Mijn Eerste Marathon

Hoe omschrijf je een tocht die zelfs van tevoren je voorstellingsvermogen te boven ging? De afgelopen maanden heb ik vaak proberen te bedenken hoe het zou zijn: 160 kilometer wandelen. Hoe zwaar zou het zijn? Hoeveel pijn zou het doen? Hoe zou ik me in de laatste kilometers voelen?

‘Viel het je mee of tegen?’ is de vraag die me gisteren na de finish als eerste werd gesteld. En heel eerlijk? Het antwoord daarop weet ik niet zo goed. Hoe kan iets mee of tegen vallen als je van tevoren gewoon niet weet hoe het zal zijn? Ja, dat het pijn zou gaan doen, dat had ik wel ingecalculeerd. Maar ook dat iedere ronde, iedere kilometer ‘vanzelf’ ook weer voorbij gaat.

Eén ding weet ik wel: dit is oprecht het zwaarste dat ik ooit heb gedaan en zonder alle on- en offline support had ik dit nooit kunnen en willen doen.

Hoewel ik misschien nog te moe ben om er helder op terug te kijken, voelt afgelopen weekend als een soort bubbel. Als; niet denken maar wandelen. Lopen, pauzeren en doorgaan. Stukje bij beetje. Kilometer voor kilometer.

Het was een fantastisch maar ook zwaar avontuur, waarvan ik nu letterlijk op de blaren zit. Met beurse voeten en een overbelaste heup zal ik sowieso de komende week nog wel dagelijks herinnerd worden aan deze bizarre tocht, waarvan ik vorige week nog niet eens had besloten dat ik dit zou gaan doen.

Zo zie je maar: een avontuur is zo gemaakt. En waar een wil is, is een weg.
Een lange weg. Een zware weg. Maar uiteindelijk…ook een weg met een finish aan het einde.