Mijn Eerste Marathon

“Wafels te koop! Lekkere wafels te koop! Zelfgemaakt voor maar 25 cent!”

Terwijl ik een kilometer voor de finish op Sjoerd sta te wachten, help ik en passant twee Limburgse meisjes en een pony genaamd Saartje met het verkopen van hun wafels. Ik zie andere lopers naar mij kijken maar roep stug door. Dat waarschijnlijk geen van de trailrunners op dit moment geld bij zich heeft en sowieso nu liever doorloopt naar de gratis vlaai aan de finish, dat zeg ik de meisjes maar niet. Ik denk dat ze het al gek genoeg vinden dat een meisje met startnummer en trailschoenen hun wafels nu probeert te slijten.

Dan zie ik in de verte een oranje shirt met een verhit hoofd erboven aankomen. Ik kijk nog even goed en concludeer dan dat dit niet anders dan die van mij kan zijn. Erg blij kijkt hij overigens niet, moet ik constateren. Verre van zelfs.

“Ik ga NOOIT meer met een wedstrijd meedoen! Of in het weekend zo’n pokkeneind rijden voor zoiets als dit. Ik ben er klaar mee!”

6 mei 2017.
De dag dat Sjoerd officieel een punt zette achter zijn hardloop carrière.

Nee, aan Gulpen lag het niet. En aan de gratis kruimelvlaai bij de finish kon het zeker niet liggen (was er in ieder geval toch nog – op alle heuvels na – een hoogtepunt). Maar sommige mountainbikers moeten zichzelf gewoon niet stug blijven volhouden dat trailrunnen een soort mtb’en op schoenen is. En dat je best zonder wat training een stukkie weg kan fietsen, maar 15 kilometer met 350 hoogtemeters toch net wat anders is.

Ik daarentegen liep als het zonnetje dat ons deze ochtend in sjoen Limburg vergezelde. Daar waar ik de week daarvoor nog bang was dat mijn bovenbenen voor de rest van mijn leven een trauma hadden overgehouden aan die marathon, leken ze dat nu spontaan vergeten. Misschien dat het kwam doordat ik voor de start herenigd werd met mijn favoriete bierkabouters, maar ik voelde de supercompensatie in mijn benen zitten en trippelde met gemak de heuvels op, terwijl ik dacht: ‘Ik had me dit toch wel wat zwaarder voorgesteld’.

Het was dus eigenlijk maar goed dat ik vergezeld met het motto ‘samen uit, samen thuis’ die lange van mij had meegenomen. Want als ik alle remmen los had gelaten, dan hadden we zomaar een ‘Sjeezen in Salland’ tafereel kunnen krijgen. Niks mis mee natuurlijk, maar marathonherstel kun je soms toch wel beter iets langer serieus nemen.

Gelukkig bood de omgeving genoeg moois om met handrem erop van te genieten. Als van oorsprong Limburgs maedje ben ik redelijk vaak in het zuiden te vinden, maar deze omgeving kende ik tot mijn grote schaamte nog niet. Wel had ik al heel snel het gevoel dat ik hier toch liever een keer alleen zou willen lopen, in plaats van in een lange sliert met lopers. Prima als je een beetje vooraan loopt, maar nu was het toch best wel druk op sommige stukken. Helemaal met al die inventieve klaphekpoortjes die voor de nodige opstoppingen leidden.

Maar er was te veel moois om je over iets anders druk te maken. En aangezien ik toch de tijd had om van dat moois te genieten, kon ik dat ook maar beter goed benutten. Het weer was prachtig, de omgeving allemachtig prachtig en ik bleef maar verbaasd dat mijn benen zo goed voelden.

Die van mij wel…

“Zelfs de Goudsbergtrail ging nog beter”, zegt het verhitte hoofd als hij me weer bijhaalt. “En toen had ik én niet getraind én een kater!”
“Nou, dan moet je misschien nog minder trainen en meer bier drinken”, zeg ik.
Ik geloof dat hij na 12 kilometer echter het punt van lachen om grapjes wel is gepasseerd.

Ik besluit weer even een stuk vooruit te lopen en te genieten van dat het zo lekker gaat. Eigenlijk zonde dat we dit hele stuk hebben gereden voor zo’n korte afstand. Ik had hier best 32 kilometer lang van willen genieten.

Dan kom ik een kilometer voor de finish de twee Limburgse meisjes en hun pony Saartje tegen. En terwijl ik hun wafels aan de verhitte lopers probeer te slijten besluit Sjoerd dat hij er klaar mee is. Gelukkig wil hij nog wel samen met mij naar de finish lopen. En kan er zelfs een lachje vanaf als ik mijn stuk vlaai aan hem doneer.

Nee, aan Gulpen lag het niet. Maar sommige mensen zijn nou eenmaal liever de Koning van de MTB dan de Koning van Spanje.