Mijn Eerste Marathon

“Hé, het moet HeldEN zijn hoor!”
“Ja hallo, het zijn allemáál helden!”
“Je bent volgens mij twee letters vergeten: held-en!”

Het is makkelijk commentaar geven vanaf de fiets. Rustig trappend langs het parcours, beetje flauwe opmerkingen maken hier en daar. Stiekem een beetje verbolgen wellicht dat ik daar sta met een prachtig bord voor iemand, terwijl jouw held het alleen met jouw cynisme vanaf de fiets moet doen.
Wat jij niet weet is dat mijn held ook jóuw held is. En dat ik die 2 letters heel bewust van het bord heb afgelaten. Voor mij gaat het namelijk niet om helden in het algemeen, maar om het feit dat ie-der-een die daar loopt een held is. Stuk voor stuk. Langzaam, snel, de hele of de halve. Ik juich niet voor de helden, maar voor Angela, Carla, Anne,Gabriëlla, Ruben, Rudi, Tom, Léonie, Hilde, Nesrine, Michiel, Jolanda, Cornelis, Joost, Bert, Carlos, Tim en de nog vele duizenden anderen die mij gisteren tijdens mijn supportersmarathon van bijna 5 uur zijn gepasseerd. Want zeg nou eens eerlijk: het is toch veel leuker als je persoonlijk een heldentitel krijgt opgeplakt dan dat je gewoon anoniem wordt opgenomen in het grote heldenbos?

Gelukkig ben ik niet de enige die er zo over denkt. Dat getuige ook de kreet ‘Kanjer’ op het spandoek van Anne. De held en de kanjer; wij begrijpen elkaar. Maar tjee, waarom zijn de namen op die startnummers zo godsgruwelijk klein?! Bij de snelle jelle’s is het bijna onmogelijk om fatsoenlijk een persoonlijke supporterskreet je strot uit te krijgen voordat ze alweer een halve kilometer verderop zijn beland. Toch een puntje voor de organisatie lijkt me: geen voor én achternamen meer op die briefjes. Wij kunnen prima uit de voeten met alleen Piet, Klaas, Jan of Piet (wat we in dit geval ook maar gewoon soms riepen; daar loopt er namelijk altijd wel eentje van tussen).

Verbazingwekkend blijft wel hoe leeg en stil het is langs het parcours. Hebben alle supporters zich in het Vondelpark of het Olympisch Stadion verstopt? Of is iedereen met de mooie weersvoorspellingen richting het strand getrokken? Je zou toch zeggen dat met zoveel lopers ook genoeg supporters zijn. Maar goed, niet iedereen is natuurlijk zo gek om urenlang naar allemaal bekende en onbekende mensen te staan schreeuwen. Behalve schuin tegenover ons dan. Daar stonden er twee met een bord en een bel iets te schreeuwen wat mij wel heel bekend voorkwam. Hoorde ik nu ‘Hejahejahejaheja!’? Maar jazeker! Alleen dan wel met een iets andere klemtoon. ‘Heiaheiaheiaheia!’. Geen Zweden maar Denen. Gezellig deed ik met ze mee en besloot alle voorbijsnellende Denen van een fijne ‘Heja Denmark’ te voorzien. Glimlach gegarandeerd!

Verder is supporteren naast veel schreeuwen en proberen kramp in je armen te vermijden, ook een kwestie van heul goed opletten. Het is dat ik af en toe ook even moet eten of drinken, maar steeds als ik mijn aandacht ook maar even van het heldenbord afhoud, ben ik bang dat ik nét die gene mis die daar naar mij op zoek was. Een ergere supportersnachtmerrie is er niet.
Zelfs de buitjes af en toe vielen mee. Hoewel het heldenbord zelf daar toch wel anders over dacht. Water en karton zijn niet de beste vrienden, Plus dat de door veelvuldig gebruik ook de eerste ouderdomsscheurtjes de randen al beginnen te veroveren.
Maar los van de rafelranden, knalt het oranje er nog steeds goed uit. En blijft het geweldig om te zien hoe je met één enkele kreet soms net dat kleine beetje verschil kunt maken. Van een verbeten hoofd naar een glimlach en van een wandelpas naar toch weer een looppas. De perfecte kuur voor kramp, die heb ik nog niet gevonden, maar wie weet wat voor technische snufjes er in de toekomst nog op de heldenmarkt komen.

Het was in ieder geval weer een feestje. Bijna vijf uur lang. Moe, koud, stijf en schor, maar dan komt het allerlastigste…wanneer stop je ermee? Je zou zeggen: als je iedereen hebt gehad. En ja, dat zou ik ook zeggen. Ware het niet dat er aan zo’n loop wel duizenden en duizenden lopers meedoen en op een gegeven moment er geen einde aan die lange sliert lijkt te komen.
Natuurlijk zou je kunnen zeggen: je stopt als je iedereen die je kent hebt gehad. Maar ook dan: wanneer weet je dat? Er zijn ook gisteren zat momenten geweest van mensen die ik niet herkende, maar die mij wel met het heldenbord wisten te staan (en prompt ook maar meteen eisten in het verslag te worden opgenomen, hè Carlos!). Dus wat als jij net stopt, maar er in de achterhoede toch nog mensen zijn die hopen dat jij er staat? Of überhaupt, dat mensen je in de verte eerst nog zien staan en je dan ineens weg bent? Vooral als je weet dat juist zíj de support het hardst nodig hebben. Je ziet, supporteren is niet alleen lichamelijk zwaar, maar ook mentaal een strijd tussen stoppen of doorgaan.

Maar ja, eens moet je stoppen. Hoe vervelend ook. Mijn lijf schreeuwde om koffie, wat warmte en een toilet. Dus bij gebrek aan supportersdixies of verzorgingsposten moest ik mezelf uiteindelijk toch om 16:00 van het parcours afslepen en de laatste helden achter mij laten.

Dus lieve lieve held, mocht ik je gisteren hebben gemist. Mocht je mij hebben gemist. Weet dan dat het heldenbord ook voor jou was. Speciaal voor jou. Hoe snel, langzaam, goed of slecht je ook hebt gelopen. Je hebt het gedaan. En dat maakt je bij deze dé ‘Held!’ van Amsterdam!