Misschien word ik ouder. Wellicht wat sentimenteler. Maar soms heb je zo’n jaar dat je even stilstaat en denkt ‘Wat vliegt de tijd!’
Want, is het echt nog maar een jaar geleden dat ik aan de vooravond van mijn allereerste marathon stond? Stiekem. Is het echt nog maar een jaar geleden dat ik nu kriebels in mijn buik had? Hoop, verwachtingen. Twijfels. Want zou ik het nu wél kunnen? Zou ik het halen?
Met als tactiek het tegen niemand te zeggen en de gehele voorbereiding in stilte te volbrengen, begon mijn leugentje om bestwil die laatste dagen steeds zwaarder te wegen. Met een smoes naar Bremen, met een smoes dat ene biertje afslaan (‘Nee, ik ben echt niet zwanger!’), met een smoes mijn ouders in de veronderstelling achterlaten dat we gewoon lekker een weekendje weg gingen en iemand zouden aanmoedigen die daar de marathon ging lopen. Niet vertellend dat die iemand ‘slechts’ een halve zou gaan doen en het ikzelf was die de hele zou gaan volbrengen.
Mijn eerste.
De bijzonderste. Dat zeker.
Terugdenkend eraan voelt die dag nog steeds als een roes en was het net alsof alles klopte. Het weer, het parcours, mijn benen… en een eindtijd waarvan ik niet had kunnen dromen.
Een eindtijd die inmiddels alweer ruim 9 minuten scherper staat. Want na die eerste begon het al snel te kriebelen voor een tweede en inmiddels sta ik zelfs aan de vooravond van mijn tweede ultra. Het kan gek lopen soms.
En hoewel snelle tijden, mooie getallen en lange afstanden indrukwekkend lijken, is dat uiteindelijk niet waar het om gaat. Het gaat om het feit dat je het beste uit jezelf hebt gehaald en dat je iets hebt gedaan waarvan je wellicht nooit had gedacht dat het je zou lukken. Het finishen van die eerste marathon voelde als overwinnen. Niet om aan anderen te bewijzen dat ik het kon, maar om aan mezelf te bevestigen dat dat wat ik al die tijd had geloofd ook eindelijk werkelijkheid zou worden.
Een jaar geleden had ik nog geen idee.
Mooi hoe een jaar zo vol van onverwachte verrassingen kan zijn.
Time flies.
En ook jij kan meer dan je eigenlijk denkt.
Mijn Eerste Marathon 
Wat een leuk verhaal, Sanne.
Ook al worden we allemaal steeds ouder: het leven zit vol onverwachte wendingen en verrassingen (dubbel r, dubbel s).
Ennuh, een goed humeur is het allerbelangrijkste.
🙂
Hey Sanne,
Je hebt weer een leuk stukje geschreven! Moet je eerlijk bekennen dat het wel inspireert…
Ik heb dit daar ook maar eens de stoute hardloopschoenen aangetrokken en me aangemeld voor een paar races.
Inmiddels heb ik dit jaar de halve marathon van Wenen gelopen en de halve van de Wachau overleefd…
En door jou aangestoken heb ik dan toch maar aangemeld voor de volle 42K in Wenen volgend jaar… (onder het mom van “En ook jij kan meer dan je eigenlijk denkt” ;))
Blijf dus voorlopig maar even schrijven, dat maakt het lopen toch een stuk leuker!
Groetjes,
Marco
Hé, wat leuk om te horen! Finishen op de Heldenplatz volgend jaar. Een super mooi vooruitzicht! Ga genieten van de weg ernaar toe!