Een week na Woerden. We zijn weer geland. Zweven is leuk, maar aangezien hoogmoed voor de val komt en ik over 12 welgetelde nachten alweer aan de start sta van mijn volgende triatlon, kun je soms maar beter even met beide benen op de grond blijven staan.
Of met je billen op de bank. Ja ja, ook dat gebeurt. Niet vaak (3 sporten beoefenen betekent ook 3 sporten trainen), maar als het een keer zover is, dan is het natuurlijk best wel leuk als op dat moment net de Triathlon World Series op de BBC worden uitgezonden. Zo kun je niet alleen op een luie manier aan je sportieve imago werken, maar pik je tevens op een lazy Sunday nog wat leuke tips en trucs mee.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik op die bank vooral veel en lang met open mond heb zitten kijken (Wat gaan ze haaaaaard! Wat gaan ze haaaaard!). Maar ik zal niet ontkennen dat het ook wel erg inspirerend werkte. Niet dat ik ook maar enigszins ambieer om ooit maar iets van dat kaliber te presteren (of, nouja, ambiëren…zelfs al zou ik het willen…!), maar het zette me wel aan het denken. Bij zowel de mannen- als de vrouwen-series werd de race namelijk uiteindelijk uitgemaakt door iemand die toch wel heul erg hard kon lopen. Niet dat ze niet ook heel hard konden zwemmen en fietsen (Haaard! Haaaard!), maar het waren hun sterke loopbenen die in de eindstrijd het verschil maakten en hun concurrentie van de baan veegde alsof het niets was.
En daar, voor de tv, met mijn luie kont op de bank, bedacht ik me ineens: ik wil ook sneller kunnen lopen! Ik wil ook kunnen knallen. Ook een gat slaan in het veld waar je ‘u’ tegen zegt. Ook mijn tegenstanders verbijsterend achterlaten. In volle eindsprint naar de finish. Niet dat ik dit normaal niet wens (wie wil nou niet sneller kunnen lopen?), maar aangezien lange tijd mijn droom en wens bij verdere afstanden heeft gelegen, was dat snelheidsdingetje iets waar ik eigenlijk niet zo heel veel aandacht aan besteedde.
Tot nu dus. Met marathondromen in een diep laatje opgeborgen, het verstandige advies van mijn fysio om lange afstanden voorlopig even te laten voor wat ze zijn, én een paar tri’s in het vooruitzicht waarbij de maximale loopafstand sowieso op ‘slechts’ 10 kilometer ligt; was het besluit snel gemaakt. Ik ga me komend jaar richten op de korte afstand. En nee, dat betekent niet dat ik nu meteen als een doldwaze sprintster vol het gas erop ga zetten. Daarvoor zijn we nog te kort uit de blessure (en – niet geheel onbelangrijk – nog steeds opbouwend aan het herstellen). Maar het is wel fijn om een nieuw doel te hebben om naartoe te werken. Al was het alleen maar om aan het einde van het jaar wellicht eindelijk dat PR op de 10 kilometer (49.40) eens te verbreken. Maar ook omdat ik in Woerden al merkte, dat ik als 4e loopster van de 41 best wel wat kansen heb liggen op dat vlak.
En ja, natuurlijk vergeet ik ook vooral de fun niet. Een PR is altijd leuk, maar je daar blind op staren is een stuk minder. Maar ik merk dat ik alleen al van het idee om qua lopen eens iets heel anders te doen eigenlijk heel erg blij wordt. Net zoals ik in november heel blij werd toen ik tijdens de Horaloop eindelijk een eerste 5 kilometer wedstrijd deed. Dat was echt leuk!
Dus tja, nieuwe dromen, nieuwe doelen, nieuwe kansen. En als we die dan toch hebben gesteld… dan gaan we komende zaterdag maar meteen aan de bak: 5 km tijdens de Cuneraloop. Niet volle bak speed, wel volle bak fun. Zodat ze wellicht over een half jaar ook over mij kunnen zeggen: wat gaat ze haaaard! Wat gaat ze haaard!
Mijn Eerste Marathon 
Een reactie op “Wat gaat ze haaaaard!”