Mijn Eerste Marathon

Het kan verkeren. Zo sta je twee weken terug nog bijna op het punt om de hele uitdaging aan je voorbij te laten gaan en zo kun je niet wachten om volgend jaar weer bij dit avontuur van start te gaan. Niet omdat het me allemaal zo makkelijk af is gegaan (je wilt me op dit moment niet trap op of af zien gaan – SPIERPIJN!), maar wel omdat het net zo zwaar als geweldig was. En omdat het gevoel van overwinning alle genomen hoogtemeters doet verbleken.

Een gevoel wat ik overigens bij de start nog verre van afwezig was. Het begon al met de wekker die om 5.45 ging. Mensen, waar is de tijd gebleven dat zondagen stonden voor een gat in de dag slapen en niks doen?! Gelukkig doet een douche wonderen en zaten we een uur later toch enigszins opgewekt in de auto. Ik begon er zowaar een beetje zin in te krijgen!

Totdat je bijna drie uur later in Bérismenil landt en het enige wat je denkt is…k-k-k-koud! Waarom deden we dit ook alweer?! Waarom organiseren ze evenementen als deze niet gewoon lekker in de zomer?! Een aantal gekke Belgen had overigens al wel de lente in de bol. Dapper met korte broek zaten ze fier op hun mountainbike. Zelfs Tommy achter in mijn rugzak begon er spontaan van te klappertanden!

Want ja, je heeft Team Cavia of je heet Team Cavia. Als mascotte hadden we dus Tommy de cavia meegenomen. Wij een beetje steun aan hem, hij een mooie sightseeing trip (en de andere deelnemers onderweg nog eens wat te lachen). Hij was in ieder geval blij lekker warm weggestopt te zijn in de rugzak.

Ik vervloekte mezelf ondertussen dat ik onder mijn fietshandschoenen niet ook nog eens mijn hardloophandschoenen had aangetrokken. Het leuke van dit hele grapje was dat je na het ophalen van je starterskit en het klaarleggen van je loopspullen in de wisselzone eerst nog eens 8 kilometer naar de start mocht fietsen (alsof die 2 kilometer kajakken, 25 kilometer mountainbiken, 7 kilometer trailrun en 4km run-bike nog niet genoeg was). Nu werd met dat ritje naar de start lief gezegd dat het voor een groot deel berg af was. En ja, dat was het ook, maar KOUD dat het was! Eén graad en in volle vaart met de wind in je gezicht suizend naar beneden. U begrijpt, eenmaal aangekomen bij het stuwmeer hadden we als cavia’s weinig meer te piepen. KOUD!, was het enige dat ik nog kon denken.

En dan moet het dus allemaal nog beginnen. Lachend als een boer met kiespijn stonden we onszelf voor te houden dat het toch vast allemaal heel erg leuk zou gaan worden. Ondertussen bedacht ik me dat ik nu ook gewoon lekker warm thuis had kunnen zitten. In een joggingsbroek. Op de bank.

Heel lang de tijd om weg te dromen van warmere oorden had ik echter niet, want ineens kwam er toch echt actie in de taxi en moesten we onze kajaks richting het water slepen. En dát is het punt dat bij mij ineens de knop omging. Zodra we het water in werden geduwd kwam ineens mijn glimlach naar boven en was de enige gedachten die in mijn hoofd opkwam ‘Wiiiiiieeeeeehooooooeeeeee!’

Nu zijn cavia’s normaal gesproken niet echt waterratten, maar ik voelde me als een vis in het water in ons bootje. Laat dat startschot maar komen! Ehm…nou, een startschot was er niet echt, maar een soort vaag ‘gogogo!’ en ineens een hele hoop gespetter om ons heen betekende dat de race was gestart. ‘Teeeeaaaam caviaaaaaaaa!’

