Mijn Eerste Marathon

“Misschien moet je maar eens tijdje wat minder lange afstanden lopen. Geen marathon in je hoofd, maar gewoon 10 kilometer, wellicht een halve, maar niet meer dan dat. Ik gun je na al deze ellende ook wel dat je nu weer eens meer dan een jaar blessurevrij kan lopen. Of probeer iets anders ernaast. Fietsen, zwemmen. Zo kun je toch lekker bezig zijn zonder meteen 4-5 keer per week te lopen. Spreid je het risico ook een beetje.”

Aldus de wijze woorden van mijn fysio.
Het is me wat; verstandig zijn. Vooral als je weet dat het zo, ehhhh, verstandig is.
Ik kon dan ook niet meer dan gedwee knikken nadat ik bovenstaande uiteenzetting braafjes had aangehoord. Want tja, wat valt er ook eigenlijk tegenin te brengen? Geblesseerd zijn is klote met een grote K, dus ook ik kon niet anders beamen dan dat het misschien wel even goed zou zijn om die droom van de grote ‘M’ te laten varen en een nieuwe tactiek toe te passen die bestaat uit: korte(re) afstanden, het lopen van PR’s (lees: Pleasure Run’s) én…het spreiden van risico’s.

En zo kan het dus zomaar verkeren dat terwijl mijn social media tijdlijn zich afgelopen week vulde me inschrijvingen voor de marathon van Rotterdam, ik een proefles aanvroeg voor – jawel – een zwemles. Verschil moet er wezen nietwaar? Gelukkig had ik nog wel een (ietwat te klein) badpak liggen en zowaar zelfs een zwembrilletje – een souvenir van een eerder geblesseerd tijdperk gevuld met baantjes zwemmen. Ik was dus klaar om nieuwe risico’s aan te gaan, of beter gezegd risico’s te spreiden. En waar kun je dat beter doen dan ik het zwembad?

“Goh, jij hebt vast en zeker een triatlon in je hoofd!”
“Ehh, hoezo?”
“Nou, je doet toch aan hardlopen?”
“Ja.”
“En je bent rond je 30?”
“29 om precies te zijn.”
“Sorry.”
“Geeft niks.”
“Wat blessures gehad?”
“Ja ja.”
“Nou, het uitgelezen profiel voor een triatlon kandidaat!”

Kijk, nou moet ik eerlijk toegeven dat ik ook zelf best wel met dat idee was gekomen. Immers, de som ‘hardlopen’ + ‘spinning’ + ‘zwemmen’ maakt bij mij ook wel de uitkomst van ‘wannabe-triatleet’. En ja, natuurlijk heb ik ook zeker wel aan die optie gedacht. Al was het maar omdat hier ieder jaar het NK sprint-triatlon wordt gehouden. En dat het zo’n ongelooflijke stoere bikkelsport is.
Maar ja, dat mocht ik natuurlijk niet zeggen. Ik was hier niet gekomen om de fanatieke sporter uit te hangen, ik kwam om gewoon lekker te zwemmen. Risico te spreiden. Want jongens, heb je die triatleten wel eens gezien? Man! Dat zijn nou niet echt types die risico’s vermeiden of uit de weg gaan. Dat zijn bikkels, stoere harde ijzervreters! Niet het type dat door één behandeling van een chiropractor meteen in de kreukels ligt.

Dus nee, mijn antwoord was: “Nee hoor, ik kom gewoon om lekker te zwemmen.” Beetje techniek leren, een betere borstcrawl. Je weet immers maar nooit waarvoor het van pas kan komen. Toch?

En zo maakte ik woensdag dus geen kilometers, maar zwom baantjes. Heen en weer. Heen en weer. Vier keer honderd meter schoolslag en daarna wat proefbaantjes borst- en rugcrawl. En verrek, ik vond het nog leuk ook! En – nog leuker – ik bleek ook best een beetje aanleg te hebben. Ja, er kan zeker nog genoeg verbeterd worden, maar…er is ook genoeg potentie. Oei! Die had ik niet zien aankomen! Help! Straks ben ik goed en moet ik er wat mee! Maar dat was niet de bedoeling! Hoe kan ik ooit risico’s spreiden als ik al die risico’s gewoon heel leuk blijk te vinden? Of is dat juist misschien wel de truc? En wordt iedere triatleet uiteindelijk uit risicospreiding geboren?

Eén ding weet ik in ieder geval wel zeker. En dat is dat er één sport is waarbij je eigenlijk nooit té fanatiek kunt zijn: de supporterssport. Het enige risico dat je loopt qua blessures is een schorre keel. Ow, en spierpijn in je armen. Gelukkig heb ik daar nu extra goed voor getraind met zwemmen. Kijk, zie je wel. Zo komt dat risico spreiden met de marathon morgen alsnog héél goed van pas!