Mijn Eerste Marathon

Hoe ze het doen weet ik niet. Maar je hebt ze. Van die meisjes die, ongeacht het weer, er altijd fast, flash and fabolous uitzien tijdens het hardlopen. Met zwiepende paardenstaartjes of, doe eens gek, weelderige wapperende manen. Huppelend als hindes maken ze hun rondjes om uiteindelijk met kleine gezonde blosjes op de wangen thuis te komen alsof er bíjna niets gebeurd is.

En dan heb je mensen zoals ik. Die ’s ochtends met de mascara nog onder de ogen en een snelle knot op het hoofd de deur uit lopen, om uiteindelijk als een moestuintje van Albert Heijn thuis te komen, met stromend zweet waar een zout-grot jaloers op zou zijn.

Helemaal nu. Nu de temperatuur weer begint te stijgen. Niet dat ik hier iets op tegen heb. Nee, zeker niet. Ik vind het heerlijk! Korte broek, t-shirtje….niks te klagen op dat gebied hoor! Het probleem is echter; hoe geler de zon, des te roder mijn kop. En nu is het tijdens inspanning niet zo erg dat mensen zien dat ik een potje sportief mijn best aan doen ben. Het is alleen dat mijn hoofd van mening is mensen daar nog ruim tot 2 uur ná de activiteit aan te herinneren.

Kort, lang, sloom of snel… Het maakt niet uit. Zodra de zon op mijn bol staat, lijkt mijn hoofd alle warmte te willen opslurpen én vasthouden. En terwijl het zomerse briesje nog enigszins zijn best doet om mijn boei af te laten koelen, heeft dit alleen maar als uitwerking dat de straaltjes zweet op mijn hoofd in zoutpilaren veranderen en ik dus uiteindelijk als een ingemaakt tomaatje onder een koude douche stap in de hoop dat dit het ontplofte leed enigszins kan doen verzachten.

Dit helpt echter niet als je even een ‘tussen de bedrijven door’ rondje doet. Zoals ik afgelopen zaterdag. Tussen allerlei zaken rondom het organiseren en presenteren van een filmfestival door wilde ik nog even snel kort naar buiten. Met gierende banden scheurde ik dus door het bos, om daarna als de wiedeweerga onder de douche te springen, snel aan te kleden en….KEIHARD verder te zweten!

Tijd om een beetje fatsoenlijk af te koelen was er echter niet. Er moesten nog bloemen voor de jury gehaald. Dus stapte ik al code rood en code zweet de auto in met een waaier in mijn hand om niet als een groot rood druipend zweetmonster de bloemist in te stappen. Me ondertussen afvragend hoe die vrolijk huppelende paardenstaartmeisjes dat toch altijd doen…

Toen kreeg ik een apje binnen van Marjolein: “Kijk, nog een leuke foto van jullie tijdens de KvS!”

Ik kijk en ik vraag me nogmaals af: Hoe doen die vrolijk huppelende paardenstaartmeisjes dat toch?