Half gierend, half peddelend gingen we in volle vaart van start. Gelukkig hadden we al snel onze slag te pakken en nam ‘oppercavia’ Sjoerd achterin de rol van stuurman op zich. ‘Links, rechts, links, rechts, link, nog een keer links, nog een klein beetje links eeennnnn…rechts!’ Sneller dan verwacht bereikten we het keerpunt en aan de andere kant van de boei zag ik dat we toch nog best leuk vooraan in het deelnemersveld lagen. Kijk, dat is vast een mooi begin!

Alle kou was ook spontaan uit mijn lijf verdwenen. Zelfs toen ik met een natte broek en natte voeten de fiets opstapte leek mijn lijf van adrenaline de thermostaat spontaan op standje comfortabel te hebben gezet. The game was on!

Want nu ging het voor mijn gevoel allemaal pas echt beginnen. Was het kajakken een leuke en hilarische opwarmer, nu kwam het gedeelte waar ik al die tijd zo tegenop zag: het mountainbiken. Verrassend genoeg zat ik echter vrij comfortabel op de fiets. Of die ‘ik zie het wel’ houding door de afleiding van het kajakken kwam of dat ik echt ineens ballen had gekregen weet ik niet. Wellicht dat het wel scheelde dat we niet direct (letterlijk) in het diepe werden gegooid en het eerste gedeelte vooral over brede paden ging. ‘Dit kan ik!’ dacht ik bij mijzelf (terwijl ik al hijgend omhoog fietste terwijl meneer de oppercavia even zijn ‘wheelie’ capaciteiten aan het deelnemersveld toonde – hoezo frustrerend?! – ik ploeterend en hij fluitend op één wiel naar boven!)

Natuurlijk kon het niet allemaal alleen maar van een leien dakje gaan. Van een steil dakje, dat wel. Want toen de eerste fatsoenlijke afdaling zich aandiende was dat ook meteen eentje van het kaliber ‘Paniek, help! Dat kan ik niet!’. Gelukkig zag ik meerdere mensen ietwat weifelend naar beneden rijden. Ik was inmiddels als bange cavia maar gewoon afgestapt (natuurlijk net op het moment dat een bekende voorbij kwam rijden die nog even een ‘Kom op Sanne!’ naar mijn hoofd slingerde). Gelukkig was ik nog geen 5 meter verder en zag ik dat er een inmiddels een grote opstopping was gekomen van allemaal bange cavia’s die ook niet op 2 wielen naar beneden durfden. En ach, dat afstappen was geen verkeerde zet met de klim die daarna kwam. Die was sowieso niet fietsend te doen, dus mochten we allemaal als pakezels met de fiets op onze schouders omhoog.

Ondertussen had Tommy zijn cavia-oogjes laten vallen op twee meiden waarmee we steeds van stuivertje wisselden. Zij langs ons, wij weer langs hen.Net zoals bij ons hadden ook zij een betere en een iets minder goede fietser als team.Daar waar Sjoerd dus steeds op mij moest wachten, moest het meisje met de fietsbenen ook steeds op haar bange cavia wachten.

Inmiddels was ik het besef van tijd aardig kwijt. Je bent zo bezig met omhoog trappen en al die 880 hoogtemeters te overwinnen, dat je zomaar ineens twee uur later bent. Dat mijn benen wel door hadden dat ze al zo’n tijd bezig waren, dat voelde ik in het melkzuur dat zich daarin aan het ophopen was. Ik probeerde er dus maar niet teveel aan te denken dat we straks ook nog zouden moeten lopen!

Maar zo ver was het nog niet. Er kwamen nog flink was afdalingen (en klimmetjes!) voorbij en heb en passant ook nog best wat grenzen verlegd. Met wat tips van de oppercavia heb ik wat heuvels afgereden waarvan ik thuis toch twee keer achter mijn oren zou hebben gekrabd (of gegild). En hoewel ik ook nog genoeg stukken wél ben afgestapt of heb gelopen, kon me dat niet schelen. Ik was het gewoon aan het doen en dat voelde gewoon héél erg cool! Tel daar nog eens een geweldige omgeving bij op, prachtige bospaadjes, kleine stroompjes, spannende single tracks….en ik kan je niet anders zeggen dan dat ik gewoon keihard aan het genieten was!

