Mijn Eerste Marathon

Afgelopen zaterdag won ik voor het allereerst in mijn leven een hardloopwedstrijd. Het was kort (5 km) en hard (21.05 minuut) en de overwinning zag ik tot 2 kilometer voor de finish niet aankomen. Daarna was het d’rop en d’over. Niet omkijken, maar gas geven en doorgaan tot het bittere einde.

Vandaag ga ik een heel andere ‘wedstrijd’ aan. Niet tegen een klok of een medeloopster, maar tegen mezelf. En tegen een afstand waarvan ik zelfs nu – 2,5 uur voor vertrek – geen idee heb waar ik eigenlijk aan begin. Of nee, beter gezegd, ik heb ergens diep vanbinnen best wel een idee, maar dit daadwerkelijk door laten dringen…dat heb ik uit zelfbescherming maar even geblokkeerd.

Wat ik wel weet, is dat ik om te winnen eigenlijk ‘alleen maar’ de finish hoef te behalen. Ware het niet dat die finish zo’n 175 kilometer en 5 dagen verderop ligt.

Of ik net zo euforisch met de handen omhoog op mijn eindbestemming aankom als afgelopen zaterdag, dat weet ik niet. Ik ben überhaupt heel benieuwd hoeveel energie ik tegen die tijd nog heb om euforisch te zijn. En of ik mijn ene been nog voor het andere kan zetten.

Maar, startkak of niet… De fietstassen zijn gepakt, de routes liggen klaar, het enige dat ik hoef te doen is mijn loopschoenen aan te trekken en gaan met die banaan.

Geen startschot, geen finishlijn, geen tijdsregistratie, geen medaille, geen PR. De komende dagen gaat niet om winnen of verliezen. Het gaat om de reis en het uiteindelijke doel: aankomen bij oma in limburg.

Ben ik er klaar voor?
Ik ben er klaar voor.
De ‘Grand Southern Grandma Trail‘ is AAN!