Mijn Eerste Marathon

Familie is een raar iets. Tenminste, als je naar mijn zusje en mij kijkt. Als er namelijk twee personen zijn die niet op elkaar lijken, dan zijn wij het wel. Innerlijk, uiterlijk, binnenstebuiten en ondersteboven. Het is dat we beiden zo goedgelovig zijn dat we ervan uitgaan dat we echt echt écht van dezelfde ouders afkomstig zijn (ik heb in ieder geval nooit een melkman langs zien komen); anders zou er weinig over blijven om ons de titel ‘zussen’ mee te geven.

Om jullie een kleine schets te geven van de verschillen waar ik het hier over heb:
De een shopt (het liefst de hele dag – op een koopavond!), de ander hopt (naar theaters en culturele evenementen).
De een ziet altijd de laatste blockbusters, de ander is kind aan huis bij het Filmhuis.
De een spot de beste koopjes online, de ander koopt tweedehands bij de kringloop (‘Ieuw, is dat wel gewassen?!)
De een boekt relaxte zonvakanties, de ander trekt er liever op uit met de backpack.
De een is altijd relaxed en ontspannen, de ander doet de naam ‘stresskip’ meer dan eer aan.
De een geeft niet zo om presteren, de ander maakt het liefst van alles een prestatie.
De een drinkt sporadisch een drankje, de ander drinkt graag een biertje of wijntje in de plaatselijke stamkroeg.

En ga zo nog maar even door.
Wie de een of de ander is mogen jullie zelf invullen (ik denk dat jullie dat prima kunnen). Feit is in ieder geval, dat de verschillen groot zijn. De een is niet beter dan de ander (lees: geen meidenruzies met gekat en gekrab), maar aangezien wimperextensions en cavia’s nou niet echt matchende gespreksonderwerpen zijn, komt het niet heel vaak voor dat wij al gezusterlijk samen dingen ondernemen.

Tot afgelopen vrijdag.
Toen bleek namelijk dat wij toch zeker wel samen iets overeenkomstig hebben. En nog wel iets heel leuks ook: hardlopen! Nu was dit geen match die zomaar ineens uit de lucht komt vallen (mijn zusje loopt namelijk ook al een tijdje), maar wel één die we eigenlijk nooit eerder samen hadden gelegd. Daar waar ik namelijk rondloop met marathonambities en toch ook al een paar keer fanatiek aan een wedstrijd heb meegedaan, loopt mijn zusje voornamelijk lekker relaxt voor zichzelf. Geen druk, geen prestatiedrang. Geen schema, horloge of hartslagband; gewoon lekker op eigen tempo lopen.

Maar goed,als je dan toch loopt, is het natuurlijk ook wel eens leuk om wél aan een loopje mee te doen. Niet om te winnen, maar gewoon voor de gezelligheid. En als één race daar een goede kandidaat voor is, dan is het de Bergrace by Night wel: de oudste ‘nachtloop’ van Nederland, waarbij je vanaf Wageningen richting Ouwehands Dierenpark in Rhenen loopt (waarschijnlijk onder het mom van: ‘Laat de dieren ook eens lachen’). Twee keer eerder liep ik deze loop al (waaronder eenmaal met mijn moeder – goh, wat zijn we allemaal sportief bedenk ik me nu!) en iedere keer weer is het een feestje: je startnummer ophalen in het Junglerestaurant, met z’n allen in de pendelbus (schoolreisje!), gezamenlijke warming up en dan met lichtjes en reflecterende hesjes de met fakkels verlichtte route langs om de laatste km ‘berg’ (heuvel) op met waxinelichtjes tussen de apen te finishen.

Het enige nadeel van zo’n nachtloop: je slaapt daarna niet meer. Om elf uur starten aan je 11,6km staat gegarandeerd voor urenlang met wijdgesperde ogen in bed, dus vandaar dat ik ditmaal had besloten om me eens in te schrijven voor de iets vroeger startende 5,6km. Én mijn zusje mee te vragen dus!

