Mijn Eerste Marathon

“Go go go goooooo! Kom op jongens! Nog maar 4 kilometer! De laatste loodjes! Ziet er nog soepeltjes uit hoor! Jullie zijn er bijna! Nog maar een klein stukje! Het gaat hartstikke goed! Jullie zijn helden hoor! Kom op! Nog even doorzetten! Eeuwige roem en koud bier bij de finish! Go go go goooo!”

Je zal als supporter tijdens de Marathon van Rotterdam maar rond het 38 kilometerpunt op jouw loper staan te wachten en belanden naast één of andere gek met een oranje bord dat bovenstaand mantra luidkeels als een vastlopende langspeelplaat continu herhaalt. En herhaalt. En herhaalt.

Ja, ik kan me best voorstellen dat sommige mensen zich afvragen wat iemand zoals ik bezielt. Want waarom zou je anderhalf uur in de trein naar Rotterdam afreizen om daar vier uur lang met een bord langs de weg te staan en wildvreemde lopers toe te schreeuwen?

Ja, waarom eigenlijk?

Ik zou graag willen zeggen dat ik eigenlijk niks beters met mijn leven te doen heb, maar dat is niet zo. Het punt is dat supporteren gewoon ontzettend leuk is. Bijna als een dagje Efteling maar dan met lopers in plaats van laven. Het is een achtbaan aan emoties, die varieert van blij, uitgeput, ontlading naar helemaal kapot. En als loper zelf weet ik bovendien als geen ander hoe fijn een aanmoediging groot of klein kan zijn. Zelfs als het iemand is die je helemaal niet kent. Het kan je soms net dat ene zetje geven dat je nog nodig hebt, je voor een paar seconden vleugels geven, of gewoon iets om naar uit te kijken.

Iets doen voor een ander is een dankbare taak. Het enige dat je hoeft te doen is er zelf een feestje van maken. Gewoon, geen schroom, die drempel over en schreeuwen maar. En ja, je krijgt soms wat vreemde en verbaasde blikken (vooral van toevallige voorbijgangers) en niet iedere loper zal op je reageren (als je echt stuk bent, ben je echt stuk), maar over het algemeen is dat wat je geeft ook het driedubbele wat je terugkrijgt. wat dat betreft zou je supporteren gewoon puur eigenbelang kunnen noemen.

En uiteraard sta ik er voor iedereen, maar toch ook net dat beetje extra voor de mensen die ik ken (al dan niet van twitter, instagram, de triathlonclub of eerdere supportacties). Een dikke knuffel met Frank, een high five met Helma, drie dikke zweetzoenen met Monique, een hug met Anneke, een foto met Rutger, een extra schreeuw naar Gabriëlla en een heeeeeele dikke knuffel en een beloofd blikje chocomel voor Marjolein.

En hoewel het originele Heldenbord na ruim 3,5 jaar inmiddels bijna van ellende uit elkaar valt en aan de zijkanten door stukken plakband bij elkaar moet worden gehouden, ben ik voorlopig nog niet van plan mijn incidentele heldenacties te staken. Want zoals ik eerder al op mijn andere blog schreef: Het zijn écht de kleine dingen die het hem doen.

De lopers gisteren waren helden. Kleine moeite om daar een paar uur voor vrij te maken en ze dat te vertellen.