“Ik ben KAPOT!”
Het is nog maar 10 meter tot de finish en ik gil dat ze nog even moet doorzetten.
“Kom op, nog een klein sprintje!”
Pas als we over de finish zijn en ik op mijn klokje kijk, begrijp ik dat ze het echt meende dat ze kapot was. We hebben zojuist haar tijd op de Montferland Run ten opzichte van vorig jaar met 10 minuten verbeterd. Volgens mij heeft ze überhaupt nog nooit zo snel gelopen. De beul die ik ben. Of de haas. De beulhaas.
Fast rewind één uur en drieëntwintig minuten terug staan we aan de start van misschien wel één van de mooiste loopjes in Nederland. De Montferland Run. Ik loop deze ‘alternatieve Zevenheuvelenloop’ nu voor de derde keer en daar waar ik het met die zeven (waarvan het er niet eens zeven zijn) na één keer wel had gehad, kan ik er hier geen genoeg van krijgen. Al is het alleen maar omdat het tot nu toe ieder jaar zulk ontzettend prachtig winterweer is geweest. Droog, koud, zonnig. Een winterdag waarvan je hoopt dat de hele winter uit een aaneenschakeling van zulke dagen zal bestaan. En waarbij 15 kilometer lang heuvels trotseren eerder een cadeautje is dan een opgave.
Tenzij je dus mijn zusje bent en wel het zweet uit je bilnaad moet lopen omdat je zus normaal gesproken nou eenmaal wat sneller is dan jij. Iets waarvan ik de eerste paar kilometers overigens weinig merkte. We waren redelijk achteraan gestart, maar al na 100 meter vond mevrouw dat er wel een beetje ingehaald mocht worden. Links, rechts, schoot ze langs de lopers voor ons, racete door de binnenbochtjes en ik hupte er als een hysterische haas achteraan.
De eerste vijf kilometer kwamen we door in 27 minuten. Snel. Misschien te snel. Maar ach, soms moet je wat goed voelt niet afremmen, maar gewoon zien waar het schip strandt. Met een grote heuvel voor ons was het in ieder geval duidelijk dat het tempo hier al wel wat zou zakken. Gelukkig geldt in het kader van heuvels het principe ‘what comes up, must go down’. Voor we het wisten lagen we dus rollend onderaan de berg en hadden we de eerste helft er al opzitten.
Wat ik nooit vergeet aan de Montferland Run is het bekertje half warm water dat halverwege word geschonken. Iets wat absoluut niet smaakt als je het niet weet, maar wat nu door de vrijwilligers netjes werd aangekondigd met ‘Lauw water! Lauw water! Lauw water!’ Ach ja, beter lauw water dan lauw bier zullen we maar zeggen.
Wat ik inmiddels ook nooit vergeet is het feit dat je bij de Montferland Run denkt dat je het zwaarste na die grootste heuvel wel hebt gehad, maar juist de vele kleine(re) klimmetjes in de tweede helft je de das om kunnen doen. Riep ik vorig jaar wel vijf keer ‘dit is écht het laatste heuveltje’ (wat mij uiteraard niet in dank werd afgenomen) nu wist ik wel beter. Wat ik ook nog wist is dat het publiek soms ook wel een beetje vermaak kan gebruiken. Handkusjes doen het bij klapperde blauwbekken langs het parcours altijd goed.
Ondertussen was mijn zusje nog steeds meer dan goed bezig. Ok, het tempo kakte inmiddels wat in, maar inmiddels hadden we zoveel speling opgebouwd dat het wel heel erg gek moest lopen wilden we géén PR gaan pakken vandaag. Ik pushte dus niet te veel om harder te gaan, maar gewoon om door te blijven lopen en samen de kilometers af te tellen. Nog 3, nog 2, nog 1……nog 1 laatste heuvel en dan rollend naar de finish.
Voor ons zag ik een dame met een blond staartje waar we al de hele route mee stuivertje gewisseld hadden. Die zouden we toch moeten kunnen pakken…. Ik wierp een blik over mijn schouder en zag dat ik de eindsprint niet te vroeg moest inzetten. Als je zelf nog puf hebt is het moeilijk voor te stellen dat een eindsprint bijna niet meer gaat als je al 15 kilometer lang alles hebt gegeven. Ik hoefde echter maar één nanoseconde aan de halve marathon in Etten Leur te denken om te weten hoe dat ook alweer voelde. Terwijl ik het blonde staartje voor me dus in de gaten hield, telde ik langzaam de meters af. Met de finishboog in zicht keken mijn zusje en ik elkaar aan. Eindsprint!
Het blonde staartje werd verpulvert. En zo ook het PR. Op de 15 kilometer, maar (onofficieel) ook op de 10 en 5 kilometer. Het enige wat overbleef was trots. En de hashtag #mijnzusjeiseenheld
Mijn Eerste Marathon 