Of het eraan lag dat de loop verbonden is aan een dierentuin, weet ik niet, maar dat het hondenweer was, dat was zeker. Vlak voor vertrek knalde de donder en bliksem nog flink door de lucht en ook aangekomen op de parkeerplaats van Ouwehand, hebben we eerst nog 10 minuten op de parkeerplaats in de auto geschuild voordat we een natte sprint trokken richting de inschrijfbalie. Hondenweer, apenweer of wat voor weer dan ook: nu we besloten hadden samen te gaan lopen, zouden we samen lopen ook. Zo zijn wij als Heymannetjes immers opgevoed (‘Niet zeuren, lopen!’, riep onze vader 4 jaar lang tijdens de gezamenlijke wandelvakanties in de Oostenrijkse bergen – ik begrijp ineens waar ons doorzettingsvermogen vandaan komt!).

Eenmaal de startnummers gespeld, de lichtjes aan, een laatste foto gemaakt (‘Nee, niet onder die spot! Daar is veel beter licht!’ – vul zelf in wie deze aanwijzingen gaf) en al onze spullen bij vriendje achtergelaten (arm jong), kon het feestje beginnen: op naar de bus richting de start! En met droge luchten in het vooruitzicht! Hoera!

Aangekomen op plaats van bestemming konden we eerst nog even rustig zitten en loopmaatjes spotten (‘Oh, zie je die broek met panterprint! Wil je die ook? Is tweede voor de halve prijs bij Actiesport nu!’). Daarna was het tijd voor een warming-up met knallende beats en ja, ook eindelijk tijd voor het startschot. Het startschot van de race én…het startschot van de eerste officiële loop van mijn zusje!

Toch een beetje spannend wel. Want hoewel mijn zussie haar hand niet perse omdraait voor 5,6km, is het toch wel anders om zo’n afstand in wedstrijdverband te lopen. Helemaal als je altijd het gevoel hebt dat je best wel langzaam loopt (‘Ik ga niet zo snel hoor! Mijn bijnaam is schildpadje’). Snel of langzaam, hard of zacht; zo’n eerste race maakt het wat mij betreft echter niet uit. Een pr loop je toch wel. En omdat ik er zeker van was dat het met dat langzame ook wel meeviel, liet ik haar het tempo bepalen en gingen we er al kletsend op een lekkere draf vandoor. Op naar de lampjes, lichtjes en fakkels.

Soepeltjes gleden de kilometers voorbij. En voor we het wisten waren we al bij die ene bekende bocht, waarvan ik dacht dat die echt pas op het laatst zou zijn. Omdat ik echter mijn garmin thuis was vergeten en er onderweg geen kilomterbordjes stonden (tja, donker hè) had ik totaal geen benul van tijd of afstand. Ik was dan ook meer dan verbaasd toen er ineens ‘Nog 1,5 km!’ geroepen werd en we de heuvel al mochten gaan trotseren. Nu kwam het erop aan! ‘Doorlopen zus, we zijn er bijna! Zie je al die mensen wandelen? Dat gaan wij niet doen! Rustig omhoog, op je eigen tempo en als we straks boven zijn, dan in eindsprint naar de finish, ok?’ Mijn heldensupport skills bleken ook al lopend prima inzetbaar te zijn hoewel mij zusje mij lichtelijk vervloekte dat die heuvel toch wat langer trok dan ik had gezegd (‘Je zei net ook al dat we er echt bijna waren!’), trok ze eenmaal bovenaan toch even een onverwachte eindsprint waar je U tegen zegt. Het was dat ik haar zag wegschieten, anders was ze er toch zomaar ineens vandoor geweest. Samen knalden we dus de laatste 100 meter door, om hand in hand over de finish te komen in 36min33. Dag schildpad, hallo racepaard! Deze haas is zo trots als een pauw!

En zo liep niet alleen mijn zusje een PR, maar ook ik (had deze afstand immers nog nooit gelopen). Records of tijden konden me vanavond echter niet zoveel schelen: ik had een superleuke avond gehad met mijn zus en we hebben samen een hele berg(race) plezier gehad. Daar kan geen tegenstelling of verschil tegenop!