Mijn Eerste Marathon

Het begon met een oproepje op Twitter: ‘Nog mensen met leuke alternatieve activiteit voor 14 sept? Heldensupport iemand?’ Een onschuldig oproepje met grote gevolgen. Beware mensen, social media leidt tot gekke acties: eerst druk je op de knop ‘verzend tweet’ en voor je het weet druk je op de knop ‘boek ticket’. En nee, dat is geen ticket voor een marathon!

Die marathon die komt er namelijk écht niet. Hoewel ik na mijn vorige blog nog ergens de stiekeme hoop koesterde dat er ineens een wonder zou geschieden en ik alsnog naar Keulen af zou reizen, is die hoop na 4,5 looprust (en nog 2,5 week voor M-day) toch wel naar een heel klein minimum gekrompen. Helpt ook niet mee dat ik van het Ikea-kastje naar de muur werd gestuurd, met een (overigen hele lieve, fijne, goede, super) fysio die de rotzooi van de chiropractor ook niet kon fixen en een doorverwijzing naar een manueel die na 1 behandeling al ziek moest melden, waardoor ik nu al meer dan een week wacht op behandeling 2. Tja, en als je dan in druilerig Nederland zit met pijnlijke aanhechtingen waar ook de honden geen droog brood van lusten, dan wordt het misschien eens tijd om wat anders te proberen: een knäckebrödje bijvoorbeeld.

Heldensupport op marathondag dus.
Een idee dat vorig jaar is ontstaan toen ik Amsterdam moest missen. Dat ik niet kon lopen was namelijk één ding. Maar wat doe je met die lege dag die al maanden met dikke vette letters in je agenda omcirkeld staat? Ik besloot alsnog naar Amsterdam toe te gaan. Ik mocht dan wel niet lopen, vele andere loopmaatjes waar ik al die tijd contact mee had gehad liepen wel. En die konden vast wel wat heldenmoed gebruiken.
En zo geschiedde.

Nu had ik dit jaar natuurlijk ook gewoon alsnog naar Keulen kunnen afreizen. Maar eigenlijk had ik daar helemaal niet zo’n zin in. Eén keer tijdens ‘jouw’ marathon langs de kant staan is nog wel ‘lalalalater zul je lachen’, maar twee keer? Bovendien is mijn Duits niet opperbest (ben bang dat ik dan als een hele boze strenge supporter ga klinken – ‘Laufen Held! Weiter gehen!’) en ken ik eigenlijk ook gewoon niemand die daar loopt. En ja, normaal gesproken schreeuw ik ook gewoon jan en allemaal toe, maar het supporteren krijgt toch net dat extra beetje jeu als je tijdens het krampachtig omhoog houden van het bord ook zo af en toe iemand herkend in de mensenmassa.

Dus vandaar die oproep. Op Twitter. Of ik nog iemand ergens kon supporteren.
Vele data kwamen voorbij, maar niemand die op 14 september mijn ‘gehup Held’ kon gebruiken. Net op het moment dat ik dacht ‘dan maar een spinningmarathon’ (vier uur met Evert in een donker hok is lang zo slecht nog niet), kwam daar ineens de tweet: ‘Ik loop wel op 13 september, de halve, in Stockholm.’ En hoewel deze reactie eigenlijk op mijn ‘nee’ lijstje had gemoeten (het is immers geen event op de 14e), was er iets in die tweet waar mijn oog op bleef hangen: Stockholm. Een weekendje Stockholm. Even weg. Een kleine break. Een nieuwe plek ontdekken. Waarom klonk dat zo gek nog niet?

Nou, misschien omdat er op dit moment aan de inkomstenkant van mijn bankrekening niet echt veel spannends binnenkomt. Of omdat zomaar naar Zweden vliegen om daar met een oranje bord te staan supporteren ook op zijn zachtst gezegd een beetje vreemd klinkt. Bovendien, wie mij persoonlijk een beetje kent, weet dat ik in dit soort situaties moet oppassen. Ik heb namelijk nogal een geschiedenis met impulsief geboekte vliegtickets.
Maar hé, waren die impulsieve uitspattingen niet de leukste uitspattingen ooit? En is het eigenlijk niet de bedoeling dat je zelf van je leven een feestje maakt? Ook als dat (nog) geen minutenfeestje kan zijn? Ik heb gewoon zin om weg te gaan en Stockholm stond toch al even op mijn verlanglijstje. Waarom zou ik dat mezelf dan niet gewoon cadeau doen? Een telefoontje over mijn laptop die gerepareerd zou worden gaf de doorslag. In plaats van alleen het ventilatierooster te fixen was in de fabriek ook ‘per ongeluk’ ook mijn harde schijf verwisseld. Weg alle bestanden! En toen was ik er klaar mee. Geen baan, geen marathon, geen harde schijf in mijn computer…allemaal leuk en aardig. Maar mooi dat ik dus wél naar Stockholm ga!

Wat voor vlaag van verstandsverbijstering ik dus heb gehad weet ik niet, maar wat ik wel weet is dat ik volgend weekend van vrijdag tot en met maandag in Zweden zit. Op een slaapzaal met 16 bedden – dat dan weer wel – maar hé, who cares, als je midden in het centrum zit? En ja, natuurlijk gaat het heldenbord mee. Een aanmoedigende schreeuw is toch het minste dat ik kan doen na het mij aangeven van een erg goed idee om een weekend weg te gaan. Nu alleen mijn heldenbord wat aanpassen en nog een beetje oefenen op mijn Zweeds: ‘Heja Hjälte!’