Twee uur en twintig minuten later kwamen we weer aan bij het voetbalveld en kon de hel van de volgelopen benen beginnen. Dat de Grand Raid niet voor watjes is, blijkt wel dat je meteen heuvel op wordt gestuurd. Iets waar mijn benen het totáál niet mee eens waren, maar goed, wat moet, dat moet. Niet piepen, lopen! Gelukkig kwam al vrij snel daarna een vlak stuk en kregen mijn benen er ineens zin in. We haalden zowaar een aantal mannelijke teams in. Ondertussen nog steeds op de voet gevolgd door de meisjes van Tommy.

Het feestje begon echter pas bij het afdalen. Slingerend tussen de bomen door naar beneden. Ik voelde me als een aapje in het oerwoud en zelfs Sjoerd moest moeite doen mij bij te houden. We haalden flink wat mensen in en ik voelde me even on top of the world. Héél even dan….want tja, ik had het kunnen weten…alles dat omlaag was gegaan, moesten we ook weer omhoog. En toen begon ik te merken dat mijn lijf toch al aardig wat te verstouwen had gehad. Meer wandelend dan hardlopend gingen we omhoog. Maar dankzij een flinke pas erin (en het feit dat de andere teams net zo uitgeblust waren) bleven de achtergelaten teams eigenlijk allemaal voor.

Sneller dan verwacht stonden we ineens weer bij het voetbalveld. Tijd voor écht de laatste ronde! Meneer cavia fietsen en ik lopen. Nog 4 kilometer. Nog 4 hele zware kilometers. Twee bergop, twee bergaf. Alle gelletjes, sportdrank en cola was ik inmiddels voorbij…met meer dan drieënhalf uur heftige activiteit in het lijf….was het nu gewoon bikkelen en doorgaan. In stevige wandelpas omhoog met af en toe een kleine dribbel en ondertussen hopen dat het hoogste punt eindelijk in zicht komt. De pap zat erin en de koek was op. Lachen kon ik nog wel, maar daarmee kom je niet bovenop die heuvel.

De meisjes van Tommy hadden ondertussen nog een restje energie over en raakten moesten we 2 kilometer voor de finish alsnog laten gaan. Net zoals clubgenoten Frank en Peter, die na wat krampaanvallen in de eerste loopronde nu met de Run-bike hun winst konden pakken.. Mij maakte het ondertussen allemaal niet uit. Team Cavia racete zijn eigen race en ik had überhaupt niet kunnen denken dat we het zo ver zouden schoppen.

Met het laatste restje energie dat ik nog had rolde ik mezelf de laatste kilometer naar beneden. Daarbij zowaar nog één mannenteam inhalend (‘Amai! Word ik nu ingehaald door ‘ne vrouw?) en ondertussen de meters aftellend.Nog één rondje rond het voetbalveld, nog één heuveltje, nog één bochtje. En dan, ja, eindelijk….de FINISH!

Ka-pot!

Op, leeg, moe, geweldig, blij, verrast. We hebben het gewoon gedaan! Wij. Team cavia. Gefinisht! En hoe! We blijken er namelijk niet alleen ‘maar’ 3.56 uur over te hebben gedaan (waarvan ik had gedacht dat we toch minstens 4.30 uur onderweg zouden zijn), maar zijn ook nog eens derde mixed team geworden! Dat is toch echt wel een verrassing die we niet zagen aankomen. En aangezien de winst maar liefst twee halve liters Chouffe waren, moesten we daar natuurlijk wel even op wachten. Verkleumd of niet, voor kabouterbier maken cavia’s altijd tijd!

In een roes van vermoeidheid, kou en euforische stuiterenergie, vertrokken we om half vijf richting de auto. Wat een dag, wat een avontuur! Hels, geweldig, zwaar, gaaf en alles in één…dat was Grand Raid Nisramont. En zelfs nu, met spierpijn in mijn hele onderstel, kan ik niets anders dan piepen dan dat we er volgend jaar weer bij zijn.

Je kan meer dan je denkt. En cavia’s ook.
Proost!