Mijn Eerste Marathon

En toen zat het er alweer op. Een wereldreis in eigen land. Van Veenendaal naar Parijs(ch), Bern, Californië, Zuid-Carolina, (Nieuw-)Zeeland, Rome en weer terug. The Grand Dutch World Trail: Tweehonderd kilometer in vijf dagen, vol zweet, asfalt, eindeloze dijken, stiekeme paadjes, gekke plekken, mooie plekken, lelijke plekken, spontane zwemtochten, koude pannenkoeken en vooral een avontuur om niet snel weer te vergeten.

De paspoorten zijn inmiddels weer opgeborgen, de blaren geprikt, de spierpijn verdwenen. Maar de herinneringen, die blijven. Net als de reiskriebels. Wanneer gaan we weer?

---

Dag 1: Veenendaal – Parijs(ch) – Deil (45 km)

Cher Paris,⁣
⁣
Het is inmiddels 20 jaar geleden dat wij elkaar voor het eerst en tegelijkertijd voor het laatst zagen. Ik was 15 en ging met een bus vol klasgenoten voor 3 dagen jouw kant op. Dat ik van die dagen het bezoek aan Disneyland Parijs nog het beste in mijn geheugen heb zitten, zegt genoeg… Hoog tijd om daar verandering in te brengen! ⁣
⁣
Geen Mickey Mouse of Space Mountain dit keer, maar wel de Tour de France! Tenminste, als we alle wielrenners op de dijken moesten geloven. Ook de temperatuur voelde aan als ‘zomer in Frankrijk’, hoewel iets minder benauwd zweet tussen mijn kadetjes (pardon, baguettes) wel welkom was. Gelukkig hadden we koude crêpes mee om aan te sterken en doemde na zo’n 32 kilometer de stad van de liefde op. Parijs(ch)! Met mijn eigen amour aan mijn zijde wapperde we vol vreugde de vlag, om daarna nog 13 kilometer naar onze eindbestemming te reizen. Niet aan de Seine, maar als je een plons mag nemen op zo’n mooie plek als aan de Linge, dan voel je je niet minder dan als een God in Frankrijk.⁣
⁣
Merci Paris! Until we meet again! ❤️🇫🇷⁣
⁣
Gros bisous,⁣
Sjoerd & Sanne

Dag 2: Deil – Bern – Californië – Den Bosch (38 km)

Liebe Schweiz, dear USA,⁣
⁣
Denkend aan Zwitserland, denk ik vooral aan Oostenrijk. En alle wandelvakanties die we daar vroeger met ons gezin maakten (waarbij we één keer al wandelend de Zwitserse grens zijn gepasseerd). Eerlijk? Ik vond er niks aan. Ging liever naar een camping in Frankrijk. Of…tijdens mijn studie voor een half jaar naar Amerika. Inclusief een roadtrip met de Greyhound bus door Californië.⁣
⁣
In die zin was vandaag een soort trip down memorylane. Ook vanwege het feit dat we een gedeelte van deze route al eerder aflegden. Vorig jaar op pad naar Antwerpen. En dat we dus precies wisten waar halverwege die fijne zwem- en picknickspot zat.⁣
⁣
Maar voordat het zover was, moesten eerst nog de nodige km’s afgelegd worden (je hebt inmiddels al begrepen dat het met die wandel- en hardloopgenen wel goed is gekomen). Langs mooie, lelijke en uitzonderlijke plekken. Zo passeerden we een heus paard van Troje, de authentieke Chinotaria (‘Heb je trek? Neem een bal uit jus’), en kwamen we vlak voor Bern ook nog een echte Zwisterse treinbaan tegen!⁣
⁣
Koele berglucht was ver te zoeken toen we op bestemming arriveerden, maar gelijk mochten we daarna met een duik de grote plas over naar Californië. Tenminste…als we het konden vinden. Want zo groot als Californië in Amerika is, zo klein is het in Nederland. Op goed geluk vonden we een klein bordje dat ons in ieder geval bewijs verschafte. Saved by the bell!⁣
⁣
Met Californische temperaturen (dat dan weer wel) werden de laatste kilometers naar de eindbestemming ingezet: ’s Hertogenbosch. Waar we na 38km met 3 blaren en enkele schuurplekken arriveerden. No pain no gain toch?⁣
⁣
De kaasfondue hebben we vanavond even overgeslagen, maar de american burger smaakte great! Op naar het volgende deel van onze reis! 🙌🏻⁣
⁣
Viele liebe, lots of love,⁣
Sjoerd & Sanne

