Mijn Eerste Marathon

Soms zijn er van die momenten dat je je ineens realiseert hoe mooi Nederland is.
Niet dat ik me hier normaal gesproken niet van bewust ben. Maar met ons standaard ingebakken ‘het gras is altijd groener bij de buren’, wil ik nog wel eens vergeten af en toe goed om me heen te kijken en me te realiseren hoe mooi ons kleine kikkerlandje kan zijn.

Zo heb ik deze herfst bij mij in de buurt een plek herontdekt. Daar waar ik meestal ‘verdwaalrondjes’ loop in het stukje dichtstbijzijnde bos waarvoor ik maar 1 kilometer hoef te lopen om ervan te genieten, heb ik de afgelopen 2 maanden wat vaker de moeite genomen om met de fiets (en ja, soms ook met de auto – soms spaar ik mijn krachten liever alleen voor het lopen – en soms ben ik gewoon lui – dat geef ik eerlijk toe) naar een stukje Nederland te gaan waar ik op dit moment wel kan blijven buitenspelen: Kwintelooyen.

Met allerlei onverharde paadjes, hoogtemeters en spetterende uitzichten  is het een heerlijke plek om het zweet en al je gedachten uit je hoofd te lopen. En dan bovenaan stilstaan en behalve vogels, je adem en hartslag verder niks te horen. Als ik in Kwintelooyen ben voelt het alsof de hele wereld even stilstaat. Dat wil zeggen, als je er niet op zaterdagochtend komt wanneer allemaal sportclubjes dit gebied ‘overnemen’. Maar zo aan het einde van een dinsdagmiddag…net voordat de rond deze periode de schemer invalt. Ge-nie-ten!

Het zijn van die momenten dat ik zou willen dat ik Léonie van den Haak was en zou kunnen blijven lopen. Ware het niet dat zij vooral gelukkig wordt van asfalt en ik haar met mijn boomstronken en herfstblaadjes wellicht geen plezier zou doen. Laat staan met DÉ TRAP.

Wie wel eens in Kwintelooyen is geweest, weet waar ik het over heb. En eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik die trap vaak ook oversla. Lui ja. Gewoon lui. Gelukkig kun je met een omweg aan hoogtemeters ook bovenaan dit gevaarte komen en is het een uitstekend punt om even lekker lui stil te staan en de schoonheid van Nederland op je in te laten werken.

Steeds weer is het uitzicht een beetje anders. Van groene blaadjes naar herfstkleuren en nu langzaam de ‘kalende fase’ in, waarbij ik mij stiekem begin te verheugen op hoe het uitzicht eruit zal zien met een verse laag sneeuw. Want lopen in verse sneeuw in het bos…do I really need to say more?!

Misschien krijgen we wel een witte kerst. En laat ik nou net hebben bedacht dat die dag een uitstekende gelegenheid is om nóg meer moois van Nederland te bekijken! Het plan is namelijk om die dag de Utrechtse Heuvelrug Trail te lopen. Dichtbij huis, maar met een groot stuk route wat ik nog nooit heb gelopen. Van station Driebergen-Zeist naar station Rhenen, 30 kilometer, zo goed als helemaal onverhard. En ok, de paadjes van Kwintelooyen lopen we nét langs, maar er is vast nog veel meer moois te ontdekken.