Mijn Eerste Marathon

Buenos dias en ola!
Het is me wat allemaal! Je trekt even die ‘zonbrero’ iets te ver over je ogen en zo heb je er 3 weken Mexico opzitten, voor het eerst weer 10 km in the pocket en ben je naast het hollen van vrije minutenfeestjes ook ineens keihard aan het rennen om je dromen waar te maken. Je kan het slechter treffen zo aan het begin van het nieuwe jaar.

Voor de niet zo oplettende lezer: na een jaar van net-nietjes en veel gehik tegen keuzes aan ben ik er begin dit jaar maar eens goed op uit getrokken om 3 weken lang te gaan Wonderlijk Werken. Een spannend avontuur waarvan ik niet wist waar het zou eindigen, maar wat mij uiteindelijk meer heeft opgeleverd dan ik had durven dromen. Van bucketlist tot talentenplan en van dromenlijst tot businessmodel. Het idee wat ik had zat al heel lang in mijn hoofd, maar had blijkbaar een beetje zon en een Mexicaans biertje nodig om tot bloei te kunnen komen.

‘Jaja, leuk allemaal’, hoor ik jullie zeggen, ‘maar dit is een hardloopblog en wat heeft dit alles er nou mee te maken?’. Nou, niets, maar tegelijk ook weer alles. Het is namelijk door het hardlopen (en een heel verhaal daarna) dat ik in Mexico terecht ben gekomen. En laat ik daar nou ook bij 2 zeer sportieve coaches terecht zijn gekomen! Met een oud-Nederlands 400 meter loper aan mijn zij kon ik natuurlijk niet anders dan mijn loopschoenen een prominente plek in mijn backpack geven. Al was het maar om al die bucketlist-frustraties er af en toe keihard uit te knallen.

En dat bleek een wonderlijk goede combinatie: werken, sporten én relaxen. De kilometers waren niet veel of ver, maar wel vol met zand en prachtige golven als toetje. Om over de zonsondergangen nog niet eens te spreken! Ik genoot van de korte leegloop-loopjes en maakte me sinds lange tijd niet druk over tijd, afstand of snelheid. Ik liep omdat het lekker was en omdat ik voelde dat het goed voor me is. Dat het voor mij al het ‘hoofdwerk’ weer een beetje in balans brengt.

En zo kan het dus verkeren dat je ineens besluit de knoop door te hakken en daar, in het verre Mexico, besluit: ‘Ik ga het DOEN!’

‘Wat dan? Wat dan? Een marathon?’ Ja, rustig maar. Die komt ook zeker nog (hij staat niet voor niets genoteerd op mijn bucketlist!). Maar eerst gaan we nog voor iets anders. Iets héél anders. De Kleine Huiskamer: een knusse en culturele ontmoetingsplek die als een gezamenlijke huiskamer zal worden opgebouwd. Met behulp van iedereen die daar maar aan wil bijdragen.

Bijdragen is namelijk leuk en kan je op zoveel verschillende manieren doen. Zoals een Bare-Foot-Trash-Run op het eiland waar ik 3 weken verbleef. Of door op een laatste avond met het hele hostel voor de kok van de keuken te koken. Of De Kleine Huiskamer straks ook haar eigen trash-run krijgt dat weet ik niet. Maar ik beloof bij deze dat er bij opening zeker een Loopmaatjesborrel zal komen mét runner’s-high-tea en dikke kwarkbroodjes als toetje!