Dag 3: Den Bosch – Zuid-Carolina – Mill (38 km)

Dear USA,⁣
⁣
We hádden natuurlijk het vliegtuig kunnen pakken. Of met de boot kunnen gaan. Maar hoe langzamer je reist, hoe meer je ziet. En hoewel we niet zo goed wisten wat we van South Carolina konden verwachten, was de weg ernaartoe prachtig mooi.⁣
⁣
Na 2 dagen van dijken en veel rechte wegen, werden we vandaag verrast met water, veel groen en zelfs weer een heuse zwemplas aan het eind van de route! Een welkom cadeautje, want hoewel de zon het liet afweten vandaag, was het wederom warm en drukkend genoeg.⁣
⁣
Desondanks vlogen de eerste kilometers voorbij. Via de Dieze Den Bosch uit en via Berlicum langzaam het groen in. Op een paar verdwaalde fietsers (en verbaasde blikken) na, hadden we de wegen voor ons alleen. En…alle eikenbomen met processierupsen 🙈 Gelukkig vonden we halverwege een rups-proof lunchplekje. Niet echt pittoresk, maar ach…de koude pannenkoeken smaakten er niet minder om.⁣
⁣
Toen was het tijd om koers te zetten naar ons doel vandaag, maar niet voordat we eerst een ander bucketlist-dingetje hadden afgevinkt: Oventje! Vele malen hebben we de plaatsnaam al voorbij zien komen, maar nu kwamen we er dwars doorheen! Dat moest uiteraard vastgelegd worden op een foto.⁣
⁣
Net als onze aankomst bij Zuid-Carolina. Maar…waar was het plaatsnaambordje nou? Zelfs Oventje had er één! Maar zo groot als de USA is, zo klein zijn blijkbaar de bordjes. Gelukkig werden we gered door de ‘Zuid Carolinaweg’ en konden we eindelijk op weg naar de zwemplas, alvorens we de laatste kilometers naar onze eindbestemming inzetten: Mill. Daar waar je vanuit je hotelkamer uitkijkt op een vliegtuig en een wellnessboot. Amerikaanser wordt het niet.⁣
⁣
Wij zeggen: kommaar door met die burgers! ⁣
⁣
Lots of love,⁣
Sjoerd & Sanne

Dag 4: Mill – (Nieuw-)Zeeland – Alem (39 km)

