Mijn Eerste Marathon

Soms heb je van die momenten dat je uit elkaar spat van geluk. En dat je het liefst al die stukjes met iedereen zou willen delen.

Afgelopen weekend was zo’n moment. Een moment van geheime gebouwen, bebloede voeten, hemelse hardloopervaringen en duivelse trailpaadjes. Klinkt op het eerste gezicht enigszins verwarrend en onsamenhangend (en misschien ook niet geheel aantrekkelijk), maar dat komt omdat mijn hoofd zelfs zoveel dagen later nog in stuitermodus zit van alle adrenaline die dit weekend met zich meebracht.

Maar laat ik het niet ingewikkelder maken dan het is en even flashbacken naar maart dit jaar waarin ik meedeed aan de Urban Trail Series in Utrecht. Het was deze dag die ten grondslag lag aan de Inside the City Run. Het ‘geheime’ hardloop event dat ik afgelopen zaterdag in Veenendaal organiseerde.

Uh, wat?! Wacht even?! Je hebt een hardloop event georganiseerd?!

Ja, ik heb een hardloopevent georganiseerd. Een run van 5 kilometer dwars door het centrum van mijn eigen woonplaats. En met dwars door bedoel ik ook letterlijk dwars dóór. Toen ik die bewuste dag in Utrecht namelijk dwars door het theater, de Domkerk en het gemeentehuis liep, kon ik alleen maar denken ‘dit wil ik in Veenendaal ook!’. En als ik iets wil…

En zo geschiedde. Want Veenendaal mag dan als plaats misschien te klein zijn voor de Urvan Trail Series, dat betekent niet dat wij niet groots genoeg zijn om zelf een dergelijk event neer te zetten. Het is gewoon een kwestie van vragen, maar vooral ook DOEN!

En zo deed ik. Ik kreeg het voor elkaar van 11 locaties een ‘ja’ te krijgen om door hun gebouw of over hun terrein te lopen, ik regelde een sponsor voor logo, startnummers en vaantjes (véél leuker dan een medaille!), ik verzamelde ‘voorlopers’ die de groepjes lopers konden begeleiden en charterde media, fotografen en vrijwilligers om het evenement helemaal af te maken.

Na een paar maanden voorbereiding stonden zaterdagochtend maar liefst 70 hardlopers in de foyer van het theater klaar om de route te gaan lopen die ik uitgestippeld had. Ik kan je zeggen: rete-spannend! Want ik kon dan wel alles goed met de locaties hebben afgestemd, uiteindelijk moest ik maar afwachten of het allemaal net zo mooi zou worden als dat ik van tevoren had bedacht.

En zonder mezelf op de borst te kloppen (want het zijn de locaties en alle mensen eromheen die dit evenement hebben gemaakt)…het was nóg mooier dan ik van tevoren had gedacht! Hardlopend door de Oude Kerk met orgelmuziek, dwars door de molen, over ‘gesloten’ fabrieksterreinen, door de bowling (waar uiteraard een balletje kon worden gegooid), dwars door de HEMA…. Ook voor mij was deze 5 kilometer één groot feest en het feit dat ik na afloop werd overspoeld door enthousiaste reacties, gaf aan dat ik niet de enige was die de eerste Inside the City Run een geslaagd evenement vond.

Echt lang de tijd om na te stuiteren had ik echter niet. Of nou ja, ik kon de energie best goed gebruiken. Maar zondag mocht ik namelijk alweer paraat staan bij de Devil’s Trail in Doorn. Niet als organisatie dit keer, maar gewoon als loopster. En ach, aangezien ik de dag ervoor toch genoeg energie had gekregen, kon die Helse Trail van ruim 36 kilometer er ook nog wel bij. Toch?

Eerlijk? Toen ik ’s ochtends mijn bed uitstapte stond ik niet meteen te springen in de kamer om zo’n pokkeneind te lopen. Maar ja, organisatie van Inside the City Run of niet, op 21 oktober staat nog steeds gewoon die ISU op het program en ik kon nog wel een fatsoenlijke lange duurloop gebruiken.

Dus stond ik zondagochtend om 10:00 weer paraat aan de voet van een indrukwekkende zandheuvel om een ‘rondje’ Heuvelrug te maken. Het weer zat gelukkig mee en ook het start- en finishterrein zag er fantastisch uit. Met zo’n loopje in de buurt kom je bovendien ook altijd genoeg bekenden tegen en zo wist ik dat er in ieder geval nog 2 dames zo gek waren om met mij de langste afstand te overbruggen.’Jij loopt vast harder dan ik!’, zij Leontien al voordat we gestart waren. ‘Ik zie jou wel op 1, 2, of 3 eindigen’, zei Angela om me moed in te spreken.

Moed. Of druk? Want nee, ik kwam hier niet om podium te lopen, maar als training. Toch? Ja? Toch?

Ja. Maar punt is, dat als je eenmaal loopt en al vrij snel op zo’n podiumplaats in het veld loopt, je het ook niet weg wil geven. Tenminste, ik niet. En zo vergat ik mijn goede voornemen van ‘rustig lopen’ al snel en maakte het fun-run-engeltje van de Inside the Run plaats voor een snelheidsduiveltje. Wel op standje genieten, maar ook op standje ‘hoe-diep-kan-ik-tot-het-gaatje-zonder-dat-ik-me-helemaal-kapot-loop-en-niet-meer-kan-genieten’.

Een standje dat ik goed heb weten vol te houden, maar waarop ik de laatste 6 kilometer toch aardig stuk ging. Want ruim 36 kilometer is uiteindelijk toch gewoon bijna een marathon. En tel daar nog eens zo’n 430 hoogtemeters, bospaden en wat mul zand bij op en je beland van de hemel uiteindelijk toch wel een klein beetje in de hel.

Een hel die compleet werd toen ik na 3:22:33 over de finish kwam. Niet omdat ik – na onderweg stuivertje te hebben gewisseld en een hele tijd tweede heb gelegen – met slechts een minuutje verschil als derde dame eindigde. Maar wel toen ik na afloop mijn sok uittrok en het bloedbad zag wat zich had voorgedaan. Ik geloof niet dat dit helamaal was wat de organisatie bedoelde met ‘Make the devil see red again’.  Note to self: volgende keer toch mijn pedicure wat beter op orde als ik weer aan de bak ga.

En zo stond ik dus wederom met een fles bier in mijn hand op blote voeten op het derde treetje van het podium. De duivel was verslagen en mijn weekend was hemels geweest.

Want, zoals ik in mijn vorige blog al zei, je kan meer dan je denkt. En als je er dan ook nog eens van geniet, dan spat je vanzelf uit elkaar van geluk.