Mijn Eerste Marathon

En dan ineens ben je op verjaardagsfeestjes ‘die ultraloper’ of ‘dat meisje dat écht héél erg ver rent!’

Dat ik niet ren maar hardloop, dat is een verschil dat ik met een biertje in mijn hand maar even door de vingers zie (rennen doe je naar de trein mensen!) Het feit is in ieder geval dat het cijfer 100 bij mensen een soort van fascinatie aanwakkert, waardoor je bij voorbaat al op een ongemakkelijk voetstuk komt te staan.

Want ben ik een ultraloper? Of, beter gezegd, wannéér ben je een ultraloper? Is dat een etiketje dat je ergens kan verdienen, dat je zelf opplakt, of dat automatisch aan je kleeft als je één keer die marathongrens voorbij bent gestiefeld?

Hoe het ook zij, het lastige aan het ‘ultraloper’ etiketje vind ik dat er een zweem van uitzonderlijkheid aan vast hangt. Ultralopers zijn die gekkies die net dat stapje verder gaan. Die precies die grens doorbreken van wat wel of niet kan. Of van dat wat mensen wel of niet voor mogelijk achten. Ze zijn buitencategorie. Anders. Obsessed misschien ook wel?

En daar wringt precies de schoen. Want hoewel ik nooit zal ontkennen dat ik misschien in de ogen van anderen anders ben (tegelijkertijd, zijn we niet allemaal anders?), zie ik mezelf tegelijkertijd ook niet als meer dan de gewone middelmaat. Jawel, u hoort het goed. Middelmaat. Want los van het feit dat ik die 100 kilometer sowieso nog moet gaan volbrengen, ben en blijf ik er heilig van overtuigd dat dat wat ik kan, vele anderen ook kunnen. Ja, ook jij. Of jij. Of jij.

Als er dan toch verschil moet zijn, is namelijk enige dat een ‘ultraloper’ van een ‘gewone’ loper onderscheid, het feit dat je het gewoon doet. Dat je gelooft dat je het kan. En natuurlijk moet je er fit voor zijn en moet je ervoor trainen, maar dat moet voor een snelle 10 kilometer ook. Dat nulletje extra zit dus niet zozeer in je lijf, maar vooral tussen je oren. In je bovenkamer. Daar waar de gekke plannen ontstaan en een stemmetje roept dat er meer mogelijk is dan je denkt. Als je maar durft. Als je er maar in gelooft. Niet dat je beter of uitzonderlijker bent dan een ander, maar beter en uitzonderlijker dan je eigen middelmaat en je eigen grenzen.

En of je die grens wil verbreken op een 5, 10 of 100 kilometer, dat maakt niet uit. Zolang je op verjaardagsfeestjes in ieder geval maar niet degene bent die rent, maar lóópt!