Mijn Eerste Marathon

“Is dat nou leuk? Zo’n Urban Trail?”, vroeg afgelopen week een loper op Twitter.
Een vraag die hij beter niet had kunnen stellen. De antwoorden varieerden namelijk tussen een “Nee” en een “Heeft dit nog iets met loopsport te maken?” tot een “Voor hipsters die graag teveel geld betalen om zien en gezien te worden tijdens een gehypet evenement wel denk ik….”

Nou, nu durf ik mijzelf eigenlijk best wel een loper te noemen. Maar een hipster?! Ik zou niet weten waar ik in één week tijd die baard vandaan moet toveren. Laat staan die geldboom die ik aan dit evenement kan schenken.

En nee, ik zou de Utrecht Urban Trail zeker niet classificeren als een standaard loopwedstrijd. Maar hé, laat dat nou precies het leuke daaraan zijn! Het was in ieder geval wel wat mij deed triggeren. Want hoe vaak krijg je nou de kans om dwars door een oude binnenstad te lopen en daarbij allerlei gebouwen aan te doen waar je ook nog eens doorheen mag lopen? En dan noem ik niet zomaar een tunneltje of een viaduct, maar een, laten we zeggen, een Domtoren, een Universiteitsbibliotheek, een stadsschouwburg, een sterrenwacht, een kathedraal, een restaurant, een Ierse Pub, een oude gevangenis en een stadhuis.

Kortom, ik zag als loper dit hipster-evenement wel zitten. En daar dachten Sjoerd (werkend voor de Universiteit Utrecht) en Marjolein (Utrechtse) net zo over. Niks knallen, PR’en of keihard tot het gaatje, maar lopen op standje super slow en keihard genieten. En als je toch kwam voor een PR, dan kwam je bedrogen uit. Er was tijdens deze trail geen tijdsregistratie. Dat hadden die hipsters van UUT toch maar goed geregeld.

Overigens was alles heel goed geregeld. Van het startersbureau in de Janskerk tot de 5 verschillende startwaves en daarbinnen nog eens starten in kleinere groepjes. Alles om iedereen een goede ervaring in de gebouwen te geven en de boel her en der niet te veel te laten opstropen (ik kan me namelijk zo voorstellen dat hardlopend een wenteltrap op met zo’n 3000 hipsters tegelijk een aardige uitdaging kan worden).

Wie naar de UUT kwam moest dan ook niet komen voor een pittige trail-uitdaging, maar vooral voor de fun én het verrassingseffect. Want hoewel de route en de gebouwen van tevoren bekend waren, hadden we geen idee wat voor route we door die gebouwen zouden lopen. Ja, erin en eruit. Maar verder?

Gelukkig hadden ze bij de UUT goed hun best gedaan er echt wat bijzonders van te maken. Zo hebben we volgens mij wel een kilometer door de stadsschouwburg gelopen. Via de rode loper naar binnen, langs de garderobe, de foyer, de kleedkamers, de artiestenfoyer, de zaal zelf… En alsof dat nog niet genoeg was stond overal personeel ons vriendelijk te verwelkomen en enthousiast aan te moedigen, én kregen we  nog een muzikaal optreden ook!

Maar ook op de andere locaties klonk muziek. Van vioolspel bij de sterrenwacht tot bandjes op het Nijntje Pleintje. En in de bibliotheek werden we via de intercom zelfs voorgelezen! Ik voelde me zo blij als een hipsterpuber met zijn eerste baardhaar. We kregen namelijk niet alleen toffe gebouwen van binnen geweest, maar er was ook echt moeite gedaan om er een mooie route van te maken dwars door kleine steegjes, achterafstraatjes en verborgen hofjes.

En ja, tussen de de gebouwen door werd er zeker ook gelopen. Nee, het ging niet hard, maar dat zou ook zonde zijn van alle mooie dingen die er te zien waren. Ik was vooral verbaasd door alle medewerking van al die mensen en instellingen die vandaag hun deuren open hadden gezet. Zoals een echte race betaamt was er uiteraard ook een drankpost en die was dan weer heel Urban Trail verantwoord gewoon, midden in een café. Wel jammer dat ze er alleen water schonken… Maar toch, 3000 lopers van een glaasje water voorzien en al die glazen ook weer moeten afwassen…

In de Ierse pub was er uiteraard wel bier. Maar ja, geen geld geen bier, dus deden we het met het bier drinkende en klappende pub-publiek en een foto aan de toog.

Inmiddels vlogen de kilometers ondanks ons lage tempo toch nog aardig hard voorbij en voor we het wisten zaten we in de bak. Of De Lik, zoals de voormalige gevangenis aan het Wolvenplein heet. Best een gekke gewaarwording om hardlopen langs cellen te gaan, een oude gymzaal en letterlijk een luchtje te scheppen op een voormalige luchtplaats. Voeg daar nog wat waakhond geluiden aan toe en je gevangeniservaring is compleet. Daar wil je wel even een stukje harder voor lopen.

Met nog maar een kilometers klinkers te gaan kwam het einde langzaam weer in zicht. En alsof we zojuist een marathon hadden volbracht werden we binnengehaald door de meer dan enthousiaste speaker (die arme jongen móet vandaag zijn stem ergens zijn verloren, dat kan niet anders) en een rijendikke groep toeschouwers die wij uiteraard ook enthousiast begroette (niet wetende dat dit schouwspel ook zou worden vastgelegd door de vriend van Marjolein). Handkussend over de finish en een glimlach op ons gezicht. Onze prestatie werd zelfs nog beloond met een medaille, een ontbijtpakket én een biertje! Om 11:00 ’s ochtends. Ok, het was een radler en hij was alcoholvrij, maar daar hoorde je ons hipsters niet over klagen.

Want man, als dit is wat voor alleen voor hipsters bedoeld is, dan wil ik van nu af aan altijd wel een hipster zijn! Met of zonder baard.