Mijn Eerste Marathon

Eerst moest hij er niets van weten.
Hardlopen? Nee, dat was niets voor zijn lange benen en kromme knieën. Alleen al bij het denken aan een paar hardloopschoenen schoot de kramp hem in zijn heupen. Helemaal prima dat ik aan deze verslaving leed, maar dat betekende niet dat hij daar ook in meegesleept hoefde te worden. Nee, hij had al lange tijd geleden zijn inentingen tegen dit virus gehaald. Niks geen runner’s high, maar gewoon lekker mountainbiken in het bos. Dat is wat stoere mannen doen.

Het is ook niet dat hij het niet al eens eerder heeft geprobeerd. In 2011 legde de mtb het een maand of 3 kort af tegen de loopschoenen.Maar dat was enkel omdat hij er vanuit zijn werk was ingeluisd om mee te doen met een estafette-marathon en een etappe van 13km in zijn schoot geworpen had gekregen. Tja, toen moest hij wel. Maar niet van harte. Nadat de 13 kilometer braaf (en zelfs in mooie tijd) waren volbracht werden de loopschoenen weer snel in de wilgen gehangen en werden de kilometers gewoon weer ouderwets op de fiets afgelegd.

Een lange tijd heb ik gedacht dat hij echt immuun was. Dat het virus hem niet kon raken. Niet dat ik dit erg vond (ieder zijn hobby), maar intrigerend was het wel. Want hoe kun je nou, als je het eenmaal hebt geprobeerd, níet verslaafd raken?! Dan moet je wel een héél sterk anti-middel hebben gehad!

Totdat daar begin april de HuiskamerRun was. Een hele groep enthousiaste sportievelingen die allemaal met het virus waren besmet. Tja, daar sta je dan: met je mbt-hellempie op, als enige meefietsend tijdens de run (ok, niet helemaal waar: er was nog iemand op de fiets, maar die had net 5 dagen daarvoor een marathon gelopen). Hij moest toegeven: dat voelde toch wel een beetje suf. En nee, zo’n Runner’s High Tea smaakt toch niet hetzelfde als je niet ook eerst even van die runner’s high geproefd hebt.

Dus toen, op die zondag, al moe en voldaan zittend op de bank na een geslaagde eerste HuiskamerRun, kwam daar ineens het hoge woord eruit: ‘Ik wil ook gaan hardlopen.’ Ik verslikte me haast in een kwarkbroodje en legde mijn hand even op zijn voorhoofd om te voelen hij misschien niet ziek was. Nee, koorts had hij niet, maar de glinstering in zijn ogen zei genoeg: het virus had hem te pakken. En flink ook. Wiebelende voeten en onrustige benen. Runner’s high, hier comes Sjoerd!

En dat het virus, als het je eenmaal te pakken heeft, zich snel uitbreid, dat moge duidelijk zijn. Nog geen week na de onverwachtse omslag werd er een bezoekje gebracht aan de lokale hardloopwinkel en stond meneer na een half uur met een paar blitse loopschoenen weer buiten. Als een kind zo blij. Wie had dat gedacht? Ik zag meteen dat dit niet zomaar een verkoudheid was die wel weer over zou gaan. Nee, dit was een fikse griep en een aandoening die nog wel eens chronisch zou kunnen uitpakken.

Waar je mee omgaat word je mee besmet. Ik beschouw het dus maar als mijn ‘schuld’ dat de mtb de laatste 2 maanden wat meer in de schuur heeft gestaan en het wat vaker heeft moeten afleggen tegen opbouwende minutenfeestjes. Minutenfeestjes die al snel werden gevierd tot in de late uurtjes, want toen meneer eenmaal klaar was voor zijn eerste officiële 5km, knalde hij er maar meteen een tijd van 24:15 min uit. Dag excuses over kromme benen, hallo afterparty en een flinke dosis runner’s high!

Inmiddels heeft het virus zich al zo ver verspreid dat er in de kist met fietskleren ook een hip hardlooppakje ligt te pronken. En dat ik hem er van de week op betrapte dat hij op internet stiekem op zoek was naar een hardloophorloge. Uiteraard mét gps en hartslagband (‘Als je het doet, kun je het maar beter meteen goed doen’). Tja, je bent verslaafd of je bent verslaafd. Ik geloof dat ik daar verder geen woorden meer aan toe hoef te voegen.

Betekent dit nu dat de mtb defnitief is omgewissed voor de loopschoenen? Nee, dat niet. Maar meneer is er wel achter gekomen hoe je het mooiste van beiden het beste kunt combineren: door te gaan trailrunnen! Onverhard, knallen door het bos. Dat is gewoon mountainbiken op hardloopschoenen! Waarom heeft niemand hem dat eerder verteld? Het zal jullie dan ook niets verbazen dat het virus hem vandaag zover heeft gekregen om ook die laatste ‘fatale’ stap in zijn verslaving te nemen: een inschrijving voor zijn eerste trailrun. Zondag 21 september: Bergrace Lunteren.

Waar je omgaat word je mee besmet. Ik zou zeggen: schakel de AL (Anonieme Loopmaatjes) maar vast in!