Mijn Eerste Marathon

En toen kwam afgelopen maandag het bericht waarvan je niet hoopte dat het zou komen:

‘Na uitvoerig onderzoek is het bestuur van de RWV tot de conclusie gekomen dat het niet mogelijk is Nijmegen-Rotterdam, 160 km onder de geldende omstandigheden veilig en verantwoord te laten doorgaan.’

Gecanceld, geannuleerd, streep erdoor.
Nijmegen-Rotterdam gaat NIET door.
Dag alle trainingskilometers sinds november en dag doel voor eind september. Het is allemaal voor niks geweest.

Hoewel ik de afgelopen maanden natuurlijk altijd rekening heb gehouden met dit bericht, had ik het eerlijk gezegd toch niet zien aankomen. Ja, dat de Nijmeegse Vierdaagse niet door zou gaan en vele andere (massale) lopen, dat had ik al van verre aan zien komen. Maar Nijmegen-Rotterdam? Het evenement dat pas eind september plaats zou vinden en waar nog geen honderd gekken aan mee deden? Dat moest toch door kunnen gaan? Ik bedoel, ik heb twee weken geleden nog een hele nacht getraind! Hoe konden ze dit nou afzeggen!

Lang tijd om te treuren had ik echter niet (en het lost bovendien ook weinig op). Schakelen moest ik. Want tot op het moment dat het mailtje binnenkwam, was ik van plan geweest om de dag erna de alternatieve Vierdaagse te starten. Iets met toch nog het gemiste Vierdaagsegevoel vasthouden, maar vooral ook om te trainen. Te trainen voor een evenement dat nu niet door zou gaan…

Wat te doen?

Zin om 4 x 50 kilometer in mijn eentje puur voor de lol te wandelen had ik niet. Maar om nu al die getrainde kilometers in de prullenbak te gooien om komend jaar weer helemaal opnieuw te beginnen? Dat leek me ook niks. Bovendien, wie zegt hoe de corona-pet er volgend jaar voor staat en of de boel dan allemaal wél doorgaat? Nee, dan maar liever het heft in eigen hand nemen. Ik ben NU goed getraind, dus waarom zou ik het dan niet NU ook gewoon doen? Dan maar zonder organisatie, dan maar alleen. Waar een wil is, is een gek.

En dus besloot ik het roer om te gooien. Géén alternatieve Vierdaagse, wél een alternatieve Nijmegen-Rotterdam. Dit weekend. Vanuit huis. Zaterdagochtend om 7.00 uur starten en zondagochtend ergens rond 10.00 (hopelijk!) binnen. Acht rondjes van 20 kilometer (zo klinkt het best te behappen toch?), met steeds een rustpost thuis. Noem het gekkenwerk of noem het de 160 kilometer van Veenendaal-Veenendaal.

Het enige waar ik nog mee zat, was de nacht. Die alleen doorlopen was een no-go, maar hoe iemand te vinden die óf zo’n 7 km/hr kan wandelen óf bereid is soort van achteruit mee te fietsen in het holst van de nacht? Gelukkig bood mijn wandelmaatje (die zelf helaas door een blessure niet de gehele afstand kan gaan doen) al snel aan dat hij mij ’s nachts wel een paar uur wilde vergezellen en popte er langzaam maar zeker steeds meer spontane support op: mijn ouders, een triatlonmaatje, een loopmaatje, nog een vriendin…

Inmiddels is er een heuse app-groep aangemaakt en kan ik me niet herinneren dat ik zo zenuwachtig ben geweest voor een evenement sinds mijn eerste marathon in 2016 en mijn eerste 100 kilometer in 2018.

Hon-derd-zes-tig kilometer.
Dit is serieuze shit. En bovendien 55 kilometer verder dan de langste afstand die ik óóit aan één stuk heb afgelegd. Het is in dit geval niet de vraag óf het pijn gaat doen, maar vooral hoeveel en hoe lang. Want lang, dat gaat deze tocht ook zijn. Een hele dag en een hele nacht en dan nog een hele ochtend. Van die dingen waar je van tevoren (en tijdens) maar beter niet te veel over na kan denken.

Dus ga ik voor nu vooral niet proberen te denken, maar vooral alvast veel proberen uit te rusten, zodat ik morgen (en overmorgen) vooral veel kan gaan wandelen. Stapje voor stapje. Rondje voor rondje. En dan komen we er als het goed is vanzelf…