Kia Ora New Zealand,⁣
⁣
And so we meet again. Voor de derde keer maar liefst. Wie had dat gedacht? In 2003 maakten we kennis toen ik als achttienjarige Australië rondreisde (en tja, aangezien ik toch ‘in de buurt’ was…). In 2012 nam ik de lange van mij mee en reisden we samen maar liefst 3,5 maand rond van Noorder- naar Zuidereiland. En nu, in 2020, werd het tijd voor een derde ontmoeting. Alleen dan zonder jetlag.⁣
⁣
Tenminste, dat zou je denken. Ware het niet dat al dat reizen ons toch niet helemaal in de koude kleren gaat zitten. Na zware inspanning is het niet altijd lekker slapen, dus met een enigszins moe hoofd en lijf startten we vanochtend onze trip naar ‘Aotearoa’.⁣
⁣
Gelukkig werd de dip snel doorbroken, door de prachtige route die we onderweg cadeau kregen. Het is niet voor niets dat Nieuw-Zeeland bekend staat om zijn prachtige natuur. Na alle kilometers asfalt die we inmiddels hadden verslonden, mochten we nu eindelijk de onverharde paden op en de bosrijke lanen in. Een happy mountainbiker en trailrunner hier! Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan…⁣
⁣
Dat geldt overigens ook voor het zweet. Daar waar elders in het land hoosbuien en overtromingen plaatsvonden, was de enige overstroming hier dat van het zweet dat maar bleef gutsen. Dat betekende gelukkig wel dat de beloofde onweersbuien ons bespaard bleven en dat we alleen nog één ander obstakel moesten overwinnen: een wegafsluiting. Precies daar waar wij naartoe moesten. Een korte omweg was er midden in de velden helaas niet. En op 39km ‘even’ 5 km om lopen? Nee, dan gaan we voor de creatieve oplossing: een lusje achterop de fiets en dan gewoon de draad weer oppakken.⁣
⁣
Nog even het pontje over en toen…ja, arriveerden we op het eiland van Alem. Net zoals in Nieuw-Zeeland werden we omgeven door schapen en zagen we na 39km onze herberg voor de nacht opdoemen. Een prachtplek na een prachtige dag.⁣
⁣
Morgen is alweer de laatste dag van onze wereldreis, maar voor nu…dromen we eerst nog van de herinneringen van vandaag.⁣
⁣
Haere ra, heaps of love,⁣
Sjoerd & Sanne

Dag 5: Alem – Rome – Veenendaal (40km)

Amore Roma,

Na 4 dagen en 160 kilometer de wereld over te hebben gereisd, werd het tijd om de plek aan te doen waar alle wegen uiteindelijk naartoe leiden: naar jou. Maar misschien is het niet zozeer dat alle wegen naar jou leiden, maar dat vanaf jou de wereld aan je voeten ligt.

Want dat is wat deze trip ons vooral heeft gebracht: avontuur dat begint bij de drempel van je voordeur. En dat ook daar pas weer eindigt.

Maar eerst moesten uiteraard nog de nodige kilometers gemaakt. Met blaren op de voeten nog intact en de temperatuur iets gedaald, waren we er klaar voor: op naar Rome! Maar…hoe hard we ook zochten, het bordje was nergens te vinden. Ook dat is avontuur. Niet alles loopt volgens planning, maar wij lopen wel door. En zo vonden we met een beetje fantasie alsnog Italië. Althans, iets wat erop leek. Perfetto!

En zo kon de trip alsnog worden voortgezet. Over de dijk en over het water naar…iTIELia! Ja, als je hart ervoor openstaat is la dolce vita nooit ver weg 😉 Tijd om het er even van te nemen dus met koffie en appeltaart. Het is en blijft tenslotte vakantie.

Na het bijtanken was het zover: de laatste halve marathon naar huis. Met de temperaturen inmiddels ook op Italiaans niveau, gingen we zwetend Tiel uit en de Betuwe verder in. Tot driemaal toe leek het erop dat toch niet alle wegen even open naar onze eindbestemming zouden leiden, maar gelukkig kun je met benenwagen en fiets best creatief wat wegwerkzaamheden omzeilen en hoefden we geen detour te nemen dit keer.

Langzaamaan kwam de heuvelrug steeds een stukje dichterbij. En ik kan je zeggen, op reis gaan en zijn is fantastisch, maar thuiskomen net zo. Nog éven het pontje over bij Elst en dan…de laatste kilometers! Het bos in, de heuvelrug over. Nog 7, nog 6, nog 5, nog 4, nog 3, nog één extra lusje, nog 2, nog 1…. En toen eindigde de reis na precies 200 komma 1 kilometer weer op de plek waar hij begonnen was.

Vijf landen, twee dikke blaren, vele schuurplekken en processierupsbulten rijker. Héél veel zweet armer. Maar vooral een reis om nooit meer te vergeten! ❤️

La vita è bella!

Con tanto amore,
Sjoerd & Sanne