet dat er ook ochtenden waren dat ik om 6:30 op zaterdagochtend op pad ging voor een duurloop, dat er blaren waren, afgevallen teennagels…

Pijn vergeet je snel, maar de herinneringen blijven. Tenminste, als je ook even de tijd neemt om stil te staan. Om gewoon even trots te zijn. Niet zozeer op de kilometers, cijfers, tijden of snelheden. Maar gewoon, om wat je hebt gedaan. Hoe veel of weinig, ver of dichtbij, langzaam of snel dat ook is geweest. Want wie nooit stilstaat, weet ook niet wat vooruitgaan is.

2017. Ik ben blij dat ik er even bij stilsta. Zodat ik me kan realiseren wat voor mooi jaar het is geweest. Dat ik dankbaar mag zijn voor alles wat ik heb kunnen doen en wat mijn lijf allemaal kan. Dat ik van plannen kan dromen én ze ook kan uitvoeren. Dat ik zelfs méér heb kunnen uitvoeren dan waar ik van heb kunnen dromen.

En omdat je nooit weet wat de toekomst brengt en ik geen idee heb of 2018 net zo mooi zal worden… Kijk ik nog niet vooruit met goede voornemens, maar neem ik me voor eerst nog even stil te staan.

Een impulsief plan is immers zo gemaakt.