Mijn Eerste Marathon

21 augustus 2016

Lief marathon dagboek,

Nog maar 6 weken. Nog maar precies 6 hele weken en dan is het zover. Sterker nog, dan ben ik op dit tijdstip (14:05) wellicht al wel binnen. Iets wat ik overigens nog niet al te hard durf te roepen. Want van hard roepen, daar heb ik wel van geleerd.

Maar toch, een eerste mijlpaal is gehaald. Nooit eerder was ik namelijk zo dicht bij de marathon. Die 6 weken zijn namelijk niet zomaar 6 weken, maar een psychologisch punt. De twee andere keren strandde ik namelijk op dit punt. Moest ik na maanden voorbereiding met nog maar 6 weken te gaan opgeven. Een blessure rijker en een illusie armer.

Maar niet nu. Niet deze keer. Hoewel ik afgelopen week toch wel even lichtelijk in paniek raakte. Een plotseling opspelende stijve peesplaat deed mijn opnieuw opgedane vertrouwen wankelen. Nadat ik zo makkelijk die 19 km van Trail des Fantômes was doorgekomen, was het laatste waar ik op zat te wachten een zeurend pijntje. Het eerste wat ik dacht was: ‘Nee! Niet weer. Niet de 6-week-auch!’ Maar gelukkig wist ik mezelf te herpakken. En tot bedaren te brengen. Een extra rustdag, een paar km’s minder, wat extra aandacht aan rek- en strekoefeningen. En warempel…het hielp! De 6-week-auch bleek niet meer dan een 6-week-itch en was met een beetje krabben weer voorbij.

Vanochtend vierde ik dus even een feestje. Eerst 17 kilometer alleen, daarna nog 8 kilometer samen. De laatste keer dat ik een afstand als deze aflegde was 2 jaar geleden. Maar nooit voelde ik me zo sterk als nu.

Nog 6 weken tot de marathon. And boy, am I ready for that!

Liefs,
Sanne